प्रवास

मी बहुदा जगावेगळी असेन ... प्रवास म्हटला की माझी सगळ्यात जास्त चिडचिड होते. किती कष्ट होतात, ब्याग भरायची, सगळं सामान नीट आहे ना पहायचं, घरी आलं की हे सगळं सामान पुन्हा जागेवर लावून ठेवायचं आणि सगळ्यात कहर म्हणजे धातूच्या नळकांड्यात बसायचं. त्यातून हे नळकांडं हवेतून उडणारं असलं की आणखीनच हाल, त्यापेक्षा धातूच्या पट्टीवर धावणारं नळकांडं बरं वाटतं.
एका जागेहून दुसर्‍या जागी जाणं मला फारच जिकीरीचं वाटतं. नळकांड्यात बसल्यानंतर झोप लागली आणि डायरेक्ट डेस्टीनेशनलाच जाग आली तरच मला प्रवास आवडतो.

मलातरी त्यापेक्षा सायकलवरून किंवा चालत उंडारायलाच जास्त मज्जा येते.

अदिती

हे बसचे कंडक्टर / क्लीनर वगैरे लोक चेहरे बरोब्बर लक्षात ठेवतात. रोजचं कामच त्यांचं ते. पण मी सहसा बसचा नंबर /नाव नीट लक्षात ठेवतो. किंवा मोबाईलवर क्लिक करून ठेवतो. :)

मात्र अगदी दोनेक महिन्यांपूर्वी भल्या पहाटे बेळगाव स्थानकावर बस निघून गेली मला खालीच ठेवून. खूप धावपळ झाली माझी. शेवटी गाठली ती बस कशी बशी. कंट्रोलर साहेब खूपच चांगले होते तिथले. खूप मदत केली त्यांनी माझी.

खिडकीवरून आठवले. माझ्या नात्यातील एकांचे असेच खिडकीवरून दुसर्‍या प्रवाशाबरोबर झाले. तो प्रवासी भांडून वगैरे खिडकीत बसला. उजवीकडची खिडकी. रात्री समोरून एक अवजड सामान घेऊन जाणारा ट्रक बसला घासला गेला. पत्रा फाटला. ट्रकमधली धारदर अवजड वस्तू पोटात घुसून तो प्रवासी खलास झाला जागीच. :(

बिपिन कार्यकर्ते

है स्साला , आपल्याला हे असले बस-यष्ट्यांमधले प्रवास आठवले की आठवतो तो त्रास ... आमच्या ढांगा काय त्या षिटांमधे बसतंच नाय बगा !! आणि खांदे शेजारच्याला इच्छा नसतांना ढुश्शे देत र्‍हात्यात ... बाकी बस विसरण्याचा प्रसंग नविन नविन मुंबै वार्‍या करु लागलो तेंव्हा झालेला... मधे हॉल्ट घ्यायला थांबतात ना ते .. तिथे उतरलो आणि बस वाल्यानं बस फ्युएल भरायला नेली .. नंतर मी ओरडलोय .. "अरे इधर की बस किधर है भई ? "

असो ... बाकी बस प्रवासातला अजुन एक बॅडलक म्हणजे "एखादी सुंदर तरुणी नेमकी आमच्या आजुबाजुच्या सिट वर असते, आणि आमच्या सिट शेजारी असते एक तर ढम्मी आंटी माही तर आज्जी ... " साला ब्याडलक ब्याडलक म्हणावं ते किती ? :)

- (प्रवासी) टारेश बसपळवी

माननीय मर्राठमोळाजी,
माननीय सदस्य
मिसळपाव.कॉम

आपला प्रवास छान आहे. आपल्याला दैवी देणे आहे, त्यामुळे मनातल्या विचारांना साकार करण्याचे आपल्याला कसब प्राप्त झाले आहे. आपल्या हातुन साहित्य सेवा अविरत घडावी अशी मी देवाकडे प्रार्थना करतो. त्याचप्रमाणे आपल्यासारख्या प्रतिभावंतांच्या साधनेमधे व्यत्यय येतो, त्या गोष्टींना जबाबदार असलेल्या प्रवृत्तींचे निराकरण लवकर होवो अशी सदिच्छा व्यक्त करतो.

दृपलसारख्या कंटेट म्यानेजमेंट सिस्टीम्समुळे हे संकेतस्थळ उभे राहिले आहे त्याबद्दल मी दृपलचा तसेच दृपलटिमचा आभारी आहे. श्री तात्या अभ्यंकर यांच्या प्रयत्नाने हे संकेतस्थळ स्थापन झाले मी त्यांचा आभारी आहे. त्याला अनेक इतर संकेतस्थळे कारणीभुत ठरली, मी त्यांचा आभारी आहे. संपादकांनी केलेले कार्य थोर आहे. त्यांचा महिमा अपार आहे. त्यांचे गुणगान करण्यास मानवी वाणी पुरेसी नाही याची जाणीव आहे. पण तरीही आभार हे मानलेच पाहिजेत. सर्व संपादकांचा मी आभारी आहे. हा प्रतिसाद वाचणा-या वाचकांचा मी आभारी आहे. ज्यांचे ज्यांचे आभार मानणे आवश्यक आहे अशा सर्वांचा मी आभारी आहे. सर्वात महत्वाचे हे संकेत स्थळ चालु ठेवणा-या श्री नीलकांतचा मी आभारी आहे.

खरोखर आज मोठा मंगल दिवस आहे. सर्व संपादकांच्या आशीर्वादाने आणि कृपाकटाक्षाने मी हा प्रतिसाद लिहु शकलो आहे. हा प्रतिसाद टिकला आहे. माझे सर्व संपादकांना साष्टांग नमन आहे. माझी खात्री आहे, संपादकांची अशीच कृपा माझ्यासारख्या अल्पमती, निर्बुद्ध बालकावर राहिल. अजुन काय लिहु? शब्दच सापडत नाहीत. मुढावस्था म्हणजे काय याचा मला आज प्रत्यय येत आहे.

सर्वांचे मंगल होवो, शुभ होवो हीच कामना..

आपला प्रवास सुखाचा होवो... :)

आपलाच

नाना उर्फ अवलिया.

संपादकांचा महिमा अपार । संपादकांची थोरवी अपार ॥
कसे मानु त्यांचे आभार । मी तर केवळ पामर ॥

मी एकदा बोरीवली ते ठाणे एसटीने चाललो होतो. चिक्कार गर्दी होती. असेच मधे कोठेतरी एक बाई बसमध्ये चढली. बसमध्ये जागा नसल्याने उभीच राहिली.

तिला उभी पाहून एक वेडसर म्हातारा चेकाळला..जाम आरडाओरडा केला त्याने..आज भारतात बायकांना उभे राहावे लागतेय,वगैरे वगैरे..कोणी काहीही बोलले तर तो म्हणायचा की "पण एक बाई उभी आहे त्याचा प्रश्न सोडवा आधी".. त्या बाईला तर खुपच ऑकवर्ड झाले होते. खरेतर तिला तसे उभे रहाण्याचा कसलाच त्रास होत नव्हता.

लोकांनी आणि कंडक्टरने झापले तरी तो म्हातारा शांत झाला नाही. शहाणा स्वत:ची जागा तिला देत नव्हता आणि जे बसलेले होते ते सुद्धा आपल्याला जागा आहे ना मग कशाला काय बोलायचे, उगाच उठून त्या बाईला जागा द्यावे लागेल या विचाराने गप्प राहून मजा पहात होते. शेवटी आमच्या सुदैवाने ती बाई एके ठिकाणी उतरली. त्यानंतर थोडा वेळ तो म्हातारा शांत होता. पण दोन स्टॉपनंतर परत एक दुसरी बाई बसमध्ये चढली. त्या म्हातार्‍याचे तिच्याकडे लक्ष नव्हते तरी एका डामरटाने त्या म्हातार्‍याला ती पहा आणखी एक बाई उभी आहे असे दाखवले...मग परत तेच लेक्चर आणि तोच आरडाओरडा..अरे बापरे...हे टंकतानाच ते आठवून फार हसायला येतेय..

खादाडमाऊ

प्रवास आणि माझं वाकडं आहे.
अगदी ३६ चा आकडा!
एकतर बरेच दिवस प्रवासाला जायचं ठरत नाही. ठरलं तर दहादा माझ्यामुळेच क्यान्सल होतं. जर वेळेवर निघाले (बैलगाडीने किंवा विमानाने) तर वाहने तासन््तास लेट होतात. मला गाडी 'लागत' नाही पण दुसर्‍यला लागली कि मलाही मळमळू लागते.
मी प्रवासाचे पुस्तक लिहायला हवे. बर्‍याच वर्षांपूर्वी एका मासिकात 'प्रवासात घेण्याची काळजी ' असा लेख आला होता, तो मी उत्साहाने वाचायला घेतला आणि सगळ्या माहित अस्लेल्याच गोष्टी सांगितल्या होत्या. विमान प्रवासात तर सगळे प्रकार झालेत.
आम्ही भावंडे लहान असताना माझे आजीआजोबा वयस्कर होते आणि त्यांना वेगवेगळी तिर्थक्षेत्रं पाहायची असायची. आईबाबा त्यांना आणी आम्हा चिल्ल्यापिल्ल्यांना घेउन वेगवेगळी तिर्थक्षेत्रं पालथी घालायचे. फार लहानपणी 'वैराग्य' आलं ते याचमुळे!;)
आपल्याकडे तिर्थक्षेत्री जी अतोनात ;) स्वच्छता असते त्यामुळे तर डोळे बंद करून जिथे फिरता येइल तिथेच जावे असे अजूनही वाटते.
बाबांच्या बदलीच्या नोकरीमुळे तर जिथे आम्ही जाऊ तिथे जे जे बघण्यालायक असेल ते ते बघायला नातेवाईक यायचे आणि मग वाईला असताना ७-८ वेळा महाबळेश्वर बळेबळेच पहावं लागलं. काका लोणावळ्याला रहात असताना सारखं लोणावळा लोणावळा असं पाहणं झालं. आता कोणत्याही हिलस्टेशनला नेलं कि मला वैताग येतो. कोकणातले काका सारखं तिकडची ठिकाणे दाखवून आणायचे. मला तर असं वाटतं माझं लहानपण जमिनिवर कमी आणि वाहनांमध्येच जास्त गेलय.;)
ममो साहेब, यात कुठली हो पॉझिटिव्ह साईड बघायची? एक पुस्तक खरच लिहून होइल.

रेवती

४-५ वर्षाची असताना आम्ही मुंबईहून गावी चाललो होतो आणि लोणावळ्याला यष्टी थांबली...मी वडिलांबरोबर खाली उतरले. चिक्की घेऊन झाल्यावर मला गाडीत जाऊन बसायला सांगितले आणि माझ्या लक्षात नव्हत कोणती गाडी ते...मी चुकीच्या गाडीत शिरले आणि आई दिसली नाही म्हणून जे का भोकाड पसरलं...इकडे वडील गाडीत येऊन बघतात तर मी नाही...मग कुठूनतरी आरडाओरडा आणि माझं भोकाड ऐकू आलं...मग वडील आले आणि योग्य गाडीत गेलो...

***********************************************************
http://shilpasview.blogspot.com/

आता तुम्ही आग्रहाच करताय म्हणून....एकदा लहान असताना पुण्यात मामाकडे गेलो होतो तेव्हा फिरून झाल्यावर सगळे मिळून पीएमटी तून रात्री घरी होतो तेव्हा एक माणूस फुटपाथवरून नागडा पळत असलेला पहिला...हा गमतीदार अनुभव होऊ शकतो का? कारण बशीतले सगळे जण फिदीफिदी हसत होते.

***********************************************************
http://shilpasview.blogspot.com/