थँक्स मा

मराठमोळ्या ... साला शेवटच्या दोन परिच्छेदांमधे मी देखील सुन्न झालो यार @@
हे असले पिक्चर पहावत नाही आपल्याला ... तु छाण लिहीलंयंस एकदम !!
पण मग हे "थ्यांक्स मा " हे चित्रपटाचं नाव देण्याचं काय कारण ? पोर्‍याला अनाथ सोडुन दिल्याबद्दल पोर्‍या मा ला थ्यँक्स म्हनतोय का ?

(आईबाप नं१ लाभलेला) टारझन

असेच म्हणतो आणि डोळे पुसत पुसत बघतो.

का आणी किती ही विकृती समाजात. कदाचित विकृती आपण म्हणतो, त्यांच्यासाठी हा रोजचाच खेळ असावा.

असं काही पाहिलं की मन सुन्न होतं... कुठे तरी आपल्याला माहीत असत की असले प्रकार घडतात. पण तिथे डोळेझाक करणं आणि आपल्या मध्यम वर्गीय संस्कृतीत रमून जाणं एवढंच आपण करतो.

उत्तम सिनेमाची ओळख करून दिल्याबद्दल धन्यवाद.

नकोसं.... तरी चित्रपट बघेन म्हणातोय.

बिपिन कार्यकर्ते

:(
काय बोलावं?
नुसता विचार करुनच सुन्न व्हायला होत.

एकदम सुन्न !

पुष्करिणी

असे चित्रपट बघून वाईट वाटतं हे खरं पण आपण फक्त वाईट वाटून विषय सोडून देतो. आजही मुलगा होइपर्यंत चार चार मुली होउ देणारे आणि त्यांची पुरेशी काळजी न घेणारे आईवडील आहेतच. एक मुल आपल्याला झालं तर दुसरं मुल हवं असताना दत्तक घेणारे किती असतात? नुसतं वाईट वाटण्याला कितीसा अर्थ राहिला? आठ दहा वर्षापूर्वी हैद्राबादला स्कूटरवरून तीन मुली, एक छोटा मुलगा व त्यांचे आईवडील जाताना पाहिले. परिस्थिती अत्यंत बेताची असावी असा अवतार होता. या मुलांचे शिक्षण, पोषक आहार, संस्कार यांची काळजी कितपत घेतली जाणार असे मनात आले.
मराठमोळेसाहेब आपण चांगल्या चित्रपटाबद्दल माहिती दिलीत.

रेवती

ममो, मला हा सिनेमा बघवणार नाही. क्षमस्व!

वाचुनच सुन्न व्हायला झाल.
स्वतःचच पोर पण हरवलेल्या त्या माते बद्दल वाचुन खरच मन हेलावल.

मला 'त्या' बाळप्रमाणेच कींवा त्यापेक्षा जास्त वाईट 'त्या' आईसाठी वाटल.कारण बाळ जे चाललय त्याच्याशी अजाण होत्,पण त्या आईला पुर्ण जाणीव होती परीस्थीतीची.
वेश्यागमन्,कॉण्डम व तस्मम प्रकार असताना ह्यांना वासना शमवण्यासाठी हे असे प्रकार का करावे लागतात???(म्हणजे जे 'ह्या' थराला पडु शकतात त्यांनी 'हे' केलेले बरे!)

_________________________________________________
''मौन मधे जर शक्ती असती तर सर्वात शक्तीशाली मीच असतो!!
see what Google thinks about me!
इथे

चित्रपट? वास्तवाची एक मीती आहे ही इतकेच.
अलीकडचाच एक अनुभव सांगतो - माझ्या एका स्नेह्यांनी अपत्य होऊ न देता एका अनाथाश्रमातून अपत्य दत्तक घेतले. चौदा वर्षं झाली या घटनेला. हे मूल मोठं झालं. वयाच्या सहाव्या वर्षानंतर हळुवारपणे या मुलाला दत्तक वगैरे सांगितलं गेलं. काही काळानं हे मूलही त्याच अनाथाश्रमात आठवड्यातील सुटीच्या दिवशी तिथल्या मुलांसमवेत खेळण्यासाठी जाऊ लागलं - एक सामाजिक योगदान म्हणून. आपलीच आवड म्हणून. त्या दांपत्याचाही त्या संस्थेशी तसा संबंध होताच. गेल्या सहा-आठ महिन्यात (आता हे मूल १४ वर्षांच्या वयात आहे हे ध्यानी घ्या) या मुलाच्या वर्तनात थोडा फरक पडत गेला. "माझी मूळ आई कोण, मला तिला जाब विचारायचा आहे," असा धोशा लावला गेला. अर्थात, त्याचं उत्तर देणं शक्य नव्हतं. एक दिवस असा आला की, त्या संस्थेत संध्याकाळी आपल्या नेहमीच्या तिथल्या मुलांसमवेत खेळण्याच्या कामासाठी हे मूल गेलं होतं; ते परतलंच नाही. पुढचे तीन दिवस त्या दांपत्याचे काय हाल झाले ते मी पाहिले. मुलाचा दोष नाही. दांपत्याचाही नाही. संस्थेचाही नाही. या परिस्थितीवर कोणाचेच नियंत्रण नसते. आठवड्याने मूल परतलं. त्याची त्याच्या या दत्तक आई-वडिलांविषयी काहीही तक्रार नाही. आठवड्यात नेमकं काय घडलं वगैरे गोष्टी तपशिलाच्या. त्या मुलानं एक प्रश्न कायमचा निर्माण केला हे वास्तव.
आपल्या (जैविक) आईला जाब विचारावंसं त्याला आता चौदा वर्षांनी वाटण्याजोगं काय घडलं असावं? कुठून त्याच्यात ही भावना निर्माण झाली असावी? समाज (यात सारं काही आलं) याला जबाबदार असेल तर मात्र या चित्रपटातील थँक्स मां असं म्हणण्याजोगी भावना निर्माण करण्याच्या उद्देशाचं आव्हान खरंच आव्हान आहे.
चित्रपटामागील या हेतूचं कौतूक. पण भाबडेपणा न ठेवता इतकंच सांगतो की, ही एकच मीती यात येते आहे. हा प्रश्न हाताळताना नैतीक-अनैतीकतेचे मुद्दे असतात तसे न-नैतीक मुद्देही असतात. वर रेवती यांनी तीन मुली आणि एक मुलगा असा एक प्रसंग लिहिलाय. त्या मुलांच्या जोपासनेविषयीचा प्रश्न गंभीर आहे. पण त्या परिस्थितीमागील कारणमीमांसा अत्यंत जटील आहे. केवळ जोपासनेचा मुद्दा ही अशा परिस्थितीतील प्रेरणा असत नाही. मुलगाच हवा इथंपासून या कारणमीमांसेची सुरवात होते. पुढे असंख्य पैलू, अनेक मीती.
गंमतीचा भाग - मीही एक मुलगा, माझ्या तीन बहिणी. इथं बिलकुल वैयक्तिक काहीही (घेतलेलंही) नाही. त्यामुळं तशी शंकाही मनात आणू नका. आपल्यातच असं एक उदाहरण आहे, हे सांगायचं आहे. कारण गेल्या चाळीसपैकी, जाण येऊ लागलेल्या पंचवीस वर्षांतील अनेक प्रसंगात मीही अनेकदा हा प्रश्न माझ्याच संदर्भात स्वतःलाच विचारला आहे. का आपल्या आई-बाबांनी चार मुलं होऊ दिली असावीत? हा प्रश्न थेट त्यांना विचारण्याची हिंमत याआधी झालेली नाही. आता मला तो प्रश्न त्यांना विचारावासा वाटत नाही. प्रश्न मी विचारत नाही; पण कारणमीमांसा तशीच राहते. ती मला ठाऊक नाही. हे ठीक आणि उत्तम की, जगताना आम्ही बरेच 'गावची गल्ली', 'रस्ता' ते 'जिल्हा मार्ग' (स्केल उदाहरणासाठीच, काही जण म्हणतील आम्ही राज्यमार्गावर आहोत; काही म्हणतील, नाही अजून तालुक्यात आहोत) असे आलो. हे भौतीक अर्थाने. वैयक्तिक मी भौतीकतेच्या पलीकडे बऱ्याच अंशी महामार्गाच्या दिशेनं जाऊ शकलो. यात त्या आई-बापाचाही वाटा आहे. त्यामुळे आता हा प्रश्न महत्त्वाचा वाटत नाही. पण हा प्रश्न डोक्यात येऊन जाण्याजोगी स्थिती आलीच नाही असे थोडेच म्हणता येईल.
(वैयक्तिक काहीही नाही, हे एव्हाना ध्यानी आलेलं असावं ही आशाच. कारण माझ्या लिखाणात अनेक प्रिझम्प्शन्स असतातच.)
समाज हे अशाच घटकांचं, प्रक्रियांचं मिश्रण असतं. तिथं ही व्यामिश्रता भेदण्याचे या चित्रपटातील उद्देशासारखे प्रयत्न होत रहावेत. ते इकडून ढुशा देतील. तिकडूनही ढुशा मिळत राहतील. या घुसळणीतून थोडं लोणी निश्चित हाती पडेल. :)

आपला लेख , रेवती ताई आणि मोडक यांचे प्रतिसाद वाचून एका भीषण वास्तवाची जाणीव झाली.
अवांतरः ह्या चित्रपटाविषयी अधिक माहिती द्याल का? दिग्दर्शक /कलाकार कोण आहेत? ह्या चित्रपटाची व्हीसीडी उपलब्ध आहे का?

तत्परतेने माहिती दिल्याबद्दल आभारी आहे.

तत्परतेने माहिती दिल्याबद्दल आभारी आहे.

मराठमोळा साहेब,
मला जे म्हणायचं आहे ते मी नीट सांगू शकलेले नाही असे वाटते.
मला अगदी उलट म्हणायचे आहे. नातेवाईकांचा दबाव वगैरे जाउदे!
अगदी निर्भीडपणे बाळ दत्तक घ्यायला काय हरकत आहे? असे म्हणायचे होते. दत्तक मुलेच असे प्रसंग उभे करतात असे नाही तर बायोलॉजिकल मुलेही अनेक वाईट प्रसंग आईवडीलांवर आणत असतात असे म्हणायचे आहे. माझा त्यावर लिहिलेला मोठा प्रतिसाद मी प्रकाशित करू शकत नाहीये. कारणही कळत नाहिये.
आजकाल अनेक मुले आणि मुली आईवडीलांना पसंत नसलेल्या जोडीदाराबरोबर लग्न करायला धजावतात तेंव्हा ते कोणत्या नातेवाईकांना घाबरत असतात? कोणत्या समाजाचा आणि त्यांनी बरे वाईट म्हणण्याचा विचार करत असतात? असाच विचार मूल दत्तक घेताना होत नाही. असे माझे म्हणणे आहे.

रेवती

सोडून दिलेली मुले - एक भीषण वास्तव आहे...
मुलगा हवा म्हणून परिस्थिती असो नसो वाटेल तेव्हढी प्रजा वाढवतात लोक...
दत्तक घेणे सोपे नाही...इथे एका जोडप्याला मुल होत नाही म्हणून त्यांनी काही महिन्यापूर्वी एक बाळ दत्तक घेतले...त्याआधी बराच अभ्यास केला...कधीकधी बाळाची आई ड्रग घेणारी असते, तर कधी रोगट तर कधी काय...त्यांनी कोरियन बाळ दत्तक घेतले...

दत्तक घेतलेल्या बाळाला आपल्या बाळासारखे प्रेम करता येणे सोपे नाही....खूप प्रयत्न करूनही मुलंच होत नसेल तर दत्तक घेण्याचा जरूर विचार करावा...पण त्याचबरोबर त्याला मनानेसुद्धा आपले मानावे...किमान तसा प्रयत्न करावा...वरील काही प्रतिसादात लिहिल्याप्रमाणे स्वतःचे मुलसुद्धा वाममार्गाला लागू शकते तेव्हा जर कुठे काही चूक झालीच तर दत्तक बाळाच्या मागे उभे राहावे....

सख्खे आई बाप सुद्धा स्वार्थी नसतात असे काही नाही...स्वतःच्या मुलीवर अतिप्रसंग करणारे बाप आणि आयासुद्धा काही कमी नाहीत ...प्रकरणे उजेडात येत नाही एवढेच....

शेवटी समाज तरी कुठे कुठे पुरा पडणार? असे होऊ नये याची काळजी घेणे हा उपाय आहे....जर असे काही झालेच तर त्यात बाळाची काय चूक...त्याची काळजी घ्यावी...इथे अमेरिकेत अनैतिक संबंधाने मुले झाली तरी लोक ती वाढवतात, पौगंडावस्थेतील आई बाप तर नेहमीचेच....आपल्याकडे हे शक्य नाही...किंवा खूपच अवघड आहे म्हणू...म्हणून संबंध ठेवताना शक्यतो काळजी घ्यावी...

***********************************************************
http://shilpasview.blogspot.com/