ओव्या

किती ही अँटिक असला तरी असला माल-विक ला जात नाही. हा निव्वळ घरबसल्या (काहीही) माल-विकायचा कुटीलोद्योग वाटतोयं. हे मिपा आहे का मुपिठ असा प्रश्न (निष्कारण) पीडतो. आणि अना (मधे) हिता चे धागे वळावे असं सुचवतो .

आता "शिव्या" विडंबन कोण लिहितो बघू :)

डायरीची भेट देणार कोण "पयला" तेच बघायला आलो होतो...

मालविका लेखन आवडले. थोडे विस्ताराने लिहा. ओव्या हा मराठी कवितेतला अविभाज्य काव्यप्रकार आहे. हल्ली स्त्रीवादी कविता/लेखन म्हणून जे असते त्याचे मूळ ओव्यांमध्ये असेल का ?
माझी आजीही ओव्या म्हणायची. अंथरुणात गुरफटून ते गुणगुणनं ऐकताना अगदी लहान असतानाही काहीतरी उमगल्यासारखं वाटायचं. त्या ओव्यांचा थेट अर्थ तेव्हा कदाचित कळत नसेल. पण आजी आपल्या मनातल्या गाठी उकलतेय, काहीतरी सांगू पाहातेय असं वाटायचं. एरवी अतिशय रागीट वागणारे आजोबाही त्यावेळी शांतपणे जप करत बसलेले असायचे.
बाकी 'ओवी' वर लिहिताना ज्ञानेश्वर, तुकाराम, एकनाथ यांचा संदर्भ,उल्लेख आला असता तर अतिशय अभ्यासपूर्ण लेख झाला असता.

बाकी प्रतिसादांबद्दल म्हणाल तर क्ष्रीरसागरातून नेहमी रत्नच बाहेर पडतील याची खात्री खुद्द देवांनाही नसते. प्रतिसादांच्या सागर मंथनात काही निकस आले तरी दुर्लक्ष करावे हे उत्तम.

या जुन्या ओव्या जरी हल्ली फार कुणाला येत नसल्या तरी हल्ली काही नविन कविता याच छंदात लिहिलेल्या वाचल्या आहेत. संदीप खरेच्या तर नक्कीच आहेत. अजूनही आहेत. जरा शोधून लिहिते.

कालच खापरे वरती अत्यंत गोड ओव्या वाचत होते त्यातील काही पुढे -

वाटेच्या वाटसरा नको करुंस उभा घोडा
कंथ माझा जंगलांत मोजे वाघिणीच्या दाढा
______________________________
ल्येकापरायास लेक कशानं उणी झाली
आईबापाला ओवी गाते कैलासी ऐंकुं गेली
___________________________________
वाणियाच्या घरी खडीसाखर मोलाची
माझिया घरामंदी लेक ल्येकाच्या तोलाची
_______________________________________
थोरला माझा लेक वाडयाचा कळस
धाकुटी बाळाबाई माझ्या दारीची तुळस

राम चाले वाटे ,लक्षमण झाडी काटे
ऐसे बंधू नाही कोठे,पृथ्वीवर"

किती गोड आहे ओवी. इथे या ओव्या दिल्याबद्दल धन्यवाद मालविका

नाय म्हणलं, म्या काय म्हन्तो, प पु मधाळसिंहजी योयोवाले, ह्यांची ऐक तरी अनुभवावी …
चार बोतल वोडका, काम मेरा रोज़ का ।।
ना मुझको कोई रोके, ना किसी ने रोका ।।

मालविका, येऊदेत अजूनही ओव्या. इथेच लिहा, अधिकांश मिपाकरांना आवडेल वाचायला, असं वाटत.
आवडत नाहीत त्यांनी वाचू नका, पण आम आदमीला ओव्या वाचण्यापासून रोखू नका! ;)

छान आहेत ह्या ओव्या, किती गोडवा आहे त्यात. ब-याचशा ऐकल्याही नव्हत्या. मितान म्हणाली तसे ज्ञानेश्वर, तुकाराम, एकनाथ यांचा संदर्भ आला असता तर छान वाटलेच असते त्याबरोबरच साक्षात सरस्वती म्हणुन ज्या बहीणाबाईंनी इतक्या ओव्या लिहल्यात की नक्की कोणती ओवी जास्त आवडते हे सांगणे कठीण होऊन बसते. त्यातल्या त्यात ह्या काही ओव्या देते आहे.
“धरित्रीच्या कुशीमध्ये बी-बियाणं निजली
वर पसरली माती, जशी शाल पांघरली !

बीय टरारे भुईत, सर्वे कोंब आले वर्हे
बहरले शेत जसे अंगावरले शहारे !

ऊन वार्‍याशी खेळता एका एका कोंबातून
पर्गटले दोन पानं, जसे हात जोडीसन !

टाळ्या वाजवती पानं, दंग देवाच्या भजनी
जसे करती कारोन्या (करुणा), होऊ दे रे आबादानी !

काय म्हने, कणसं कशी वारियाने डुलताती
दाने आली गाडी माडी…

देव अजब गारोडी, देव अजब गारोडी !”

फार छान ओव्या वाचायला मिळाल्या.
त्या त्या काळच काव्यच ते!

ओव्या छान!

कारण आजकाल जुन्या गोष्टीना खूपच भाव आलाय antique म्हणुन.

रच्याकने इथे antique च्या ऐवजी दुर्मिळ हा शब्द वापरता आला असता.

बिना कपाशीन उले,
त्याले बोंड म्हंणू नही,
हरी नामाइना बोले,
त्याले तोंड म्हंणू नही.