शांताराम - ग्रेगरी डेव्हीड रॉबर्ट्स

अपर्णा वेलणकरांनी मराठी अनुवाद केलेले 'शांताराम' वाचलेले आहे.
अनुवाद अतिशय उत्कृष्ट झालाय.

झोपडपट्टीतले आणि तुरुंगातले प्रसंग तर वाचनीय आहेतच. पुस्तक नंतर मात्र उगीचच लांबवल्यासारखे झालेय. अफगाणिस्तानातील प्रसंग तर उगाच ओढूनताणून घुसवल्यासारखे झाले आहेत.
पण निदान एकदातरी वाचण्यासारखे खासच आहे.

एकंदर "फर्स्ट इम्प्रेशन" जबरदस्त होते पण ते हळूहळू मावळत चालले आहे.
हेच वाटल मला पण...

मी हे पुस्तक इंग्लिशमध्ये काही वर्षापूर्वी वाचले आहे. त्यातील अफघानिस्तान मधील सध्याच्या वातावरणावर प्रकाश टाकणारी माहिती आठवते ती अशी-
''रशिया ने आफ्घानिस्तानावर कबजा मिळवल्यानंतर त्यांच्या सैन्याविरुद्ध लढणार्या आफघानी स्वातंत्र्य सैनिकांना अमेरीकेने खूप मदद केली आणि गुरीला युद्धाचे शिक्षण दिले. त्या दुर्गम प्रदेशात रशिअन फौजेची मुख्य मदार helicopter mounted तोफावर होती. अमेरिकेने आफ्घानी स्वातंत्र्य सैनिकांना shoulder fired missiles दिली व ती वापरण्याचे शिक्षण दिले.missiles मुळे Helicopters चा मोठ्या संख्येने नाश झाल्य्यावर रशिया ने काढता पाय घेतला."
आता हेच शिक्षण नाटो सैन्याबरोबर लढण्यासाठी आफ्घान तालिबानी वापरत आहेत.
गुरूची विद्या गुरूलाच फलभूत होते याचे हे एक छान उदाहरण आहे.

इथे याबद्दल याआधी चर्चा झाली आहे...

पूर्ण लेख पुन्हा इथंच चिकटवणं स्तुत्य नाही त्यामुळे फक्त शेवटचा परिच्छेद इथे देतेय.

पुस्तकाच्या एकूण प्रभावाबद्दल सांगायचं तर, मी पहिल्यांदाच वाचलं, त्यामुळे मला हे पुस्तक आवडलं. आवडलं यासाठी कारण त्यात एक परदेशी माणूस भारतात येतो. खुशाल इथे राहतो, जिथे पाऊल ठेवण्याची मी स्वप्नातही कल्पना करणार नाही अशा झोपडपट्टीत राहतो, भारतातल्या भारतातच आपण स्वत:भोवती भाषा-प्रदेशाची बंधने घालून घेतो.. तर हा बिन्धास्त त्या आत्मसात करतो. मला स्वत:ला हे कथन म्हणजे काही स्वत:ला रॉबिनहूड समजून केलेले लेखन असे नाही वाटले. एकंदरीत सगळे अनुभव त्याने चांगले मांडले आहेत. आणि सगळंच खरं नाही, काही काल्पनिकता आहे असंही धडधडीतपणे(इतरत्र) मान्य केलं आहे. मात्र पुढच्या वेळेस वाचायला पुस्तक तितकेच इंटरेस्टिंग वाटणार नाही. त्यामुळे वन टाईम रीडींगसाठी ठीक आहे.. आणि स्वत: खरेदी करून तर अगदी नो नो कॅटेगरीमध्ये.

या पुस्तकाबद्दल बरंच वाचून-ऐकून आहे पण त्याचा आकार बघता ते वाचायला घेतले जात नाही. कधितरी उत्फूर्तपणे वाचावेसे वाटले तर वाचेन.

मी हे पुस्तक दोनेक वर्षांपूर्वी वाचलं आहे.
मला आवडलं नाही....
आवडलं नाही म्हणण्यापेक्षा जितकी त्याच्याबद्दल बोंबाबोंब केली गेली होती त्यामानाने अ‍ॅक्च्युअल पुस्तक फुस्स वाटलं....
मूळ पुस्तक वाचलेलं असल्यामुळे मराठी अनुवाद वाचला नाही.

याच पुस्तकाच्या प्रभावाखाली असतांना मी मिपावर एक लेख टाकला होता. तिथेही उत्तम चर्चा झाली आहे.

लिंक- http://www.misalpav.com/node/19026

आताच पाहिले, शुचि यांचा प्रतिसादही आहे तिथे. :)

खुप बोलबाला झाला आहे ह्या पुस्तकाचा आणि प्रत्येक दुकानाच्या शेल्फ वर दिसतच पण तथाकथीत बेस्ट सेलर आणि प्र॑कशकाची जाहीरातबाजी माहीत असल्यामुळे ह्या पुस्तकाच्या वाटेला न जाता त्याच किमतीत जास्तीत जास्त वेगवेगगळी पुस्तके विकत घेतो.
<<<<<एकंदर "फर्स्ट इम्प्रेशन" जबरदस्त होते पण ते हळूहळू मावळत चालले आहे. प्रसंग अतिरंजीत, काल्पनिक आणि मीठमसाला - फोडणी घालून "पेश" केल्यासारखे वाटत आहेत. तसे करायला काही हरकत नाही पण मग आत्मानुभावाचा आव कशाला?>>>>
तुमच्या अनुभव बरोबर आहे. इतकच म्हणील की तथाकथीत बेस्ट सेलर पुस्तकांच्या बाबतीत हाच अनुभव येतो.
ज्या विश्वात प्रकाशन अन लिखाण हे धंदा म्हणुन केला जातं तिथे अजुन वेगळे काय होणार?
तुमचा अनुभव तुम्ही सगळ्यां सोबत वाटला हे मात्र खुप छान केलं.

पुस्तक रंजक आहे.
पण ते हमखास खपाच्या युक्त्या वापरून लिहिलेले आहे

विख्यात अमेरिकन टीवी शो होस्ट ओप्रा विनफ्रे या बाईंनी नुकताच भारताचा दौरा केला. त्यांनी या दौऱ्यात त्यांना मार्गदर्शक म्हणून शान्तारामचे लेखक gregory david roberts याना घेतले होते असे वाचनात आले.