उडाली पाखरे परदेशी ,मोकळा चौसोपी वाडा.
पोपडे पडे ओसरीस ,नाही अंगणी शेणसडा..
परसदारी तो औदुंबर, असे शांतपणे उभा.
ना त्यास प्रदक्षिणा, ना कुणी राखे निगा.
कोनाड्यातील आरसा ,उडाला त्याचा हि पारा
भीतीवरील कुंकु खुणा, मिरवी सौभाग्याचा तोरा
अडगळीतली रेशमी वसने, सांगे शृंगाराच्या कथा
कोप~यातली उभी काठी, रडे वार्धक्याच्या व्यथा.
कोप~यातल्या खाटेवर, श्वास मंदसा घुमे कुणाचा?
ना हाती जीवनमरण ,भोग भोगणे खेळ नियतींचा
प्रतिक्रिया
16 Mar 2012 - 3:48 pm | यकु
क्या बात है अविनाशजी !!!
_____/\_____!!!!!!
केवळ अप्रतिम. खरंच कवितांच्या दालनाचा उगवतीचा काळ येतोय.
16 Mar 2012 - 3:51 pm | नगरीनिरंजन
छान जमली आहे कविता!
वातावरण डोळ्यासमोर उभे राहिले.
16 Mar 2012 - 3:57 pm | गोंधळी
कोप~यातल्या खाटेवर, श्वास मंदसा घुमे कुणाचा?
ना हाती जीवनमरण ,भोग भोगणे खेळ नियतींचा
वा. खुपच छान...
16 Mar 2012 - 4:22 pm | पियुशा
छान जमलिये :)
16 Mar 2012 - 4:25 pm | मितभाषी
व्वा.
एकदम सही.
अकुकाका जियो.
16 Mar 2012 - 4:27 pm | दादा कोंडके
जब्रा कविता.
16 Mar 2012 - 4:36 pm | मिसळलेला काव्यप्रेमी
मस्त रचना.
खुप आवडली.
16 Mar 2012 - 4:46 pm | स्पा
मस्तच
16 Mar 2012 - 4:47 pm | सांजसंध्या
अप्रतिम कविता
16 Mar 2012 - 5:03 pm | अत्रुप्त आत्मा
व्वा व्वा...सुंदर चित्र उभ र्हायलय...! फारच छान...मस्त मस्त मस्त :-)
16 Mar 2012 - 5:54 pm | प्रचेतस
अप्रतिम.
आज सगळ्या सुंदर कविताच येत आहेत.
16 Mar 2012 - 6:13 pm | गवि
:( एकदम करुण... चित्रदर्शी शब्द आलेत...
16 Mar 2012 - 8:12 pm | चौकटराजा
बालकविंची औदुम्बर ही कविता आता आठवली. ही आपली कविता प्रत्ययकारी आहे. तेथे घेऊन जाते. अन शेवटी अस्वस्थ करते.
प्लस +११११११११११११११११११
आता याचं तरी विडंबन कुणी करू नका रे !