:( ?

तुझ्या रूपाने मिळाला,
अस्तित्व घडवणारा एक वटवृक्ष.

माझ्या पावलांना प्रकाश पुरवणारी
तुझी सावली,
पानापानांना जीवनरसाने ओथंबून टाकणारी
मुळंही तुझीच.
माझी सगळी शस्त्र इथेच परजलेली,
संकटसमयी तुझ्याच ढोलीत लपवलेली.
हरवलो जरी कधी तरी,
स्वतःला शोधायला आलो, तुझ्याच गार सावलीत
सापडत गेलो स्वतःला, दरवेळी नव्याने.

पण
आपल्या छोट्याशा विश्वाचा आधार असलेली तुझी मु़ळं,
खोलवर जाऊ लागलीत,
अनोळखी विश्वाच्या दिशेनं.
माझ्यावरचा ऊनपाऊस अलगद झेलणाऱ्या तुझ्या फांद्या,
आधार शोधू लागल्यात अनंताचा.
जाळी होत चाललेल्या तुझ्या पानांमधुन,
अंधार झिरपू लागलाय अताशा.
मुक्त होत चाललीस तू,
कणाकणाने, क्षणाक्षणाने.

पण...
तुझ्या खोडाभोवती लपेटलेला साधा वेल मी,
मी कुठे जाऊ गं आई ?
------------------------------------------------