भोगदासी........

सगळ्यांचे मनपुर्वक आभार.

मागे एकदा आई बाबांना गावी सोडायला CST स्टेशनवर गेलो होतो.
कोकणकन्या सुटेपर्यंत 12 वाजून गेले.
आता माझ्याजवळ दोन option होते.

एकतर तिथून CR पकडून दादर पर्यंत जाऊन मग तिथून WR पकडून बोरीवली.
नाहीतर चर्चगेट वरून डायरेक्ट बोरीवली.

मी दूसरा पर्याय निवडला.

रात्रीची मुंबई फिरून तसेही बरीच वर्ष झाली होती. आज थोड्यावेळासाठी का होईना पुन्हा ती हौस भागवायला मिळणार होती. मग चान्स कशाला सोडा.

तसही CST वरून चर्चगेट काही जास्त अंतर नाही. मधल आझाद मैदान ओलांडल की झालं. आधीच CST ला TC सोबत झालेल्या प्लेट्फ़ोर्मच्या टिकिटाच्या गोधंळामुळे मला उशीर झाला होता. आणि CST वरून शेवटची लोकल किती वाजता असते ह्याची कल्पना नव्हती. मी घड्याळाकडे नजर ठेवून चर्चगेटच्या दिशेने निघालो. आझाद मैदानापाशी पोहचलो.

मैदानातून जाणार्या वाटेवर दिवे नव्हते. एक दिवा अलिकडल्या गेटवर तर दूसरा पलिकडल्या गेटवर.....मध्ये काही नाही फ़क्त अंधार.
अश्या अंधार्या वाटांवरच चोर लुटारुंची चलती असते हां नतद्रष्टी विचार मनात आला. तेव्हढ्यात गेटवर दोघे तिघे उभे असलेले दिसले. माझ्याकडेच रोखून पहात होते. मी मनातून थोडा घाबरलो पण चेहर्यावर घाबराल्याच्या खुणा न दाखवता त्यांची नजर टाळत तिथून लवकरात लवकर निघायला पहात होतो. उगाचच दूसरा पर्याय निवडला अस मला वाटत होत.

मी गेटवर पोहचतोय तोच त्या तिघांपैकी एकजण कुजबुजला

"साब चाहिए क्या??????"

मी दचकून वर पाहिल. तर ते तिघे माझ्याकडेच पहात होते. मला दोन मिनिट काही कळलच नाही की ते मला कश्याबद्दल विचारत होते ते. तेव्हढ्यात मला त्यांच्यामागे बांगड्यांची किणकिण ऐकू आली. त्या तिघांच्या मागे दोघिजणी उभ्या होत्या. चांदण्याची साडी, भडक मेकअप आणि चेहरयावर गिर्हाईकाला आजमावणारे हास्य.

"बोलो ना साब ..चाहिए क्या??????" त्या तिघांपैकी एकाने मला पुन्हा विचारलं

त्या प्रश्नांसरशी मी भानावर आलो. मला हां सगळा काय प्रकार आहे तो लक्ष्यात आला. मी काही न बोलता तिथून सरळ सरळ धूम ठोकली. एकजण पाठिमागुन मला हाका मारत होत त्यासोबत चेष्टेचे शेरे आणि जोरजोरात हसण्याचे आवाज येत होते.

मी तिथून जो पळत निघालेलो तो थेट चर्चगेट स्टेशनवर येउन थांबलो. सुदैवाने बोरिवलीची गाड़ी सुटतच होती. मी ती गाडी जीव लावून पकडली. गाडी सुसाट सुटली. खिडकीतून येणारया वार्यासोबत उखडलेला श्वास विसावला. आपल्या मागे आता कुणी नाही ह्याची खात्री पटली आणी डोक शांत झाल पण नजरेसमोरून त्या बायकांचा चेहरा काही जात नव्हता.

त्यांचा वागण्यातला भडकपणा, गिर्हाईकांशी लगट अन सगळ्यात महत्त्वाच म्हणजे त्यांच हसणं. वरवर कितीही बेफिकीर वाटत असल तरी त्या मागची व्यथा जाणवली

त्याच तिरिमिरीत ही कविता लिहिली गेली होती.

माझी ही कविता वाचुन तिला दाद दिल्याबद्दल पुन्हा एकदा सगळ्यांचे मनपुर्वक आभार

सगळ्यांचे मनपुर्वक आभार