इंद्रवज्र !

खूप सुरेख.

आहा. फार सुंदर. :)

मस्त , भाग्यवान आहात...

:)

फारच सुंदर !

क्या बात है सागर! लै लकी यार. बेस्ट ! आणि माहिती पण मस्त. आत बघायची उत्सुकता अजून वाढली....

हा circular rainbow चा प्रकार मी विमानातून जातांना बरेचदा पाहिल्याचं आठवलं. NASA याला Glory अशा नावाने ओळखतं:

वाह! फार सुरेख आहे.

सुरेख. बहुगुणींनी दिलेला फोटो पण मस्तच.

काय भारी फोटो आहे!

आहाहा!
अवचित समोर दिसल्यावर माणूस वेडाच होईल!

.

भाग्यवान आहात
लेख हि छान
असो, सह्याद्रीच्या कुशीत जन्माला आलो यापलीकडे भाग्य ते कोणते?
१००% सहमत

मस्त :) :)

भाग्यवान आहात...

आणि धन्यवाद.

छान माहिती आणि सुरेख फोटो!

अलिकडेच माबोवर याचा फोटो पाहिला होता. तोही विमानातून काढलेला होता. निसर्गाचा हा आविश्कार पाहिलात, खरच भाग्यवान आहात.

छान आलाय फोटो.

(इंद्रधनू आवडणारी) कुसुमावती

अरे वा मस्तच ! असे काही असते ( इंद्रवज) हे आपला लेख वाचूनच कळले .
छान माहिती :)

अमोल केळकर

तसेच छान माहिती.

हा अनुभव फारच सुंदर आहे.
पूर्वी एकदा एका ठि़काणी हा अनुभव शब्दबद्ध केला होता, त्यातला भाग इथेच देतेय;
...... आसनस्थ होताच समाधानाचा सुस्कारा टाकत मी बाहेर नजर टाकली. सूर्योदयाला अजून अवकाश होता. आत लख्ख दिवे प्रकाशत होते, तरी बाहेर मात्र अजून झुंजुमुंजुच होतं. भोवतालचा परिसर मंद प्रकाशात अंधूक अंधूक दिसत होता. काही विमानांची धुडं मंद गतीने जमिनीवरून सरपटत होती. कर्मचाऱ्यांची धावपळ चालली होती. ते अपरिचीत वातावरण मी अलिप्तपणे पाहात राहिले.
विमान हवेत झेपावताच ते सारं लवकरच मागे पडलं. शहरी वस्तीही मागे पडली. डोंगर, जंगल, समुद्र हेही सगळं विरून गेल्यासारखं झालं. आता दाही दिशांना फक्त मेघांचंच साम्राज्य होतं. पावसाळयातला दिवस होता ना तो? कुठे शुभ्र, कुठे भुरके, कुठे किंचित पिवळट तर कुठे काळे सावळे ढग मंद गतीने, गर्दी करून एकमेकांना लोटत निघाले होते. कुठे ते विरळ वाटत होते तर कुठे सघन-घनदाट असे भासत होते. झेपावणाऱ्या लाटांसारख्या त्या ढगांनी खालचा भूभाग पूर्णत: झाकून टाकला होता. अंधार विरळ होत जात होता, तसतसे मेघांचे लावण्य खुलत होते. त्या मेघांच्या आवरणामधून जसा काही प्रकाश झिरपत होता.
आणि एका क्षणी त्या मेघांचं आवरण आणखी थोडं विरळ झालं. त्या आवरणाला थोडं बाजूला सारत तो सूर्याचा झगझगीत प्रकाशगोल अवतरला. अन् त्यासरशी त्या आकाशाचा नूरच पालटला. तिथला कणन् कण आता हर्षोत्फुल्ल भासू लागला. एरवी पृथ्वीवरून मान वर केल्यावरच दिसणारा तो सूर्य चक्क खालच्या दिशेने ढगांमधून डोकावत होता. इथे कुठली पृथ्वी आणि कुठलं क्षितीज? त्याच्या खाली, वर, मागे, पुढे सगळीकडे ढगच ढग होते. त्या ढगांच्या गर्दीतच तो ओठंगून काही क्षण उभा होता आणि बघता बघता त्या पावसाळी ढगांनी अतीव आनंदाने त्याच्याभोवती इंद्रधनुष्याची कमान उभारली. त्या वैभवशाली कमानीखालून सूर्यदेव डौलात प्रवेश करत होते आणि काय आश्चर्य! पुढच्याच काही क्षणात खाली हेलावणाऱ्या त्या ढगांमधेसुध्दा एक इंद्रधनुष्य दिसू लागलं. मात्र या इंद्रधनुष्याची कमान खालच्या दिशेला होती; जणू त्या सूर्यनारायणानेच गळयात सप्तरंगी कंठा धारण केला असावा अशी! डोके फाडफाडून मी ते दैवी लावण्य पाहतेय् तो आणखी एक नवल घडलं. एखाद्या जलाशयात जसं चंद्र-सूर्याचं प्रतिबिंब दिसतं, तसंच सूर्याचं प्रतिबिंब त्या संप्रक्त अशा ढगातल्या जलकणांमधे दिसत होतं आणि तेही अगदी कंठयाच्या मधोमध! इंद्रधनुष्याच्या कमानीत झगमगणारा तो उगवतीचा सूर्य, त्याच्या गळयातला तो इंद्रधनुषी, सप्तरंगी कंठा आणि त्यात लखलखणारा तो कौस्तुभमणी! ते दिव्य सौंदर्य मी अनिमिष नेत्रांनी पीत होते. इतकी नि:शब्द, इतकी अवाक् झाले होते की ते दिव्य दर्शन देणाऱ्या सूर्यनारायणाला वंदन करण्याचंही भान राहिलं नाही. त्या दैवी दर्शनाने सारं अस्तित्व हरवून गेलं होतं. अन् अपार आनंदाने नेत्रातून अनावरपणे अश्रू वाहात होते. खरंच, परमेश्वराने मला बहाल केलेल्या अनेक सुंदर क्षणांपैकी हा एक होता. अकल्पितपणे, अनाहूतपणे, अचानकच ते ऐश्वर्याचं दर्शनदान घेऊन सामोरा आलेला भाग्यक्षण होता तो!
अर्थात क्षणच तो! क्षणोक्षणी काळाच्या उदरात गडप होणारा! विमानाने बहुधा दिशा बदलली असावी. किंवा ढगांच्या सघनतेत बदल झाला असावा. हळूहळू आपल्या दगडांच्या महाराष्ट्र देशातले डोंगरकडे अन् सुळके दिसू लागले आणि मी भानावर आले. तो क्षण मात्र त्या स्वप्नील हृदयाची स्वप्नमुद्रा माझ्या हृदयावर कायमची कोरून ठेवून मगच भूतकाळाच्या उदरात गडप झाला.

सुरेख!

वाह्ह... :)

आयुष्य हे अशा अनुभवाच्या प्रतिक्चेत आहे

अतिसुंदरच! वैज्ञानिक बाजुने 'इंद्रवज्र' पाहिले म्हणजे मग ते केवळ भ्रामक प्रतिमेखेरीज काहिच उरत नाही. त्याला त्याच चष्म्यातुन पाहताना इंद्र आणि वज्र हयांना केवळ नाममात्रच महत्व उरतं. पण तो चष्मा क्षणभर काढुन ठेवुन त्याकडे पाहिलं तर जी अनुभुती मिळते ती कालातीतच!