श श क २०२२

हा नेहमीप्रमाणे दुकानात बसलेला दुपारची वेळ, साडी नेसलेली, हिडीस वाटावा असा मेकअप आणि टाळ्या वाजवत तो आला.
हा नेहमीप्रमाणे त्रासिक चेहऱ्याने काही नाही जा पुढे बोलला, तो क्षणभर रेंगाळला आणि मनाशी काहीतरी ठरवून खड्या आवाजात ह्याला बोलला अरे बाबा हिकड तर ये कि.
हा उठला त्रासिकपणे आणि त्याला गुर्मीत म्हणाला काय पाहिजे रे ?

टीडिंग...फोन वाजला, व्हॉट्सॲपचा कस्टम टोन असल्याने तो संपदाचा मेसेज असल्याचे आशिषच्या लक्षात आले.

दुसऱ्या दिवशी परतण्याच्या बोलीवर, आईच्या वाढदिवसानिमित्त ऑफिसमधून परस्पर माहेरी गेलेल्या संपदाने तब्बल अठरा दिवसांनी काय मेसेज पाठवला असेल हा विचार करत आशिषने मेसेज वाचला.

“तुला वेळ असेल तर थोडं बोलायचं होतं”

"माझं बाळ कुठे आहे ?" बाळांतपणानंतर शुद्धीवर आलेल्या प्रितीने तिचा पती रोहनकडे विचारणा केली.

"आलीस तू शुद्धीवर! वा देवच पावला. अग तो काय तुझ्या शेजारीच तर आहे पाळण्यात. कसा हसतोय बघ लबाड!"

"अगदी तुमच्यावर गेला की हो. नाक डोळे तुमचेच घेतलेत. बर मला सांगा याच्या सगळ्या टेस्ट झाल्या आहेत ना ? नाही तर मागच्या सारखं.."

अंजीला तलाठ्याला मारायचे नव्हतेच मुळी.. पण तिला त्याची " ती " भूक भागवायचीदेखील नव्हती.
.
.
.
.
.

घाबरलेली अंजी सैरभर होऊन शेवटी मामाकडे आली होती. बापानंतर त्याचाच आधार होता. आईचा लांबचा नातेवाईक..
अडीनडीला तोच कमी यायचा.
.
.
.
.
.

सकाळची लगबग. ससुल्याला प्रांगणला पाठवायची व तिला ऑफीसला पळायची घाई. केवळ दीड वर्षाच्या, शांत झोपलेल्या पोटच्या गोळ्याला तिने पापे घेऊन उठवलं. त्याचं आवरायला सुरुवात केली. मनात विचार. डबा रोज संपलेला असतो म्हणजे नीट जेवत असणार, रोज हसून बाय करतो म्हणजे त्याला पाळणाघर आवडलंय. महिनाभरापासून लागलेल्या अपराधीपणाच्या बोचणीतून सुटका होणार या समाधानाने तिने नि:श्वास सोडला.

टिंग! मोबाइलवरचा गेम थांबवून त्याने कंप्युटरच्या स्क्रीनकडे पाहिलं. अजून एक ऑर्डर. बाहेर महामूर पाऊस आणि त्यात या ऑर्डरी. स्क्रीनवर पोरांच्या लोकेशन्स पाहिल्या आणि त्याने एक शिवी हासडली. सगळी पोरं बाहेर अडकली होती. वेळेत ऑर्डर पूर्ण करायची तर त्यालाच जावं लागणार. बायकोच्या माहेरी सांगायला फक्त टिम लीडर...

तो : आज नक्कि ना ?
मी : हो .
तो : कसं ओळखायचं ?
मी : लाल रंगाचा कुर्ता ,पांढर्या रंगाचा पायजमा घालेन .
तो : मी ऑरेन्ज शर्ट त्यावर ब्लॅक लाइन्स ,काळी पँट.
मी : ९ वाजता . भारत कॅफे .
तो : डन .
.पहिल्यांदाच भेटणार होतो . सोशल मिडियावरची ओळख . एक्साइटेड.
सकाळची कामं आवरली . इशाचा टिफिन , शाळेची घाई आवरुन मिलिंदचा ब्रेकफास्ट .

जंगलापासून जवळच काही डोंगर होते. त्यापलीकडे माणसांची वस्ती होती. तो त्या बाजूला फारसा फिरकत नसे. जंगल त्याच्या गरजांसाठी पुरेसे होते.

एकदा तो पलीकडे गेला. माणसांच्या वस्तीत फिरून आला.

फिरून फिरून तो दमला.

त्याला भूक लागली. फार करकचून भूक लागली. पण ही नेहमीसारखी साध्यासुध्या मांसाची भूक नव्हती तर ही होती 'माणसाच्या' मांसाची भूक !

ते कसे मिळवावे? तो विचारात पडला.

संध्याकाळ झाली तशी ती सरसरून उठली.

एका अनामिक आनंदाच्या ओढीने आळस झटकून तीने आवरायला सुरूवात केली. एका नव्या आयुष्याची स्वप्ने गेल्या कित्येक रात्री तीने रंगवली होती. आज त्या स्वप्नांची पूर्तता करायची वेळ आली होती.

एव्हाना तो यायला हवा होता.?!! मनाशीच तिला वाटलं, कदाचित त्याने आपला विचार तर बदलला नसेल ना? या विचाराने ती सैरभैर झाली.