आंधळ्याच नशीब

अंधा-या रात्री चालत होता एक आंधळा
भुकेले पोट व घेउन सुका गळा
रात्र की दीवस त्याला न कळे,कसे कळणार होते डोळे आंधळे,
रस्त्यावरच्या वाहनांची गती ना कळली,
गतिमान गाडी त्याच्या देहावर वळली.
"परमात्म्याने ही सजा का दीली?",
कळायच्या आत हे,त्याची प्राणज्योत विझली.
गेला मात्र स्वर्गात्,भेटला परमात्मा,
दु:खी होउन 'त्याने',सोडला धरतीवर आत्मा.
आंधळ्याची ती आत्मा होती तर डोळस,
पाहुन धरतीवरील दु:ख झाला दु:खाचा कळस.
असह्य झाल्या त्या वेदना,गेला तो वरती,
म्हणे "काय पाहु ती दु:खी व लोभी धरती"
परमात्मा म्हणे , "तु दु:खी खाली पण व वरती,
काय कामाची तुझ्या ती सुंदर,रम्य धरती?"

Note : हे अकलीचे तारे आम्ही ईयत्ता ८/९वीत तोडले होते.