चेरी टोमॅटोची पिशवी.

समाजाची मानसिकता अशा गोष्टींना कारणीभूत असते असे वाटते. अन्यथा, माझ्या वर्गातील एका वर्गमित्राची आई लोकांकडे धुणीभांडी करत असे परंतु माझ्या पूर्ण वर्गाने या मुलाला दिलेला पाठिंबा (अभ्यास, आपुलकीची भावना, खर्चातून वगळणे वगैरे) अद्यापही आठवतो. आजही माझे वर्गमित्र त्याच्याशी उत्तम संबंध ठेवून आहेत.

पण आपण म्हणता तोही किस्सा खराच वाटतो. एखाद्या गटाची मानसिकता जशी बनेल तसाच प्रतिसाद येतो असे वाटते.

खरंच आहे... समाजाची मानसिकता जोपर्यंत बदलत नाही तो पर्यंत असच होत राहणार.

निरीक्षण आवडले. शेवटच्या दोन ओळींतील प्रतिसाद ओळखीचा.

दोन्ही प्रसंग उद्बोधक. परंतु, ते एकाच लेखात गुंफण्याएवढे परस्परसंबंधी वाटले नाहीत.

पहिल्या प्रसंगात आपले विक्रीचे तंत्र बदलून यशस्वी होण्यात त्या मुलाची हुशारी दिसते. तर दुसर्‍या प्रसंगात आपल्याकडील मध्यमवर्गात सहसा दिसणारी श्रमाच्या कामाविषयीची तुच्छता दिसते.

लेख आवडला.

अनुभव तर छान आहेच पण आपले निरिक्षणही अचूक!
मुलाने विक्रीची पद्धत बदलल्याने रिझल्टसही बदलले. किती छान!
माझ्या कॉलेजमध्ये एक मुलगा अभिमानाने सांगायचा कि त्याच्या वडिलांचा कांदेबटाटे विकण्याचा गाळा मार्केटयार्डात आहे आणि तो पहाटे उठून इतर भाज्या उतरवून घेण्यासाठी मार्केटयार्डात जातो आणि त्याला इंजिनियर होवूनही वडिलांचाच व्यवसाय पुढे चालवण्याची इच्छा आहे.

मुलगा फारच हुषार आहे. आपलं नीरीक्षण अचूक आहेच आहे रेवतींनी म्हटल्याप्रमाणे.

भारतीय बाहेरच्या देशातील लोकांच्या भौतिक सुख-समृध्दी च्या कल्पनांचे अनुकरण करतो, पण श्रमाला महत्त्व आणि किंमत देण्याची वृत्ती नाही आपली...

परवाच ऑफिसातिल सहकार्यांशी गप्पा मारताना कॉलेजचा विषय निघाला आणी एक एक जण सहज पणे सांगत होता, 'मी या या हॉटेल मघ्ये वेटर चे काम केले आहे', 'मी घरोघरी पेपर टाकले' 'मी बर्गर फ्लिप केले'. या मध्ये अगदी डायरेक्टर पासुन डेव्हलपर पर्यंत सगळयांनी ही कामे केली होती. बहुतेक सगळ्यांनी वेटरचे काम केले होते. ही कामे त्यांनी बॅचलर आणी मास्टर्स डिग्री कॉलेज मध्ये असताना केली होती. कुणाच्याही बोलण्यात अजीबात न्युनगंड / अहंगंड अजीबात नव्हता.

खुप बरे वाटले ऐकुन. मी कॉले़जला असताना माझ्या काही मित्रांची आठवण झाली. त्यातील एक जण सातारा जिल्ह्यातील एका खेडेगावातील होता. तो उन्हाळ्याच्या सुटीत घरी जायचा नाही. ३ महीने हॉटेलमध्ये दिवसभर वेटरचे, लादी पुसायचे वगैरे काम करुन पुढील वर्षांची फी जमा करायचा. कॉलेजमध्ये त्याने हे अजीबात कुणालाही कळुदिले नव्हते. पण ते हॉटेल माझ्या नातेवाईकाचे असल्याचे त्याला समजल्यावर त्याने हे मला सांगितले होते. मी ते ३ महीने त्या हॉटेलकडे चुकुनही फिरकायचो नाही. आणखी एकजण रोज ४ वाजता उठुन पेपर टाकायला जायचा. त्यानेपण हे गुपितच ठेवले होते. ही मुले घरी गेली तर घरी आधीच अपुर्‍या असलेल्या अन्नात एक खाणाते तोंड वाढायचे, त्यामळे सुटीत हॉस्टेल आणी मेस बंद असताना रेक्टरला मस्का मारुन हॉस्टेलच्या रुम मध्ये रहायची आणी काम करत असलेल्या हॉटेल मध्ये रहायची.
ही मुले नेहमी आमच्या ग्रुपमध्ये यायची. सगळे घाटावरची 'अशुद्ध' मराठी बोलत आणी तोंडात नेहमी शिव्या असत. कधी कधी काही मित्र त्यांच्या अशुद्ध उच्चारांची आणी शिव्यांची थट्टा करीत. पण ही मुले नेहमी गप्पा मारयला यायचीच. नंतर समजले की ते आमच्या संगतीत राहुन स्वतःची भाषा 'सुधारण्यासाठी' आमच्याशी मुद्दाम बोलायला येतात. त्यानंतर त्यांचि कुणी थट्टा केली नाही. खुप कष्ट केले त्यांनी, व्यसनांपासुन स्वतःला लांब ठेवले. आता काही काँटॅक्ट नाही, पण नाक्कीच चांगल्या ठीकाणी, चांगल्या परिस्तितीत असतील.

चला, लेखापेक्षा प्रतिसाद मोठा (आकाराने) होण्याआधी आवरते घेतो.

लेट , बट ऑन टाईम !!

सेम बट.........कान्ट राइट !!

चालु द्यात !!

आपल्याकडे श्रम प्रतिष्ठा वगैरे प्रकारच नाहीत हे खरे आहे..मला असं वाटतंय कि कोणतही काम करणे आणि ते सांगण्यात कमीपणा न वाटणे हि अमेरिकेचीच मानसिकता आहे...इतरांना झेपत नाही.

लेख छान...पण दोन प्रसंगांची सांगड घालण्यासारखे काही वाटत नाही.

चांगला लेख.