तू..... !

तू......

तू इथेच कुठेतरी आहेस.... की हा तुझा भास आहे ?...
वार्‍याची झुळुक होउन येणारा... तुझा स्पर्श आहे कि रातराणीचा सुवास आहे?......
भोवती फ़ेर धरुन ,आजकाल तु नुसती नाचत असतेस.....
गिरक्या घेत..वाकुल्या दाखवत..माझी होणारी धांदल बघत असतेस..
पुस्तक उघडल्यावर,आताशा,तुझा चेहेराच दिसायला लागतो.....
हार्मोनियम उघडुन मग मी.. तुझी फ़र्माइशी गाणीच गायला लागतो....
रस्त्यावरुन जाताना..वळ्णा-वळ्णाला.. आठवणी दिसायला लागतात...
सिग्नल संपुनही रस्त्यात तसेच थांबल्याने... मग मागच्या लोकांच्या शिव्या खायला लागतात..........
निळ्याशार आकाशात... चंद्राकडे पाहाताना.. मन तुझ्याकडे धावायला लागतं.......
तू देखील त्याच्याकडे.. त्याच वेळी पाहात आहेस.. असं सांगून त्याला
आवरावं लागतं........
शांत वाटावं.. म्हणून देवाला जावं... तर तिथेही तु पाठ सोडीत नाही..
अगं ! असं कोणतं देउळ आहे ? जिथे आपण दोघे गेलो नाही ?...
देहभान विसरुन मी गात असताना.... हळुच निरखून पहात असतेस....
गाडीत बसायला यावं.. तर आधीच शेजारी वाट पहात असतेस...
हिरव्या श्रावणात रंगलेल्या.. मेंदी सारख्या आठवणी रंगधुंद झाल्यात....
आकाशातल्या चांद्ण्या होउन... तुझ्या जाळीदार ओढणीवर पसरल्यात...
जिकडे-तिकडे, भास-आभास आणी आठव-सावल्यांचेच खेळ.......
स्वप्न आणी वास्तवाचा आता... घालताच येत नाही मेळ !......
वेडं मन..... तरीही खुणावतच असतं.......
हा भास नाही..... तू इथेच ..... कुठेतरी आहेस !.......

-चंद्रशेखर