कुंपणावरच्या मित्रांसाठी....

कविता आवडली

दूरदेशी शांतचित्ती, मनी कर हिशोब रे
आनंद मोजून ठेव नीट, हरवले कीती माप नाही....विषेश आवडले

:)

मनातली कविता...
खरंच घोळक्यात असून सुद्धा एकटेपणाची भावना शाप असते..
अभिनंदन!
- (सर्वव्यापी)प्राजु
http://praaju.blogspot.com/

कविता निर्विवाद खुप सुंदर आहे..

कुंपणावरच्या मित्रांसाठी....
माझ्या मते हे कुंपणापलीकड्च्या मित्रांसाठी हवे होते.. :-)

कुंपणापलीकडचा,
टुकुल

दूरदेशी शांतचित्ती, मनी कर हिशोब रे
आनंद मोजून ठेव नीट, हरवले कीती माप नाही.
खरयं.

मात्र हिरव्या नोटेपुढे, परतण्याची टाप नाहि.
क्या बात है!

आणि हो "कुंपणावरच्या मित्रांसाठी" हे शीर्षकदेखिल सूचक!

(कुंपणावरचा) सुनील

Doing what you like is freedom. Liking what you do is happiness.

आठवते शेणमाती, मनात तोच गंध रे
मात्र हिरव्या नोटेपुढे, परतण्याची टाप नाहि

(शेणमातीत लहानाचा मोठा होऊन साता-समुद्रापार गेलेला),
सतीश गावडे
आम्ही इथेही उजेड पाडतो -> मी शोधतो किनारा...

आई इथे एकटीच, खोलीत तुझ्या बसते रे
ती म्हणत नसली तरी, दुसरे असे पाप नाहि.

ऋष्या! हृदयाला हात घातलास रे!

केवळ अप्रतीम काव्य!

तात्या.

आई इथे एकटीच, खोलीत तुझ्या बसते रे
ती म्हणत नसली तरी, दुसरे असे पाप नाहि.

अप्रतीम कविता !!!

(आई च्या आठवणीने व्याकूळ !!!)
बैलोबा चायनीजकर !!!
माणसात आणी गाढवात फरक काय ?
माणुस गाढव पणा करतो,गाढव कधीच माणुस पणा करत नाही..

लाखमोलाची गोष्ट ह्या ओळीत सांगितलीत .

एकदम अफलातुन काव्य रचना.

(सुंदर कविता वाचून नि:शब्द झालेली)
हळ्वी स्प्रुहा

अतिशय आवडलि. वस्तुस्थितीचे अत्यंत यथार्थ वर्णन

मात्र हिरव्या नोटेपुढे, परतण्याची टाप नाहि.

वरिल वर्णन फार आवडले , तिथे असणारे बरेच मित्र वेगवेगळी कारणे सांगतात (त्यातलि बरीच "माझि तर अजीबात इच्छा नाहि पण .........") पण खरे कारण हेच असते.
(अवांतर : एका संवेदशील मित्राला ही कविता वाचण्याचे सुचवण्याचा विचार आहे, परीणाम करेल असे वाटते)

फारच सुरेख कविता....

मदनबाण>>>>>

"Hinduism Is Not a Religion,It Is a Way Of Life."
-- Swami Vivekananda

आठवते शेणमाती, मनात तोच गंध रे
मात्र हिरव्या नोटेपुढे, परतण्याची टाप नाहि.
मला वाटते हिरव्या नोटांचे आकर्षण कमी आणि उच्चराहणीमानाची लागलेली सवय, परतण्याच्या निर्णयावर ठाम कृती करता न येण्यासाठी, जास्त जबाबदार असते. हेच राहणीमान भारतात गाठता आणि टिकवता आले तर कित्येक भारतिय भारतात परतणे पसंद करतील. नोटांचा रंग कुठलाही असू दे.

आई इथे एकटीच, खोलीत तुझ्या बसते रे
ती म्हणत नसली तरी, दुसरे असे पाप नाहि.
ही खंत खरेच फार बोचरी.

फारच संवेदनाशील कविता !शेवटच्या दोन ओळी तर जिवाला चटका लावण्यार्‍या !

सुंदर कविता.
जिंकलीस तू लंका सारी, साता समुद्रा पार रे
ओल्याचिंब मिठीसाठी जवळ उरला बाप नाहि.
पण या ओळी विशेष आवडल्या.

(राणीच्या नोटा सोडून गांधीजींच्या नोटा वापरायला परत आलेली) अदिती

संपुर्ण काव्य रचनाच केवळ भावस्पर्शी आहे.
कविता खुप आवडली. :)

ऋषी,
कवितेतील सर्वच ओळी मनाला भिडणा-या आहेत.
और भी आने दो !!!

कविता मनाला चटका लावणारी आहे. आवडली. आपल्यापैकी बरेच या नौकेतील प्रवासी असतील. काही आइ-बाबानपासुन हजारो मैल दूर राहूनही मानाने जवळ आहेत तर काही एका घरात राहूनही हजारो मैल दूर आहेत. प्रत्येकाच्या मनात आई-बाबांच लाडक निरागस पोर लपालेलच असत. वास्तवाच्या प्रखर उन्हात निरागसता हरवून जाते, आणि अशी एक कविता परत एकदम लहान करून टाकते बघ.

अतिशय सुरेख कविता. खूपच आवडली.

दूरदेशी शांतचित्ती, मनी कर हिशोब रे
आनंद मोजून ठेव नीट, हरवले कीती माप नाही.

सुंदर ऋषिकेश, स्वदेशी बी आमच्या मनात हाच विचार आसतोय.
(नॉस्टल्जिक)
प्रकाश घाटपांडे

भावना अगदी सुंदरपणे शब्दात बांधल्या आहेत. विचार आणि उच्चार दोन्ही आवडले. धन्यवाद!

अवांतर - भारतात परतणे ही पर्वणी मानणारे बरेच आहेत. पण त्या सगळ्यांनाच ही लक्झरी परवडण्यासारखी नसते.

ऋषिकेश, कविता सुंदर लिहिली आहेस. ज्या घटनेवरून ही कविता तुला सुचली ती घटना पण तितकीच हृद्यस्पर्शी आहे. आवडली.

वरती, तात्यांचा आणि पेठकरकाकांचा उद्बोधक संवाद झालेला आहेच. मी पेठकरकाकांशी पूर्ण सहमत आहे. तात्याच्या मूळ प्रतिक्रियेत मलाही थोडा एकांगी / जनरलायझेशन केल्या सारखा सूर जाणवला, पण तात्याने पुढे खुलासा केलाच आहे. व्यक्ति तितक्या प्रकृति आणि तितक्याच विकृति आहेत. दोन्ही बाजूनी प्लस - मायनस असतं. पण मूलतः प्रत्येकाने हे लक्षात ठेवले पाहिजे की खरोखरच परिस्थिती बिकट आली तर प्राधान्य सामान्यतः आई-वडिलांना द्यावंच द्यावं.

बाकी, हा विषय खूप मोठा आहे.

बिपिन.

ऋषिकेश कविता अगदी मनाला भिडली. वरचे प्रतिसादपण उद्बोधक, विशेष्करून तात्या आणि प्रभाकर पेठकर काकांचा.
हिरव्या नोटेच्या प्रेमात बरेचजण पडतात, अजुन थोडे अजुन थोडे करत परतायचा काळ निघुन जातो.
नंतर वाटते आता परतणे, पुन्हा त्या मातीत रुजणे शक्य नाही.
आपला
(कधी एकदा परततोय असे झालेला)
- गणा मास्तर
भोकरवाडी (बुद्रुक)

कविता मनाला भिडली ,नि:शब्द केलेस ..
स्वाती

खूपच सुरेख कविता आहे. मला नेहमीच वाटत आलंय की कवितेमधे तंत्रापेक्षा भाव जास्त महत्वाचा असतो त्यामुळे छंद, वृत्त सहज असले तर ठीक नाही तर मार गोली. (मी वृत्तबद्ध कविता लिहिताना भाव हरवायची भीती वाटायला लागली आणि 'मार गोली' सुरू झालं ;) )

तर माझे २ पैसे असे की आपण कुणालाच सरसकट चांगलं किंवा वाईट ठरवू शकत नाही. माझ्या मते जर परदेशात राहिल्याने मुलगा / मुलगी वाईट ठरत असेल तर आई-वडिलांबरोबर राहून त्यांचं जीवन नरकमय करणारा मुलगा / मुलगी दहापट वाईट असतो/ते.

(अवांतर -- गुजराथी लोकांना नावं ठेवण्यात आपण पुढे असतो पण माझ्या माहितीत गुजराथी कुटुंबे आहेत ज्यांच्या तीन पिढ्या आनंदाने अमेरिकेत राहत आहेत. त्यांच्या घराबाहेर पडले की जाणवतं आपण अमेरिकेत आहोत म्हणून !!)

मानसिक छळ/जळजळ
खुदाराने!

चांगली आहे कविता.
परदेशात राहणार्‍याची अगतिकता आणि त्यांच्या इथे राहणार्‍या पालकांची हतबलता छान व्यक्त झाली आहे.

शेवटचं कडवं विशेष आवडलं

थोड्या कमी प्रमाणात हे भारतात फार इतरत्र राहणार्‍या आमच्यासारख्या काहींना पण लागू होते.
बरेचदा तसे पर्याय आपल्या गावात किंवा आसपास मिळत नाहीत आणि त्याच वातावरणात इच्छा असली तरी परत येण्याची सोयच राहात नाही!

पण अतिशय सुंदर शब्दयोजना --
दूरदेशी शांतचित्ती, मनी कर हिशोब रे
आनंद मोजून ठेव नीट, हरवले कीती माप नाही.

हे विशेष आवडले.

हे तर फार सुरेख...

आई इथे एकटीच, खोलीत तुझ्या बसते रे
ती म्हणत नसली तरी, दुसरे असे पाप नाहि.

तसे पाहता हिरव्या नोटेची माया परदेशस्थ लोकांना आईची मायेपेक्शा जास्त भावते...

मस्त हो ऋषीकेश!
खरच भावगर्भ कविता आहे.