ते झाड..

रोजच्या जाण्याच्या रस्त्यावर होते एक झाड
पिंपळाचे..
ते भेटायचा मला रोज..
मी ही थांबून कधी दोन शब्द बोलयचो त्याच्याशी

लांबूनच बघायचे ते मला येतांना
अन त्याची पानं हालायची..
मज अभिनंदनच जणू काही
अन जवळ पोहोचताच
एक थंड झुळुक वार्याची माझा घाम पुसायची

असेच बघत भेटत राहिलो आम्ही
कित्येक वर्ष..अविरत
घरोबा खूपच वाढला होता तोवर
भेटावयास कधी मग..
तिच्या आठवणींना ही घेउन जायचो सोबत

कुणालाच समजली नाही आमुची संभाषणे
अनुबंध मात्र अमुचे झाले होते अधिकच घट्ट..
मग मी पाहिली त्याची पिकलेली पाने
अन, त्याने बघितले माझे केसांचे रंग बदळणारे

नोकरी निमित्त,
सोडावे लागले मग शहर मला
अन घेतला मी त्याचा निरोप
ते एवढंच म्हणाले...
मित्रा, लक्षात ठेव मज
आपण भेटलो नाही जरि रोज...