नमस्कार मित्रांनो एक सल्ला हवा होता..........

माणसाला ज्या चिंता असतात त्यातील ९० % प्रत्यक्ष कधीच घडत नाहीत...

अहो चेतन साहेब तुम्ही अभियन्ता झालेले आहात जे व्हायला हिम्मत लाग्ते , तुम्हाला आरामाची गरज्ज आहे जी इंजिनिअरींग झालावर लाग्ती इगत्पुरि ला जाउन या http://www.vridhamma.org/Courses-Schedule-in-India फरक पडेल
अप्ला जोब भिती दाखव्ना आहे घाबरुन जाने नही
प्रेमात पाडा अनी पडा *kiss3* *KISSING*
सग्ले थिक होइल

लाभ असु द्या

आप्ले राजे साहेब
एक यन्त्रिकी अभियन्ता *smile* :-) :) +) =) :smile:

चेतन, अरे खचून जायची गरज नाही.अनेकांना हा अनुभव येतो.तू ज्या नोकरीसाठी अर्ज करतोस, तेव्हा तुला कामाचे स्वरूप वगैरेची माहिती असते का?
करियरच्या सुरुवातीच्या काळात कंपन्या ट्रेनिंग देतात असे ऐकले आहे.त्याबाबत तुला काही माहित आहे का?

काही दिवसांपूर्वी मी थोड्याफार प्रमाणात तुमच्याच समस्येने ग्रासलो होतो.
पण माझ्या एका मित्राचा सल्ला चांगलाच मदतीला आला.

बी युवरसेल्फ!
तेन्सिओन न घेता मनात येईल तसा काही दिवस वागून बघा
पटलं तर कंटिन्यू करा

अट फक्त एकच...
कुठलाही टेन्शन घ्यायचे नाही & कसलीही चिंता करायची नाही

सगळे चांगले होणार असते आपण घाबरून गोंधळ करतो त्यापेक्षा घाबरायचेच नाही

सायकॅट्रिस्ट कडे जाऊन ताबडतोब औषधे चालू करावित. जितके दिवस पुढे ढकलाल तितके नुकसान होइल.

तुम्हाला कोणते मानसोपचार तज्ञ भेटले त्याची कल्पना नाही. पण असं झालं असेल तर हे खरच फार दुर्दैवी आहे.
तरीही मी हेच म्हणेन की अजून जरा चौकशी करून तुम्ही जिथे कुथे रहात असाल तिथे जरूर आणखी एखाद्या मानसोपचार तज्ञाची मदत घ्या. सतत असा अनुभव येइल असे मनात आणू नका.

स्वतःवर विश्वास ठेवा, गोंधळुन जाउ नका, दुसर्‍याकुणी तुमच्यावर सहानुभुती किंवा दया दाखवावी, अशी अपेक्षा करु नका. तुम्हालाच तुमच्यासाठी प्रयत्न करावे लागतील, हे काम माझ्याकडुन २ नाही ५ नाही तर १० दिवसात झाले तरीही चालेल पण व्यवस्थित करेन अशा विश्वासाने सुरुवात करा. आत्मविश्वास हा स्वतःच कमवायचा असतो आणि तो लगेचच मिळ्तो असेही नाही, एखादे काम मिळाले की ते व्यवस्थीत अभ्यासा, कीती वेळात , आणि कशा प्रकारे पुर्ण करता येईल त्याची नोंद करुन ठेवा, लागल्यास दुसर्‍याकडुन मदत मागायला लाजु नका, बोलते व्हा. पुस्तके, माहीती वाचत रहा,

आणि पटत असेल तर ध्यान धारणा (मेडीटेशन) करा. बर्‍याचजणांना फायदा होतो , करुन पहायला हरकत नाही फायदा झाला नाही तरी नुकसान तर नक्कीच होणार नाही. ध्यान धारणेला बसताना एका शांत ठीकाणी डोळे मिटुन बसा आणि कुठलेही जे काही विचार मनात येतील त्यांना येउ द्या. थोड्या दिवसात फरक जाणवायला लागेल.

काही गोष्टी करून बघता आल्या तर कर. आगोदर करत असशील तर चांगलंच आहे.

१. रोज व्यायाम करणे. शक्यतोवर स्ट्रेन्ग्थ ट्रेनिंग वाला.
२. आवडती गाणी ऐकणे.
३. जी कला रुचत असेल ती जोपासणे. (उगाच काहीतरी शिकायचंय म्हणून नाही)
४. व्यायाम शक्य नसल्यास खेळणे... बॅडमिंटन क्रिकेट इत्यादी काहीही मैदानी.
५. नियमितपणे चांगली पुस्तके वाचणे. आत्मचरित्र उत्तम.
६. पुरेशी झोप आणि सकस आहार याकडे लक्ष ठेवणे.

या शिवाय; हे बघ भीती गोष्ट न जमण्याची नसते, तर ती नाही जमली तर कुणी काय म्हणेल याची असते. मुळात कुणी काही म्हणताना इतका विचार करत नाही जितका तू कुणी काय म्हणेल याचा करतोस. ही फिकीर सोडून दे. विश्वास असल्यास देवाला हात जोडत जा. आणि तू तेरा देख; जग गेलं उडत. सुयोग्य शब्दातही हे सांगू शकतो पण राहुदे.

जो माणूस इंजिनियरिंग, सीए इत्यादी रिडिक्युलसली कॉम्प्लिकेटेड गोष्टी करू शकतो, तो काहीही करू शकतो. कळलं का? चिल्ल मारायचं.... ड्रीम अबाउट द फ्यूचर, अँड यू विल नायदर रिग्रेट द पास्ट नॉर विल द प्रेजेंट बॉदर यू. इवन इफ इट डज.... जस्ट शो द मिडल फिंगर!

बाकी सगळं करण्यापेक्षा सगळ्यात पहिल्यांदा दुसर्‍या एखाद्या चांगल्या मानसोपचार तज्ञाची मदत घ्या.

@ चेतन677 आपण मागे मिपावर रहस्यकथा लेखन केले आहे असे दिसते. सदैव सल्ले देण्या उत्सूक मिपाकरांची फिरकी घेण्यासाठी हा धागा आपण काढला नसणार हे गृहीत धरतो. आपणास खरेच अशी समस्या असेल तर, रहस्यकथा विषयक आवडीचा थेट संबंध नसला तरीही समस्या कमी होई पर्यंत लक्ष प्रवासवर्णने, ललीत निबंध अशा तणाव विरहीत लेखन प्रकारांकडे वळवावे, तुर्तास रहस्यकथा प्रकार सर्व माध्यमातून टाळावा असे सुचवावेसे वाटते (हे माझे व्यक्तीगत मत आहे) .

आपणास अशा प्रकारची भिती इतर काही काम करताना वाटते का ? किती वर्षांपासून वाटते ?, आपला नौकरीचा अनुभव किती वर्षांचा आहे इत्यादी माहितीचा आंतर्भाव आपण या प्रस्तुत धाग्यात केलेला नाही.

सर्वसाधारण स्वरूपाचा मानसिक ताण वाटत असेल तर, तुमच्याच कार्यक्षेत्रातील मातब्बर अनुभवी (पण ऑफीस मधील नव्हे) अशा व्यक्तीशी व्यक्तीगत परिचय प्राप्त करून अगदी छोट्या छोट्या वाटणार्‍या शंका विचारु शकता. सोबतीस ह्युमन रिसोर्स मधील एखादी व्यक्ती अथवा ह्युमन रिसोर्स विभागाचा अनुभव असलेला प्लेसमेंट कन्सल्टण्टशीही शंकाबद्दल चर्चा करणे श्रेयस्कर. या दोन गोष्टींचा आत्मविश्वास येण्यात बराच फायदा होउ शकेल.

आता भाग राहिला कामावर पोहोचल्यावरच्या भिती वाटण्याचा. अगदीच प्राथमिक स्वरूपाची ॲंक्झायटी असेल तर स्वसंमोहन पद्धतीत सांगतात तसे कामा वर जाण्या पुर्वी आपण कामावर गेल्या नंतर काय काय कामे सांगितली आणि पार पाडली जातात त्यांची मनातल्या मनातच उजळणी/सराव करता येईल. प्राथमिक स्वरूपाची ॲंक्झायटीस हे पुरेसे असावे असे वाटते. एवढ्यावर होत नसेल तर अनुभवी मानसोपचार तज्ञाची मदत घेणे श्रेयस्कर असेल असे वाटते.

फोन नंबर व्यनी करा.

किंवा...

ज्या कार्यक्षेत्राचे तुम्ही शिक्षण घेतले आहे, ते तुम्हाला आवडते का?

अभियांत्रिक क्षेत्र तुम्ही निवडले? की तुमच्या माता-पित्यांची इच्छा म्हणून तुम्ही घेतलेत?

मी सुद्धा यांत्रिकी अभियंता आहे. कामासंदर्भात काही अडचण असल्यास नक्की व्य.नी. करा. जमेल तेवढी मदत मी करीनचं.

माझ्या मते आत्मविश्वासाचा अभाव हे या सर्व प्रकारामागाचे (एक) कारण असावे. त्यावरचा सर्वोत्तम उपाय म्हणजे जिथे आत्मविश्वास कमी पडतो त्या गोष्टीचे सखोल कौशल्य संपादित करणे. उदा. दहावीच्या बोर्डाच्या परीक्षेला काही जणांची वरीलप्रमाणे अवस्था होते. त्यावर उपाय काय? तर परिपूर्ण अभ्यास व भरपूर सराव परीक्षा देणे. अपयशी झाल्यामुळे आत्मविश्वास गमावलेला खेळाडू ज्याप्रमाणे प्रचंड सराव व मेहनत करून पुन:पदार्पण करतो. त्याचप्रमाणे तुमच्या कामाची इत्यंभूत माहिती घ्या. अडचण असेल तर प्रश्न विचारता येतील. बर्याचदा एखाद्या कामाचे पूर्ण स्वरूप, त्याची पद्धत, त्यातले धोके, माहित नसल्यामुळे अपघातासारखे प्रकार घडू शकत असतील. (अंदाज)

आत्मविश्वास मिळविण्यासाठी वरील उपयासोबतच संमोहनाची खूप मदत होवू शकेल. (मी या विषयातला तद्न्य नाही . केवळ, माझ्या कुवतीप्रमाणे मदत करण्याचा प्रयत्न करत आहे. शुभेच्छा. :)

सल्ला नाही. पण मी काय करतो ते सांगू शकतो- अगदी काय करावे कळेनासे झाले की.

"Start by doing what is necessary, then what is possible, and Suddenly, you are doing the impossible."

हे मी रॉबर्ट शुल्लर (Robert Schuller) च्या एका पुस्तकात वाचले होते. जे काम करणे अत्यावश्यक आहे ते करायला सुरु करा. ते पूर्ण झाले की मग जे जे करणे शक्य आहे ते करा. बघता बघता तुम्ही अशक्य काम करायला सुरुवात केली असेल.

"My life is full of disasters which never happened. "

हे माझ आवडत वाक्य आहे .

नको त्या चिंता सगळ्यांनाच सतावत असतात. बहुतेक इतर जण त्या पुढे जायचा मार्ग शोधून काढ्तात तूम्ही बहुदा त्यातच अडकता आहात. एखाद्या चांगल्या समुपदेशकाची / मानसोपचार तज्ञाची मदत घ्या.

मानसिक तयारी ही अत्यंत आवश्यक आहे , इथे मी simulation बद्दल बोलतोय.. बरेच वेळेला एखाद खूप कठीण काम करण्या अगोदर मी संपूर्ण काम कस होईल ह्याची मनातील आरखणी करतो , म्हणजे समजा एखाद कठीण presentation असेल तर त्या मीटिंग रूम मध्ये मी कसा शिरेन तिथ पासून presentation संपे पर्यंत काय काय होऊ शकत ह्याचा विचार करतो , कुठल्या कुठल्या बाबी आपल्याला अडथळा आणून शकतात जस projector न चालण , निरूत्तर करणारे प्रश्न कसे टळता येतील ह्याची पूर्व-तयारी , कधी बाकीचे व्यक्ते अश्या वेळी काय करू शकतात ह्याच निरीक्षण करण इत्यादी..
शेवटी एखाद काम दुसरा कोणी करू शकतो तर ते आपण नक्कीच करू शकतो ह्याचा आत्मविश्वास हळु-हळू develop करण हे शक्य आहे..
जर शक्य असेल तर तुम्ही जे काम करता ते बाकीचे कसे यशस्वी पणे करतात त्याच पूर्व-परवानगीने video shooting करून ते पुन्हा पुन्हा पाहून नंतर ते प्रत्यक्षात करण (हे शक्य नसल्यासस youtube वर शोधण) अश्या गोष्टी करा ..

रोज सकाळी उठून मनापासून विचार करा की आज मला सोपवलेली सगळी कामे मी वः नीट
पूर्ण करणार. संगीत आवडत असेल तर ते ऐका.

भिती , राग , द्वेश यावर नियन्त्रन विपश्यनेद्वरे होउ शकते.

एक चित्रफित :

https://www.youtube.com/watch?v=r5bud1ybBDc

चेतन यांना समस्या दहा वेळा सुटण्याइतके सल्ले मिळालेत असे वाटते.
बघतेय, मिपावर सल्ले मागून ट्यार्पी गोळा करणारे नवनवे आयडी अधूनमधून उगवतात कधी सल्ला उपयोगी पडला म्हणून जाहीर आभारही मानतात धागे काढून.
पण नंतर कधी हे आयडी इथली सुखदुःखे विचारताना दिसत नाहीत !
सल्ल्यापुरते मिसळपाव...

तुम्हाला जर कंपनीतील विशिष्ट विभागातील काम करण्यात त्रास होत असेल तर विभाग बदलून बघा . पण कंपनी बदलू नका. मार्केटिंग , सेल्स , क्वालिटी या विभागांमध्येही खुप स्कोप आहे - कामाला , शिकायला आणि करीअरला .

आपण मेकॅनिकल ईंजिनिअरिंग मधल्या नेमक्या कुठल्या क्षेत्रात काम करता? कॅड-कॅम किंवा नुसत्या मॅन्युफॅक्चरिंग मधे काम करत असाल आणि त्या संदर्भात मदत लागली तर नक्की सांगा. मदत करायला आनंद होईल. मी नवा होतो तेव्हा मलाही भिती वाटायची. आपल्याला जमेल का नाही असं वाटायचं. नंतर हळु हळु रुळत गेलो. :)...

batch flower remedy वापरुन पहा मला चांगला उपयोग झाला.

काही उपाय देत आहे : ह्यातील कोणताही उपाय करुनये.

आयुर्वेदिक उपाय :गाजा/भाग प्या
गाजा पिल्याने "भो$ड्यात गेली दुनिया " असा अ‍ॅटीट्युड निर्माण होतो , माणुस ब्रह्मानंदी लागली टाळी ह्या अवस्थेप्रत जाऊन पोहचतो , तिथे मग घाबरण्यासारखे काहीच नसते . एकदा का ही अवस्था प्राप्त झाली की मग तुमची भीति कायमची नष्ट होईल
आणि तुम्ही म्ह्नालात की सगळे तुम्हाला हसतात .... त्यांना पाहुन तुम्हीच अनावर हसायला लागाल :D

होमिऑपॅथिक उपाय :कालिफॉसिफोरम १/१६
कालिफॉसिफोरम हे खर्‍या अर्थाने अमृतच आहे , डोळ्यांना दिसणार नाही इतका डोस रोज सकाळी उठण्याच्या आधी आणि झोपल्यानंतर घेत चला .

अ‍ॅलोपॅथिक उपाय : लोबोटोमी ... सिंपल

अध्यात्मिक उपाय : नामस्मरण करा . ह्याविषयी प्यासारामबुवा अधिक मार्गदर्शन करु शकतील

ज्योतिष उपाय : चंद्राची शांत करा. चंद्र मनाचा , चंचलतेचा सार्‍या भावनांचा कारक आहे त्याची शांत करा , हातात मोत्याचीचांदीची अंगठी घाला .

राजकीय उपाय : साहेबांना शरण जावा , साहेब सर्व भक्तांची भीती दुर करतात असा आजवरचा अनुभव आहे.

अजुन काही उपाय आहेत , सुचतील तसे देत जाईन ...

सूचना: "येथील सर्व लेखनप्रकारातील आणि सर्व विषयांवरील लेखन तसेच त्यावरील सर्व प्रतिसाद, हे त्या त्या लेखन/प्रतिसाद कर्त्यांचे वैयक्तिक मत आहे. त्याला मिपा व्यवस्थापनाचे कुठल्याही प्रकारे/अर्थाने अनुमोदन नाही याची सर्व सदस्य, लेखक आणि वाचकांनी कृपया नोंद घ्यावी."

मी पुन्हा एकदा सांगतो. दुसरं काहिही करण्यापूर्वी त्वरित मानसोपचाराकडे जा. आत्ता लगेच जा.

एका दिवसात आजार बरा करणारा अक्सर इलाज सापडेल अशी आशा करु नका. चांगल्या मानसोपचाराची गरज आहे, ते टाळु नका.
तुम्हाला मनात कुठेतरी वाटतय का कि समस्येचं निराकरण सहज शक्य आहे, बस पेचेचाननेकी देर है? तुम्ही स्वतः काहि प्रयत्न केला असेल आणि त्यात तात्पुरतं यश आलं असेल तर तोच धागा परत जुळवायचा प्रयत्न तुमचं मन करतय. असं असल्यास गिव्ह इट अ कन्सीस्टण्ट ट्राय. प्राणायाम, व्यायाम, ध्यान वगैरे अभ्यासाने भितीवर मात करता येते असा अनेकांचा अनुभव आहे. तुम्हाला जे काहि जमेल ते प्रयत्नपूर्वक काहि काळ नेटाने करा.

शेवटी भिती हा एक प्रकारचा केमीकल लोचा आहे. आणि शरीरात रासायनीक बॅलेन्स हेच त्याचं समाधान आहे. ऑल द बेस्ट.

खुप हिम्मत करुन मी मानसोपचार तज्ञाकडे गेलो पण काहीही फायदा झाला नाही. त्याने माझे निदान करण्याऐवजी आपला खिसा भरणेच पसंत केले

तुम्ही फार त्रोटक माहिती दिली आहे. कुठलाच मनोविकार चुटकीसरशी बरा होत नाही. धीर बाळगणं अतिशय आवश्यक आहे. अनेक डॉक्टर अप्रामाणिक आहेत हे खरे आहे पण बरं व्हायचं असेल तर डॉक्टरवर विश्वास ठेवणंही अतिशय आवश्यक आहे. मानसिक रोगावरची औषधांच्या बाबतीत सगळेच फार्मसिस्ट काळजी घेतात. त्यामुळे निव्वळ तुम्ही मागितली म्हणून त्या फार्मसिस्टने औषधे दिली नाही हे फार योग्य केले. अनेक मनोरुग्ण अशी औषधे गोळा करुन ठेवून नंतर आत्महत्या वगैरे करण्यासाठी वापरतात. शिवाय तुम्हाला सुरुवातीला दिलेला औषधाचा डोस योग्य आहे की नाही हे तपासल्याशिवाय ती औषधे रिपीट करायची सूचना डॉक्टर देऊ शकत नाही. कदाचित त्याला डोस व्यवस्थित अॅडजस्ट करावा वाटत असेल.

तुम्ही म्हणताय की की आयुष्यभर औषधं घ्यावी लागतील असं डॉक्टरनं सांगितलं. (मला वाटत नाही अगदी कायम औषधं घ्यावी लागतील) पण जर बरं वाटणार असेल तर औषधं घेत राहिली तर काय फरक पडतो? डायबेटिसचे रुग्ण जन्मभर इन्सुलिनचे इंजेक्शन घेतात की. ब्लडप्रेशरचे रुग्णही कायम गोळ्या घेत असतात. निव्वळ कायम औषधं घ्यावी लागतील या चिंतेपायी एन्क्झायटीचा त्रास वाढवून घेतलेले काही जण ओळखीचे आहेत. कायम औषधं घ्यावी लागतील म्हणून उपचारच सुरु करायचा नाही हा चुकीचा दृष्टीकोण आहे.

डॉक्टरवर विश्वास ठेवा. थोडा व्यायाम वगैरे सुरु करा. विशेषतः ध्यानासारखे श्वासाचे व्यायाम फार उपयुक्त आहेत. हळूहळू नक्की बरे व्हाल.

काही फरक?