मासा भेटेना..मासा गावेना, मासा काही केल्या हाती लागेना...(मदत)

ओ डीबीसर, पाखरांची शिकार सोडून मासळीच्यामागे काहून आणि कधीपासून लागलात?

आमच्या रंकाळ्यात या तंत्रानच मासे पकडतात,आणि त्याना मिळतातहि.
मासळीच्या तंत्रज्ञानाबद्दल मात्र अनभिज्ञ आहे.

आंम्ही साध्या स्टीलच्या छोट्याशा काट्याने तासात सात मासे पकडले होते! तेही विदाऊट काठी- फक्त तंगसाच्या जोरावर!
है- फिरवायचा काटा कि टाकायचा पाण्यात! ;)
बाकी तुमचं चालू द्या..

डॉक्टर साहेब
आमिष बदलुन बघावा इतका एकच उपाय दिसतोय.
ते पेट शॉप मध्ये किंवा जिथे फिश टँक मिळतो त्यांना ते नक्कीच माहीती असणार.
ते एखाद आमिष (शब्द बरोबर आहे का ?) सुचवु शकतील.

खुद्द प्रा. डाँ. चा धागा पाहिला आणि धावत आलो. दोन वेळा नीट वाचल्यावरती काही 'मूलभूत' (हा शब्द असच लिहितात) शंका मनात दाटल्या :-

१) शूराच्या हातात जशी रमणी शोभते तैसेच आमच्या प्रा. डाँ. च्या हातात डब्बल बॅरल. मग एकदम हा गळ कुठूनी आला?

२) मिपावरील क्रिप्टीकची कमतरता भरून काढण्यास खुद्द प्रभुगुर्जी हजर झालेले असताना देखील हा लेखन प्रयत्न का केला गेला आहे?

३) शार्क मासे गळात सापडू शकतील काय?

४) चुकून गप्पी मासे पकडले गेले आणि परिसरात डासांची संख्या वाढली तर त्यास जबाबदार कोण?

आपला नम्र,
तारामासा

मासे पकडण्यात तुमच्या हाताला यश नसेल. चांगल्या भविष्यवेत्त्याला हात दाखवा (शब्दार्थाने घ्या वाच्यार्थाने नाही) ! ;) :)

हा कूट्मिश्रीत धागा आणि त्यावरची मा>दिया मांदियाळी पाहून आमची एक दाद-भेट ! गळाला असला मासा लावला तर मझा येईल असे आमचे (धायरीकर परात्पर गुरु) म्हणतात खखो तेच जाणे.

मासोळी

हाताची घडी तोंडावर बोट नाखु

वावा मस्त लिखान वाचायला मिळाले.
प्रा डॉ यांचे नाव पाहून लेख उघडला.
मित्रानो केवळ वरवरच्या शब्दांवर जाउ नका. त्यामागील अर्थ ध्यानात घ्या.
गोदावरी नदी हे जगाचे प्रतीक आहे तर गळ हे विचारांचे. मासे हे अनुयायांचे प्रतीक आहे.
आमीष हे विचारांना असणार्‍या शब्दांच्या अवगुंठणाचे प्रतीक आहे.
ज्ञानेश्वरानी ज्याप्रमाणे उत्तम पुरुषाची लक्षणे सांगताना "मार्तंड जे तापहीन ...चंद्रमे जे अलांछन" अशी शब्द रचना केली आहे त्यावरून प्रेरणा घेऊनच सर्वसामान्य जनाना कळावे म्हणून प्राडाँनी ही शिदोडी , घुगी अशी शब्दरचना केलेली आहे.
नेत्याने आपले विचार अनुयायाना समजावून सांगण्यासाठी दोरीरूपी शब्दरज्जू वापरावा. जनांना आकर्षीत करण्यासाठी गोड शब्द तेही जनांच्या आवडीचे वापरावे ह ए प्रा डॉ किती सहजपणे साम्गुन जातात.हे नोंद घेण्यासारखे आहे.
रामदास स्वामी नंतर कदाचित प्रथमच इतके सहज जनप्रबोधनाचे , जनमार्गदर्शनाचे निरुपण झाले आसेल.
मिपाच्या किंवा एकंदरीत मराठी इतकेच काय वैश्वीक आंतर्जालीय दुनियेत हे एक लक्षणीय मैलाचा दगड ठरावा असाच लिखाण म्हणावे लागेल.
प्रा डॉ या लिखाणाचा उत्तरार्ध लिहीतीलच . पण त्या अगोदर त्यांच्या विचारधारेचा धुंडाळून घेतलेला मागोवा आणि आढावा आम्ही लवकरच निरुपित करीत आहोतच.
||प्रयत्ने अखंडीत टंकीत जावे ....... जेजे हाती लागेल तेते उतरवावे
भंजाळूनी सोडावे सकल जन........ विश्व कैचे अवघे प्रतिसादून सोडावे ||
प्राडॉंचा लिखाण पंखा....विजुभाऊमहाराज सातारकर....

सर तुम्ही विद्यार्थी सोडून माशांच्या पाठीस का लागला आहात ?
अवांतर: बिरबलाची गोष्ट आठवली, 'बादशाह झक मार रहे है...'

"अच्छे दिन आएँगे"... म्हणत गळ टाकावा. मासे गळाला लागतील.

एवढी जय्यत तयारी करून एकही मासा गळाला लागू नये हा किती मोठा दैवदुर्विलास का काय म्हणतात ते :(

तो शेवटचा फोटो (लय भारी!!) पाहून वाटतंय,

गोदावरी म्हणजे आपली मिपामाय,
गळ टाकून बसलेले सर्व (नव)लेखक,कवि इ.
प्रतिसाद रूपी माशांची आस लावून बसलेले,
मासा कधी गळाला लागेल, लागेलही की नाही,
झोळी भरेल का रिकाम्या हाती परतावे लागेल,
कशाचीच खात्री नाही.

जय मिपामाई !!

मासेमारी करणे एक कला!!
गर्दीपासून दूर ,प्रदूषण विरहीत,पाण्याची
खोली दहाबारा फूट असेल अशी जागा.
माशांना खाद्य गव्हाची कणीक किंवा गांडूळ ,फिशींग रॉडपेक्षा बांबूच्या पाच फूट लांब काठीला नायलॉनची आठ फूट लांब तंगूस बांधून याच्या एका टोकाला साधा ताराचा गळ बांधून दूसरे टोक काठीला बांधा. फिशींग राॉडपेक्षा काठीने मासे धरणं सोपे जाते .कारण रॉडला दोरी गुंडाळाला खूपच वेळ जातो. त्यापेक्षा काठी(छकाठी) एका झटक्यात वर उचलता येते.मी या पद्धतीने नीरा आणि भीमा नदीत मासे धरल्यात.तसेच कमी पाण्यात (पाच फूट)बुड्या घेऊन मास धरल्यात.

डॉ. साहेब, त्यो तुमचा फॉरिनचा गळ कस चालाल म्हाइत न्हाइ. पण आमी ईस हात लांब नायनल ची बारिक दोरी वापरतु. त्येच्या टोकाला तारेचा विंग्रेजी S आकाराचा सोत्ता बनवलेला हुक लावतो. तळं असल तर बेसच, न्हायतर मंग नदीच्या डव्हाकडला जाउन बसतो. जिथं पानी जास्त व्हातं नसल अश्या ठिकानी. मंग गळाला आमिष म्हनून गांडूळाचा बोटाच्या पेरायेवडा तुकडा लावतो. गळापासून सात आठ हातावार जुंधळ्याच्या धाटाचा वितभर तुकडा घट गाट मारून बांधतो. हि झाली तयारी.
आता हुबारून हवेत गोल गोल फिर्वून जास्तीत जास्त आत मध्ये गळ फेकायचा आनी बोंबाइल वर गानी लाउन बसून सोडायचं. मासा गळाला लागला का धाट आत मध्ये वडलं जातय. मंग भराभार दोरी भाइर वडायची. पायजे तेवडा मोठा मासा नसल तर अलगद काडून पान्यात सोडायचा न्हाय तर बाजुला ठिवायचा.. हा का ना का.
हिच पोर्शीजेर किती मासं पायजेत तिवड्यांदा रिपीट करा म्हंजे झालं.

आमच्या ऐकीव ज्ञाना नुसार आर्टीफीशीयल गळ कामाचा नाही , गळाला एखादे जिवंत गांडुळ टोचुन प्रयत्न केल्यास मासा घावेल .

मासाळी पकडायची असल्यास पोपशास्त्रींचा सल्ला घेणे ;)

आणि हो , पुढल्या वेरुळ ट्रिपला एक मासेमारीचा कार्यक्रम ठेवुयात नक्की :)

-
आपला णम्र प्रगो

बाकी ह्या निमित्ताने "पाठमोरी हताश" व्यक्ती आज पहिल्यांदा पाहीली. धन्यवाद डॉक.

मासोळी कधीच गळाला लागत नाही, शेवटी आपणच कुठल्यातरी मगरीचे भक्ष्य बनतो (सौ. मराठी वाचत नाही). यालाच संसार म्हणतात .

बख्श दो मछलियों को ;)

डॉ. साहेब, कोल्हापूरात जे मासे पकडतात ते लोक गळाच्या हुकाला पुढे गांडूळ लावतात. कोल्हापूरी भाषेत त्याला ''दानव '' आसे म्हणतात . गांडूळाला दोन तोंडे असल्या मुळे एक तोंड हुकाला राहाते व दुसरे रिकामे असल्याने , हुक पाण्यात सोडल्यावर ,गांडूळाच्या आरडाओरड्याने बरेच मासे सभोवती जमतात व गळाला बरोबर लागतात. आणखीन एक सिक्रेट, कुणाला सांगू नका, आपल्या दोघांच्यातच राहु दे , ज्या माणसाला मासे सापडले आहेत ,त्याच्या पिशवीत आपला गळ हळुच सोडायचा. ( डॉ, साहेब आमचे बोलणे विनोदाने घ्या हं !!)

अजून काही सजेशन्स
१) गळाला गव्हाव्चे पीठ लावण्यापेक्षा, गाण्ढुळ वापरा. शक्य असल्यास वाळवलेले मोठे झिंगे वापरा.. मी लहान असताना, रंकाळ्या मध्ये मी या ट्रिक ने भरपुर मासे पकडले होते.
२) शक्यतो मासे पकडताना आवाज करू नका. मासे घाबरून येत नाहीत.
३) शक्यतो शांत पाण्यामध्ये ट्राय करा.
४ ) एकदा फक्त नायलॉन च्या दोरीचा साधा गळ वापरून पहा. त्याला काट्याच्या थोड्या वर एक छोटा दगड बांधा. व जोरात नदीपात्रात किंवा तलावात दूरवर भिरकावून द्या.. मासा लागला आहे के नाही हे कळण्यासाठी दोरीच्या मध्यभागी एखादा थर्मोकोल चा तुकडा किंवा एकदम हलकी व छोटी काठी बांधा.. त्याच्या हालचालीवरून मासा लागला आहे कि नाही त्याचा अंदाज घेऊ शकता.

आणि सगळ्यात महत्वाचे. आपण पुण्यात असाल तर आपला भ्रमणध्वनी क्रमांक व्यनि करा. खूप दिवसापासून मासे पकडण्याचा विचार चालू आहे. पण जोडीदार कोणी नसल्यामुळे जाणे शक्य होत नाहीये.

बाप्पू! कोणी जोडीदार नसेल तर इंदापूरला या,नीरा किंवा भीमा नदीवर मासं धरु.

अजुन एक आयडिया सांगतो.. ही आयडीया मी साळला असताना आमच्या हितलि पोरं नदिला माशे धरायला जायची तवा बगितल्याली हाय. पाणी संथ आणि ८ फुटापेक्षा खोल नसावे..

आता कृती:- १पसरट भांडे (वाडग्या सारखे) ,त्याला वरुन एक रुमाला सारख फड़क डग्ग्याला कातडं चढ़ावतात तस टैट बांधायचं ..(बांधन्यापूर्वी भांड्याच्या तळाला आत बरचस गुळपिठ चिक्तवायचं .) आणि मग तुम्ही ज्या ठीकाणी माशे धरणार तिथल्या माशांच्या साईजनुसार त्या तानुन बांधलेल्या कपड्या ला मधे एक होल द्यायच. आता ते भांडे संथ पाण्याच्या तळाला (जिथे माशे आत तरंगताना दिसतात अश्या ठिकाणी बर का!) ठेऊन द्यायच...बास्सस्स! झालं तुमच काम.. पुढे काम त्यांच्..मासे पीठ खायला आत शिरतात..पण भांड्याच्या आत नीट स्पेस न सापडल्यानी त्यांना परत बाहेर पड़ता येत नाही..साधारण अर्ध्या तासाला ५/६मासे मिळतात..(अर्थातच ते मिळण्यासाठी दर अर्ध्या तासाला पाण्यात जउन भांडे परत आनावे ..हे आपलं काम !)

ढिश्श् क्ले मर:-सदर प्रयोग सिद्धिस जाताना आम्ही आमच्या लहानपणी अनेकदा पाहिले आहे..ज्याना खोटे वाटत असेल..त्यानी करुण पहावे..! "अस कधी होत अस्त का?" वगरे विचारुण आमचा छळ कृ नये.. लुलुल्लूल्लु!!! (इन एडव्हांस!)

अतृप्त ह्यांनी लिहिलेली आयडीया चालून जाईल. आम्ही देखील लहानपणी असेच माझे पकडायचो नदीत. फक्त वाडग्या ऐवजी नारळाची कवटी वापरली जायची.