ओह माय गॉड - झणझणीत अंजन

माणसाच्या मनाचा थांग कोणाला लागला आहे .....................

परिक्षण तर उत्तमच पण सुरवातही छान केलीत. पाहायला पाहिजे ओह माय गॉड

१८५९ मधे चार्ल्स डार्वीन यांनी मांडलेला उत्क्रांतीवाद जगासमोर आला.
अजुन ५० एक वर्ष द्या.
मी तरी आशावादी आहे की तोवर देव - धर्म ही संस्था बरीच खिळखिळी झाली असेल.

सध्या जो पगडा आहे असे वाटतेय तो जास्त करुन पैशाचा खेळ आहे. त्यामुळे नगदनारायणापुढे सध्या कोणाचे फारसे चालणार नाही. राहीला प्रश्न भोळ्या भाविकांचा, ती मंडळी काय देव- बुवाबाजी नाही तर अजुन कशात तरी फसतीलच कारण ते भोळे भाबडे आहेत. जे लोक डोळस असुन श्रद्धाळू भाविक आहेत, ती मात्र ज्याची त्याची निवड/चॉइस आहे. कोणाला वाचनाची आवड/ व्यसन, खेळाची आवड/ व्यसन, खायची प्यायची आवड / व्यसन तसे देवभक्तीची आवड/ व्यसन. आवड असलेला प्रत्येक इसम त्याच्या छंदापायी बुडतोच असे नाही, इतर आवड्/छंद/व्यसनाप्रमाणे हेही एक.

देव-देश-धर्म-अस्मिता या पलीकडे मानवाचा प्रवास सुरु झाला आहे हे नक्की!

>>>>याच्या समागमात उपस्थिती लावण्यासाठी दोन-दोन हजार रुपये मोजावे लागतात....

ओह माय गॉड..! 'समागमात'? हे काही कळले नाही. 'समागमा'चा अर्थ वेगळा आहे असे वाटते.

चित्रपटाची चांगली ओळख करुन दिली आहे, चित्रपट पाहण्याची उत्सुकता चाळवली आहे. '' ओह माय गॉड '' एक हजार एक टक्का पाहीनच. धन्स.

-दिलीप बिरुटे

परीक्षण आणि लेखाची सुरुवात मस्तच.

अवांतर: या राधे मां ( http://www.mobiletoones.com/downloads/wallpapers/people_wallpapers/previ... ) आम्हाला सल्लूच्या कॅरॅक्टर ढीला वाल्या व्हैणींसारख्या ( http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9a/Zarine_khan_iij... ) वाटल्या. त्यांना कडेवर घेऊन नाचायला भक्त तयार असतील यात आश्चर्य नाही.

छान चित्रपट ओळख..
सगळ्या बाबा-बुवा-बायांबद्दलच्या मताबद्दल सहमत. स्वतःच्याच तोंडाने मीच कसा देव आहे हे सांगायला या लोकांना काहीच वाटत नाही. आणि त्यांना देव देव म्हणून डोक्यावर घेणार्‍यांबद्दल तर काय बोलायलाच नको..

परिक्षण आवडले.
हा सिनेमा बघणार. त्याशिवाय हिरवीन, बर्फी, इंग्लीश विंग्लीश, असे शिनेमे येत्या चार सहा म्हैन्यात पाहून टाकते.
धन्यवाद हो समीरजी.

परिक्षण आवडले,
समीर , चित्रपट परीक्षण तर आवडलेच ,परंतु त्याच्या बरॉबरच तथाकथीत देवधर्माच्या नावाखाली चाललेल्या कर्मकांडावर अतिशय अचुक भाष्य केलेत्.
चित्रपट बघीतलाच पाहीजे,धन्यवाद.

हा चित्रपट बघावा लागेल. परिक्षण ऊत्तम जमलय

चित्रपट नक्की बघणार.

या विषयावरचा हा पहीलाच पिच्चर नाही. मराठीत अशोक सराफ, लक्ष्या अन रविंद्र महाजनी यांचा असाच एक पिच्चर येउन गेला. नाव आठवत नाही.

हा पण जमले तर पाहुच. बाकी ते राधा माँ वगैरे वाचुन - दुनिया झुकती है आठवलं अन अशा अंधविश्वासु लोकांची किव आली. वाईट वेळ आली तशीच जाईल..आपण आपले प्रयत्न अन सकारात्मक विचार करणे सोडले नाही तर जगणे सोपे होते.

चित्रपट नक्कीच बघण्यासारखा आणि विषेशतः ओ़ळखीच्या काही व्यक्तींना दाखवण्यासारखा दिसतोय. मानसिक दुबळेपणा अधिक अज्ञान याच्यामुळेच बुवाबाजी बोकाळते. बरेचदा आपण करतोय त्यात काहीतरी चुकीचं आहे हे कळत असतं पण वळत नाही. एकदा 'देवा-धर्माचं काम' म्हटलं की लोकंही डोळे बंद करून आणि डोकं गहाण टाकून करायला तयार होतात. तिथे अपिल नाही.

आवश्यक तितकं जळजळीत भाष्य! चित्रपट शोधून नक्की बघणार! धन्यवाद!

छान परिक्षण! सिनेमा बघावा लागणार तर!

- ( देवापेक्षा देव ह्या संकल्पनेवर विश्वास असणारा) सोकाजी

परिक्षण आवडले. तुम्ही केलेले चित्रपट परिक्षण नेहमीच वाचण्यासारखे असते :)
आणि लेखही छान आहे.

अहो कसले डोंबलाचा झणझणीत घेऊन बसलात
देऊळ पाहून सुद्धा ह्या वेळी गणेश मंडळाच्या बाहेरील गर्दी किंवा सिद्धी विनायक च्या बाहेरील गर्दी कमी झाली नाही.
व्यक्ती पूजा व अवतार ह्या दोन संकल्पना समाजात खोलवर रुजल्या आहेत.
ह्या धर्तीवर अनेक सिनेमे येऊन गेले आहे.
मिथुन चा डबल रोल असलेला सिनेमा परमात्मा हा त्याच जातकुळीतला

मध्ये 'कानजी विरुद्ध कानजी' नावाचे एक गुजराथी नाटक होते. त्यावरच आधारित हा सिनेमा दिसतोय.
पहायला हरकत नाही.

तुमच्या आत्याला दोष देण्यात काय अर्थ आहे.
लहानपणी कोवळ्या मनावर जे सामाजिक संस्कार होतात. तेव्हा ज्या समजुती, गृहीतक त्यांच्या मी रुजतात तीच पुढे कायम राहतात.
ह्या देशात पुरुष प्रधान संस्कृती पुरुषांच्या बालपणी एवढी अंगवळणी पडली असते
की पुढे चार बुक शिकून समानतेची संकल्पना मनाला पटली तरी प्रत्यक्ष कृतीत एवढ्या सहजासहजी येत नाही.
ढेरपोट्या भटजींना दक्षिणा देण्याचा प्रसंग असो किंवा ढेरपोट्या राजकारण्यांना परत परत निवडून देण्याचा विषय असो शेवटी आपली जनता हि अशीच आहे. आणि ही वस्तू स्थिती एकदा मान्य केली की मनात इतर प्रश्न येत नाही.
तुमच्या आत्यांची पिढी इतिहास जमा झाली तरी नवी तरुण पिढी मंगळवारी सिद्धी विनायकाच्या रांगेत तुम्हाला दिसेन.
काळजी नसावी.
सध्याचा धकाधकीच्या आयुष्यात प्रगत देशात व भारतातील काही प्रगत समाज
मन शांती मिळवण्यासाठी मद्य , सिगरेट व अमली पदार्थांच्या आहारी जातात.
त्यापेक्षा देवाच्या आहारी गेलेले केव्हाही परवडेल.
माझ्या पाठीशी कोणी उभा आहे ही भावना प्रत्यक्ष आयुष्यात माणसाकडून कार्य सिद्धीस नेते,
भारतातून अनेक आध्यात्मिक गुरु परदेशात येतात. व त्यांचा परदेशात परदेशी शिष्य शिष्यगण वाढत चालला आहे.
अगदी पाकिस्तान मध्ये सुद्धा लाहोर , कराची येथे

http://www.youtube.com/watch?v=zqKYVsupmkA
http://www.youtube.com/watch?v=Lo-b4BlmYwc&feature=relmfu

सिनेमा पाहिला.खूप ग्रेट काही नाही, ठीक वाटला. एकदोन वाक्ये आणि सीन्स (उदा.कृष्णमूर्तीवर गलोलीने नेम धरणे वगैरे) भावना दुखवादुखवीबाबतीत बोल्ड वाटले. म्हणजे एखाद्या संघटनेने मोर्चा का आणला नाही इत्यादि वाटून गेले. पण अक्खा सिनेमाभर देव नाही,देवाचा बाजार मांडलाय वगैरे टाळ्याखाऊ डाय्लॉग नंतर शेवटी गोलमालच आहे. परेश रावल बच्चेकंपनीला खूपच आवडलेला दिसला. त्याची अ‍ॅक्टिंगही बरी झालीय. पण काहीही म्हणा, देऊळ्ची सर नाही. देऊळ सटल होता. ओएम्जी ढोबळ आहे. देऊळची बदलत्या ग्रामीण जीवनाची पार्श्वभूमी अधिक उपरोधिक आणि रियलिस्टिक होती. एका चित्रपटाच्या परीक्षणात दुसर्‍या सिनेमाची तुलना वा उल्लेख येऊ नये हे खरं, पण विषयाच्या सारखेपणामुळे निदान मनात तरी असा विचार येतोच. ओएम्जी मधली फँटसी मुन्नाभाई एम्बीबीएस मधल्या गांधीबाबा इतकीही मॅचुअर नाही.
एकच आहे, नास्तिक नायक हा एक गुजराती दाखवलाय. मला तर हीच एक फँटसी वाटली. शिवाय मारवाड्यांवरचे एकदोन कॉमेंट्स तिखट वाटले. जो समाज जास्तीतजास्त (अंध)श्रद्धाळू गणला जातो त्यालाच टार्गेट ऑडिअन्स बनवण्यातलं धाडस वाखाणण्याजोगं. एका श्री. श्री. बाबांचं विडंबनही ग्रेट आहे आणि थोडं (ज्यांच्या असतील त्यांच्या) श्रद्धा दुखवणारंही.
वेळ असेल तर बघावा.पैसे अगदीच मोफत जाणार नाहीत.

>>>नास्तिक नायक हा एक गुजराती दाखवलाय
सिनेमा हा मुळ कानजि व्हर्सेस कानजि या गाजलेल्या गुजरथि नाटकावर (परेश रावल याचेच) बेतलेला असल्याने असाव....

परीक्षणापेक्षा आधीचं मनोगतच जास्त आवडलं. सिनेमा पहाण्यात येईल. बाकी अंधश्रद्धा कमी होण्याची अपेक्षा कोणी ठेवू नये. ती वाढतच जाणार आहे कारण त्यांत कित्येकांचे अर्थकारण गुंतलेले आहे.

आत्ताच पाहिला. साई संस्थान आणि तिरुपतीवर अतिशय बोल्ड स्टेटमेंट केली आहेत. पण अक्षकुमारचं पात्र थोडसं अनावश्यक वाटलं. पण हा विषय मांडायचं धैर्य दाखवलं हे ही नसे थोडके.

पाहायला पाहिजे. बाकी सगळ राहिलं बाजूला या संस्थळावरुन जरी अंधश्रद्ध धागे बंद झाले तरी चिकार झाले.

@तिमा:....अंधश्रद्धा कमी होण्याची अपेक्षा कोणी ठेवू नये. ती वाढतच जाणार आहे कारण त्यांत कित्येकांचे अर्थकारण गुंतलेले आहे...अगदी खरे.
'ऑमागॉ' सिनेमा घरचेघरी बघायला मिळाल्यास जरूर बघणार आहे.

लेखाच्या सुरुवातीला लिहिलेल्या प्रसंगात आमची सहानुभूती आत्याकडून. ७३ वर्षांच्या व्यक्तीला आपले विचार पटवून देण्याचा प्रयत्न करण्यात अर्थ नाही, योग्यही नाही. वडीलधार्‍या मंडळींच्या उपासाच्या पदार्थांची हेटाळणी करायची, आणि मुलांच्या वाढदिवसाला केक, पिझा, बर्गर, कोक वगैरें कचराहाराची लयलूट करायची, असा प्रकार हल्ली सर्रास दिसतो. कुणी बुवा-स्वामींना भुलतो, तर कुणी पिझा-हट, मॅक्डोनाल्ड्ला.
आता वृद्ध असलेल्या बहुतांश मंडळींनी आपले आयुष्य संसारासाठी तडजोडी करत व्यतीत केलेले असते, त्यातून अनेक लहान-सहान हौशी पूर्ण करायला मिळालेल्या नसतात. म्हातारपणी मुला - सुनांकडे मागणी करायला संकोच वाटतो, हेटाळणी होण्याची भिती वाटते. अश्या वेळी धार्मिक रूढींच्या निमित्ताने आवडीचे चमचमीत पदार्थ खाणे वा अन्य हौशी पूर्ण करणे शक्य होत असते.
दिवंगत आईची लहानशी हौस पूर्ण न केल्याची बोच इतक्या वर्षांनंतरही कायम असल्याने असे लिहावेसे, सांगवेसे वाटले.

बहुतेक "कानजि व्हर्सेस कानजि" चे मराठीकरण म्हणजेच आपल्या मक्याचे "केशवा माधवा" असाव.
ते आधीच पाहून झाल्याने पिक्चर पहाण्यात इंटरेस्ट नाही.

आता सुरुवातिच्या भागाबद्दल -
नरेंद्र महाराज, बाकी कसाही असला, काहीही चाळे केले तरी तो बाटलेल्यांना परत हिंदू धर्मात घेतो, त्यामुळे ईतर सर्व गुन्हे माफ.
आता राधे मॉ -
तिला एकदा कडेवर घेऊन नाचाव म्हणतोय. काय काय कराव लागेल त्यासाठी????

मस्त झालेय परिक्षण. खुप लोकांनी सुचविला आहे लवकरच पाह्यला हवा.

बाकी ’राधे मा’ चे हे नृत्य बघुन डोळे दिपले होते. ;-) कडेवर घेऊन नाचताना १.१०
http://www.youtube.com/watch?v=yCaHiUjgssY

इजिप्तच्या सहलीत एका इजिप्शियन कलाकाराला ह्या राधेमाँपेक्षा कितीतरी जास्त वेळ आणि वेगाने गिरक्या घेत नृत्याचे विविध प्रकार करताना पाहिले होते. तो कलाकार स्वतःला नृत्य कलाकार म्हणवून घेतो. कोणी बाबा-माँ वगैरे नाही. इस दुनियाँमें पागलोंकी कमी नही। एक ढुँडने जाओ तो हजार मिल जाते है।

कदाचित सिनेमा चांगला असेलही. परंतु धाग्यात व्यक्त झालेले विचार अत्यंत फालतू आहेत असे जाता जाता नमूद करून जातो. विचार अत्यंत अपरिपक्व वाटले (अर्थात आहेतच) बा द वे सदर लेखकाचा आक्रस्ताळे पणा अन्य धाग्यावर पाहीला असल्याने इथे अधिक लिहीत नाही.

आपल्याला काय हवय, कसं मिळवायचं आणि ते मिळवण्यासाठी आवश्यक ति किंमत द्यायची/मेहनत करायची तयारी ठेवायची - हि एक पद्धत.
जन्मापासुन मरेपर्यंत आयुष्य हे अनिश्चिततेचं/अज्ञानाचं मोहोळ आहे असं वाटुन काहितरी तरि तुक्के मारुन समस्या सोडवायची - हि दुसरी पद्धत

या दोन्ही पद्धतींनी समस्या सुटतात हा सर्वसाधरण अनुभव, पण दुसरी पद्धत जास्त सोपी असल्यामुळे त्याकडे कल जाणे हे चुकीचे वाटत असले तरिही ते सहाजीक आहे.

लेख तसा ठीकठाक... पण बराचसा अतीरंजीत.
>>आपापसात सलोख्याने राहणे म्हणजेच ईश्वराची, अल्लाची, येशूची खरी सेवा हे आपल्या लोकांना कधी कळेल?
-- सलोख्याने, सुखाने राहाणे हि माणासाची गरज आहे... तिथे ईश्वराच्या सेवेचा अनावश्यक भाव का आणावा?
धार्मीक कर्मकांड, दानपेट्यांवर पैसा खर्च करण्यापेक्षा गरीबाला / गरजवंताला ते धन द्यावे हे ही चुक... कुणा गरजवंताला मदत करणे हि माणसाच्या कारुण्य / सहानुभुती भावनेची अभिव्यक्ती आहे... त्या भावनेला उगाच कर्मकांडाशी कशाला जोडायचे??

अर्धवटराव

ह्या चर्चेमुळे प्रेरित होऊन काल अगदी अपेक्षेने वगैरे हा चित्रपट पाहिला.
चित्रपट अगदीच 'बरा आहे' ह्या क्याटेगरितला आहे, खास वगैरे अजिबात नाही. नक्की कुठल्या मुद्द्यावर भाष्य करायचे आहे हे प्रस्तुत दिग्दर्शकाला समजले असले तरी ते पेलणे मात्र जमले नाही. चित्रपट हा बटबटीत म्हणावा इतका भडक झाला आहे, आक्रस्ताळे संवाद, अनावश्य्क सिन्स, अतर्क्य सिन्स ह्यामुळे चित्रपटातली मजा कमी होते.
परेश रावल सोडला तर बाकी पात्रे अगदीच बालीश किंवा अभिनिवेशपुर्ण दाखवली आहेत, परेश रावलही नॉट अप टु मार्क. कास्टिंग चुकले म्हणावे इतकी काही पात्रे अस्थानी आहेत.
संपुर्ण चित्रपटात टाळ्या वाजवाव्यात असा एकही सीन नाही. काही विडंबने करण्याचा प्रयत्न छान आहे पण केवळ तसे कपडे घातले व केशभुषा वगैरे केली म्हणुन विडंबन होत नसते, त्यात जीव ओतावा लागतो, अन्यथा त्याच्या कचकड्याच्या बाहुल्या होतात.

ह्या चित्रपटातुन मेस्सेज वगैरे दिला असल्याचे मला तरी समजले नाही, उत्तरार्धात किंवा शेवटात चित्रपट पुर्ण गंडला आहे, त्यापेक्षा देऊळ कित्येक पटीने सरस होता.

चित्रपटातली एक स्पेशल चीज 'गो गो गो गोविंदा' हे गाणे, मस्त आहे एकदम, सोनाक्षी आणि प्रभुदेवा अफाट नाचले आहेत.
बाकी सर्व ठिकठाक म्हणावे इतकेच.

- छोटा डॉन

म्हणाला होता "Religion is what keeps the poor from murdering the rich".

जिथे भय आणि दहशतीचे साम्राज्य असते तिथे प्रस्थापितांचे हितसंबंध जपणाऱ्या कोणत्याही कृत्याला अधिकृत मान्यता मिळवून देणारी एक विचारप्रणाली असावीच लागते. मग त्यासाठी कुठलाही "इझम" चालू शकतो. नेपोलियनचे वाक्य हे थोड्याफार फरकाने कोणत्याही विचारप्रणालीला लागू पडते. याचे कारण म्हणजे विचार किती चांगले आहेत याला फारसे महत्व नसते. ते विचार राबवण्याची शक्ती ज्यांच्याकडे आहे त्यांचे हेतू काय आहेत हे अधिक महत्वाचे असते.

आपण देवांना सलाम ठोकला नाही तर आपले काहीतरी तळपट होईल आणि सलाम ठोकला तर आपला फायदा होईल या भावनेतून जी कर्मकांडे केली जातात त्यांना भक्तीचा मुलामा देणे ही आपली सामाजिक आणि वैयक्तिक गरज आहे.
मोक्ष मिळाला नाही तर या संसाराच्या भवसागरात आपल्याला पुन्हा जन्म घ्यावा लागेल आणि यातना भोगाव्या लागतील म्हणून देवाचे नाव घ्या; असल्या नकारात्मक भावनेतून जी भक्ती, साधना केली जाते त्यातून आत्मिक, नैतिक, मानसिक कोणतीही उन्नती होण्याची शक्यता फारच कमी असते. म्हणूनच संतांनी "भाव तसा देव" असे म्हटले आहे. "नाव तसा देव" असे म्हटले नाही.

भयभीत जनता ही गोंधळलेली असते आणि गोंधळलेली जनता एकत्र येऊन अत्याचारी व्यवस्थेविरोधात बंड करू शकत नाही. जनतेला निर्भय बनवणारा कोणताही विचार आणि त्या विचारांचे प्रतीक म्हणून समाजाला दिशा दाखवणाऱ्या व्यक्ती यांचा त्या त्या व्यवस्थेतील प्रस्थापितांनी नेहमीच द्वेष केलेला आहे. ज्यांनी कोणी जगाला शांततेची शिकवण दिली आणि निर्भय होऊन आत्मनिर्भर व्हायला शिकवले त्यांची प्रस्थापित वर्गाकडून नेहमीच कत्तल झाली आहे. ही अस्तित्वाची लढाई आहे याचे नेमके भान प्रस्थापितांना असते. तेच भान सर्व सामान्य जनतेला येऊ नये म्हणूनच वेळोवेळी नवनवीन "इझम" जन्माला घालत राहणे ही त्यांची गरज आहे.

धर्म जर अफूची गोळी असेल तर निधर्मी विचारसरणी हि पण एक अफूची गोळी आहे का????

इतकं पर्फेक्ट लॉजिक, इतक्या उघडपणे मांडणं अवघड आहे आणि चित्रपटात ते यशस्वीपणे केलय.

परेश रावलनं भूमिका अफलातून केलीये. पिक्चरचं एडिटींग जबरदस्त आहे. डायलॉग्ज तर इतके सुसंबद्ध आहेत की कुठेही तोल जात नाही.

देव या माणसाच्या कल्पनेपायी किती अनागोंदी चालूये हे झकास दाखवलय.

`देव नाही' ही कल्पना असह्य आहे म्हणून अक्षयचे दिलासा देणारे संवाद देखील उत्तम आहेत.

अक्षयची जादूई `की चेन' जीनं स्वतःला मृत्यूतनं बाहेर काढलं ती परेश रावलं ताईत म्हणून जपेल असं वाटतं तेव्हा फेकून द्यायला सांगणं आणि फेकल्यावर ती निराकारात विलीन होणं हा क्लायमॅक्स अप्रतिम आहे

देव जशी कल्पना आहे तशीच जात पण कल्पना आहे. ती देव या कल्पनेचाच परिणाम आहे. तुम्ही ज्याला देव मानता त्या समूहाची जात ती तुमची जात.

तुमचे विचार योग्य आहेत. तुमच्या वरच्या प्रतिसादामुळे मात्र तुम्ही लॉजिक शेवटापर्यंत नेऊ शकणार नाही.जात देखील अव्हेरा आणखी एका धारणेतून मुक्त व्हाल.

मला हा चित्रपट बहुतांशी आवडला. चित्रपटपरिक्षणही आवडले.तरीही काही मुद्दे पटले नाहीत (माझा स्वतःचा कर्मकांडांना अजिबात पाठिंबा नाही आणि धर्मबिर्म या भानगडींमध्ये मला फारसा इंटरेस्टही नाही हे आधीच स्पष्ट करतो).

"अगं, इतर दिवशी तुम्ही हेच अन्न खाता ना? मग आजच खाल्ले तर डायरेक्ट डुक्कर ठरता? जगात कितीतरी माणसे आजच्या दिवशी हेच अन्न खात असतील. म्हणून काय ते डुक्कर ठरतात? आणि अमेरिकेत कसली आलीये एकादशी? तरी ते लोकं आपल्यापेक्षा शतयोजने पुढे आहेतच की नाही?"

वैयक्तिक पातळीवर इतरांवर सक्ती न करता पाळलेले नियम माणसाला शिस्तबध्द बनवितात.मी काही वाटेल ते झाले तरी सकाळी सहाच्या आतच उठेन अशा प्रकारचे स्वतःला बंधन घालणे आणि ते काटेकोरपणे पाळणे माणसाला शिस्त नक्कीच लावेल. तसेच काहीही झाले तरी मी तळलेले चमचमित पदार्थ खाणार नाही किंवा आठवड्याचा एक दिवस लंघन करेन अशा प्रकारची बंधने स्वतःलाच घालणे आरोग्याच्या दृष्टीने चांगले आहे हे नक्कीच. असे चांगले परिणाम धर्माच्या नावावर झाले तर त्यात टिका करण्यासारखे काय आहे हे समजले नाही. समजा मी ठरविले की पोटाला आराम द्यावा म्हणून मी दर महिन्याच्या १० तारखेला रात्रीचे जेवणार नाही आणि इतर कोणी एकादशीला निर्जळी उपास करायचे ठरविले तर या दोन गोष्टींमध्ये फारसा फरक नाही. पण धर्मात (म्हणजे नक्की कशात?) एकादशीला उपास करा असे सांगितले म्हणून कोणी उपास करत असेल त्याचा उपहास करणे अयोग्य आहे असे मला वाटते.कारण कोणतेही असेना की कोणीही सांगितले असेना जर कोणी आपल्या आरोग्यासाठी कळत-नकळत चांगली पावले उचलत असेल तर केवळ धर्मात सांगितले म्हणून ते केल्याबद्दल त्याचा उपहास का? आता कोणी एकादशीच्या उपासाच्या नावावर एकादशी आणि दुप्पट खाशी असे करत असेल तर तो मुळातल्या मुद्द्याचाच पराभव झाला. तसे केले तरीही जोपर्यंत ती व्यक्ती इतरांवर सक्ती करत नाही, कोणताही त्रास देत नाही आणि स्वतःपुरते नियम पाळत असेल तोपर्यंत त्या गोष्टीचा उपहास करणे अयोग्य आहे असे मला वाटते.

अमेरिकेत कसली आलीये एकादशी? तरी ते लोकं आपल्यापेक्षा शतयोजने पुढे आहेतच की नाही?"

अमेरिकेतले लोक एकादशा न पाळल्यामुळे नव्हे तर इतर अनेक कारणांमुळे आपल्यापुढे आहेत.त्यातील एक महत्वाचे कारण म्हणजे तिथल्या समाजातील शिस्त. अगदी एकादशीच्या कारणाने का होईना कोणी व्यक्ती अधिक शिस्तबध्द आयुष्य जगत असेल तर त्यात काय बिघडले? आणि हो मी स्वतः कुठल्याच एकादशा/पौर्णिमा/अमावास्या पाळत नाही.किंबहुना आजची तिथी कोणती हे पण मला माहित नसते हे पण सांगतो.

बाकी तुमच्या परिक्षणातील मते पटली. उदाहरणार्थ अनेक तथाकथित साधू/बाबा लोकांना शेंड्या लावून आपला कार्यभाग उरकतात याला तुम्ही केलेला विरोध पटला.