क्षणभर!

कमी शब्दांत भरगच्च भावना -
"तो पसरी रंग सोन्याचे
ढळता भास्कर गगनी
अभागी आम्ही मात्र
रमतो आत्मभजनी"
छान -

मस्त ..

लिहित रहा.. वाचत आहे..

छान कविता

सुंदर रचना!!
खुप आवडली.

भारी समर्थ साहेब, मस्त कविता.

भारी आणि समर्थ कविता !
भास साहेब , हा आत्मरति चा रोग आहे ना हा १९८० नंतर जास्तच फोफावला आहे. आम्ही तुम्हाला दाद देत आहोत . हीच दाद हा या रोगावरचा
रामबाण उपाय आहे.

आमच्याच एका जुन्या कवितेतील ओळ आठवली
फ्लॅटात, मठात आम्ही उद्विग्न
जन जंगली सुखे नाहले