वर्ष एक झाल सखे
गुलाबाचा सण होता
दोन मने जोड्णारा
एक वेडा क्षण होता
फुललेल्या गुलाबाला
एक फुल दिल होत
लाजुनिया फुल वेड
बावरुन गेल होत
मनामध्ये होती भीती
काटे त्याचे बोचतिल
नकाराचे शब्द तिचे
कायमचे टोचतील
पण माझ्या गुलाबाला
नव्हतेच मुळी काटे
डोळ्यांनीच बोलणारे
होते वेडे फुल माझे
वर्ष एक गेल कस
कळलच नाही काही
गुलाबाच्या गंधातच
गुंतुनिया मन राही
प्रतिक्रिया
14 Feb 2010 - 7:19 pm | प्राजु
कविता आवडली.
अभिनंदन!!
- प्राजक्ता
http://www.praaju.com/
14 Feb 2010 - 7:53 pm | मीनल
+१
मीनल.
14 Feb 2010 - 7:21 pm | विसोबा खेचर
अंमळ छान कविता..
तात्या.
14 Feb 2010 - 7:55 pm | मदनबाण
व्वा. सुंदर कविता...
पण माझ्या गुलाबाला
नव्हतेच मुळी काटे
डोळ्यांनीच बोलणारे
होते वेडे फुल माझे
झकास...
मदनबाण.....
At the touch of love everyone becomes a poet.
Plato
14 Feb 2010 - 7:57 pm | शुचि
व्वा सुंदर !!!
फुललेल्या गुलाबाला
एक फुल दिल होत
लाजुनिया फुल वेड
बावरुन गेल होत
अहाहा!! मन इतकं तरल झालं या ओळी वाचून ....
**********************************
या जगात दुर्लभ असे काही असेल तर ती सद्वासना आहे - वाचनात आलेला सद्विचार (ज्ञनेश्वरीतील ओवीवर आधरीत)
14 Feb 2010 - 11:38 pm | अविनाशकुलकर्णी
एकदम तरल आहे कविता...मस्त
15 Feb 2010 - 12:49 pm | Dipa Patil
खुपच खुपच छान.....
15 Feb 2010 - 1:02 pm | प्रमोद देव
आवडली कविता.
**********
भले तर देऊ कासेची लंगोटी ।
नाठाळाचे माथी हाणू काठी ॥