ते काळे अभद्र आभाळ …।

[अशी म्हातारी माणसे दिसतात . आज सकाळीच बघितली जोडी . वाचनालयात आणि हळू हळू घराकडे परतताना .नव्वदीच्या तरुणाचे ते लुकलुकनारे डोळे बघून ,आणि त्या पंच्याशी वय असलेल्या गम्भीर स्त्री कडे जिच्या हातात एक पुस्तक होते पानगळ सुरु आहे ह्या पानावरून चालत असताना हे सुचून गेले ]

तिचा नव्वद वर्षाचा नवरा
तिच्या पंच्याशी वर्षाच्या खांद्यावर जेव्हा हात ठेऊन चालत असतो
तेव्हा तो नसतोच नव्वद वर्षाचा
त्याच्या अधू डोळ्यांना नाहीच दिसत तिचे थकून गेलेलं
नि लोंबणारे, ओघळलेले शरीर ….

तो असतो मस्त तरुण
साठ वर्षापूर्वीचा
आणि ती तर असते तरुण त्याच्या नजरेतून
तिला पुन्हा स्पर्श करताना
शप्पत अजूनही एक सळसळ फुलून जाते त्याच्या रोमारोमातून

तिनेही पूर्वी केल्या होत्या कविता
ह्या झाडांवर ,फुलांवर रानातील पायवाटेवर
भाळून गेली होती ह्या अस्सल रांगड्या तरुणावर देखील ......
तेव्हा कविता लिहायला होता फक्त पेन
आणि तिचे अक्षर होते आभाळ
कविता लिहिली की शुभ्र चादानं पसरायचं त्याच्या मनात

आजकाल ती लिहित नाही काहीसुद्धा
बघत बसते खिडकीतून
आभाळाच्या पलीकडे
कधी नव्हे इतके जाणवून जाते हे काळे अभद्र आभाळ

हा रांगडा तरुण गेला पाहिजे माझ्या आधी
नाहीतर होऊन जाईल नको तितका म्हातारा ,केविलवाणा …
फष्ट कम फष्ट गो हा नियम नाहीका माहित त्याला ...?
कसे दिवस जातील त्याचे वृद्धाश्रमात
मी नसेन तर माझ्याविना ......?

त्याच्या मनात येत असते सारखे सारखे
मी घेऊन देईन तिला
एक छान कॉम्प्युटर
थकल्या बोटांना कुबड्याचा आधार
मग ती लिहीन पुन्हा नव्या जोमाने एक एक कविता
तिच्या पंच्यांशी वर्षाच्या खांद्यावर हात ठेऊन
त्याचे मन अजूनही शोधीत रहाते
त्याच्या मनार रुतून बसलेल्या तिच्या त्या सुंदर रचना .....!!

प्रकाश