सासुरवाशीण

दुपारच्या रणरणत्या उन्हात, पागोळीच्या सावलीत
एक गाय येऊन बसली निवारा शोधीत
ओटीवरती सासूबाई, डाळिंब्या निवडत होत्या.
जपमाळ घेऊन माजघरात बसली होती नलूआत्त्या
सैपाकघरात आवराआवर, सूनबाई करते खोचून पदर
मन मात्र झुलत असते, माहेरच्या झोपाळ्यावर
आई, भाऊच्या आठवणीने डोळ्यामध्ये अश्रुधारा
आत्ताच का आठवते आहे, भातुकली अन चिमणचारा
गायीला पाहून मायेची सय तिला येते आहे.
गायीशी गळामिठी घालून सासुरवाशीण रडते आहे.
गाय आणि माय दोन्ही आहेत एकच बाळे
वात्सल्याशिवाय वेगळे काही बोलतात का दोघींचे डोळे?