आजोबा तुम्ही पुअर आहात का?

छान लेख!

एक छिद्रान्वेषी दुरुस्ती:
फलंदाज ष्टंपासमोर मांडी घालून बसला तरच बीमर त्रिफळा उडवू शकतो. तुम्हाला बहुदा यॉर्कर म्हणायचे असावे.

तिला नक्की सांगा - इथे देवांनी नटलेले देऊळ आहे, गर्दीने बहरलेल्या बागा आहेत, बीच आहेत, ताजे ताजे मासे मिळणारा मासळीबाजार आहे, इथे घमघम सुवासिक आंबे आहेत, इथे ४ शब्द बोलता येईल अशी माणसे आहेत, लगबग लगबग गर्दी आहे जिच्यात माणसाला माणसातही राहता येते अन हवे तेव्हा एकटेही. इथे आपलेपण आहे.

"आजोबा" या शब्दाऐवजी "भारतीय लोकं" असं म्हणायचे असेल तिला?

चार वर्षांच्या नातीने जर हे म्हंटलं असेल तर मला त्यात काहीच वावगं वाटत नाही. लहान मुलं निरागस असतात आणि त्यांची निरिक्षणशक्ती सूक्ष्म असते. त्यांच्याकडे डिप्लोमसी नसते तसाच काही गैरहेतूही नसतो.
हां आता आजोबांच्या लेकीने जर असं काही म्हंटलं असतं तर संवेदनशीलतेचा अभाव म्हणता आलं असतं....

हा हा हा दुधावरची साय भारी चुणचुणीत आहे.

मागे लेकीने असाच एक गुगली टाकला होता. विमानात चढताना बिझनेस क्लास ओलांडून इकॉनॉमी क्लासची सिट शोधत असताना लेकीने चढ्या सुरात विचारलं बाबा आपण पुअर आहोत का?

माफ करा भारताचे कौतुक करण्याच्या नादात हे सांगीतलेच नाही की लेखनशैली मस्तच. आवडली. दूधावरच्या सायीचा गालगुच्चा घेत वरील मुद्दे नक्की सांगा. इतकच :)

लेख मस्तच . मला हि पिडा काकांसारखच वाटत . निरागस आहे ती . तिने जे काही आतापर्यंत पाहिलं असेल त्यातून हि तुलना आणि मग फायणल निष्कर्ष . मोठी असती थोडी ८/१० वर्षाची तर मग कदाचित वेगळ वाटल असत . मला तर आधी हसूच आलं . काही म्हणा हि पिढी अतिशय हुशार आहे . या वयात हे असलं आमच्या टकुर्यात / मडक्यात आलं नसत कदाचित . ;) :D

????

व्वा. मस्त.
हे गरीब-अमीर प्रकरण अगदी लहानपणापासून मुलांच्या कानावर पडत असते खरे.

चुणचुणीत आहे तुमची नात. असं काही बोलली की गालगुच्चे घ्या (एक तुमच्यातर्फे आणि एक आमच्या तर्फे) आणि मजा अनुभवा. फार काळ ही अवस्था राहत नाही हो :(

ज्या वातावरणात ती वाढते आहे त्याबरोबर इतर सर्व अनुभवांची तुलना सहाजिकच आहे... शिवाय ती निरागस आहे त्यामुळे मनातले लपवून "पोलिटिकली करेक्ट" बोलायला ती अजून शिकली नाही. मोठी होत जाईल तशी (इतरांचे मन सांभाळायला का होईना) आजूबाजूच्या लोकांचा इगो दुखावणार नाही याची काळजी घेऊन बोलायला शिकेल... पण ते बरं की वाईट याबाबत संभ्रम आहे !

अगदी अगदी
इथे आपल्यालाही आपला देश गरीब आणि परदेशात गेले की डोळे विस्फारून येतात तर निरागस जीवांना ते वाटणारच आणि ते बोलून दाखवणारच.

माझा एका मित्रही असाच बरेच वर्षांनी परदेशाहून परतलेला. देश फिनलंड. तर त्याच्या लहानग्या (वय वर्षे सात-आठ) मुलालाही आता आपला भारत देश अस्वच्छ वाटू लागलाय आणि तो इथल्या मुलांमध्ये मैदानावर खेळायला वगैरे जात नाही कि कोणात मिसळत नाही.
आता अपने वतन के मिट्टी की खुशबू वगैरे कसे त्याच्या डोक्यात भरवावे की येईल ती भावना त्याच्यात हळूहळू की सवय होईल त्याला इथल्या वातावरणाची..

बाकी किस्सा छानच :)

लहानपणी वाचलेली 'गरीब' ची व्याख्या सहज आठवली:
"ज्याला नेहमी 'आणखी हवे' असे वाटत असते, तो गरीब"
... हे लहानपणीच कळल्याने आयुष्यभर श्रीमंत राहता आले.

श्रीमंताच्या मुलीने गरीबांवर लिहिलेला एक निबंधही वाचल्याचे आठवतेय लहानपणी..

गरीब माणूस, त्याचे कपडे फाटके. त्याच्या बायकोचे कपडे फाटके. त्याच्या पोराबाळांचे कपडे फाटके. त्याच्या नोकरांचे कपडे फाटके. त्याच्या ड्रायव्हरचे कपडे फाटके. एवढेच नव्हे तर त्याच्या गाड्या देखील फाटक्या तुटक्या मोडक्या तोडक्या वगैरे वगैरे..

हा हा हा. चुणचुणीत मुलगी दिसतीये.

विचार करायला लावणारा लेख.

नातीला थोड्याच शब्दात, तिला समजेल अशा भाषेत, आनंद आणि सुखाची व्याख्या समजवावी. कदाचित तिच्या वयामुळे आत्ता तिला कांही शब्दांचा, भावनांचा अर्थ लागणार नाही. पण तिचा चौकस स्वभाव आणि तिक्ष्ण बुद्धी शब्द लक्षात ठेवेल आणि एके दिवशी, आजोबांनी बालपणी शिकविलेले, शहाणपण आठवेल.

आमचे कन्यारत्न १४ महिन्याचे असल्याने यंदाच्या भारतभेटीत तिने निखळ आनंद उपभोगला. दोनच आठवड्यात तिने तिच्या आयुष्यात आजतागायत जर्मनीत पहिले नसतील एवढ्या माणसाइतके भारतात नातेवाईक पहिले.
युरोपात मिळत माहित अशी रसाळ फळे खाल्ली.
पुढे मोठी झाल्यावर तिच्या आईला भारतात आल्यावर जो सांस्कृतिक, सामाजिक धक्का बसला तो बसणार
ह्या दौर्यात माझ्या वर्ग मैत्रीण केनेडा वरून आल्याने डोंबिवलीत भेट झाली.
तेव्हा तिच्या ५ वर्षाच्या मुलीने रस्त्यावर एवढे होर्न का वाजवतात , आणि बरेच प्रश्न विचारले.
मात्र पेठकर काका म्हणाले तसे आजोबांनी आपल्या नातीला सुखाची व्याख्या आपल्या काळातील समाजवादी सुखाची व्याख्या समजाऊ नये.
नात मोठी झाल्यावर आपसूकच दोन देशात तुलनात्मक फरक करायला शिकेल.

आजोबा, अशी हुशार चुणचुणीत नात मिळालीय तुम्हाला, खरंच श्रीमंत आहात.

-----
कुठेतरी छानसं वाचलेलं-

एक अति श्रीमंत पिता आपल्या मुलाला एका खेड्यात घेऊन गेला।लोक किती गरिबीत जीवन जगतात हे मुलाला दाखवण्याचा त्याचा उद्देश होता.एका गरीब कुटुंबात शेतातील घरात दोन दिवस ते राहिले.आपल्या घरी परततांना त्यने मुलाला विचारले ,' कशी झाली ट्रिप ? '' फारच छान डॅड '' गरीब लोक कसं जीवन जगतात बघितलंस ना? '' हो ' मुलगा म्हणाला.' हं आता मला सांग हे बघितल्यानंतर तू काय शिकलास ?' वडीलांनी विचारलंमुलगा म्हणाला
'' मी बघितलं आपल्याजवळ एक कुत्रा आहे तर त्यांच्याजवळ चार .''आपल्या बागेच्या मध्यभागी एक तळं आहे तर त्यांच्याजवळ खाडी आहे की जिला अंत नाही.आपल्या बागेत इंपोर्टेड दिवे आहेत तर त्यांच्याजवळ रात्रभर लुकलुकणारे तारे आहेत.आपल्या बागेची सीमा कुंपणापर्यंत संपते त्यांच्यासाठी तर अवघं आकाश खुलं आहे.राहण्यासाठी आपल्याकडे जमिनीचा लहानसा तुकडा आहे. तर नजर पोहोचणार नाही तिथपर्यंत त्यांची शेतं आहेत.आपल्याकडे नोकर आहेत आपली सेवा करण्यासाठी आणि ते दुसर्‍यांची सेवा करतात.आपले अन्न आपण विकत घेतो आणि ते स्वत: चं अन्न स्वत: पिकवतात.संपत्तीचं रक्षण करण्यासाठी त्याभोवती आपण कुंपण बांधले आहे. रक्षणासाठी त्यांचे मित्र धावून येतात.वडील स्तब्ध झाले.मुलगा पुढे म्हणाला , '' आपण किती गरिब आहोत ते मला दाखवल्याबद्दल मी तुमचा
ऋणी आहे.

पाहण्याचा दृष्टीकोन ही अजब गोष्ट आहे की नाही ?आपल्याजवळ जे नाही त्याचे दु:ख करण्यापेक्षा जे आहे त्याबद्दल परमेश्वराचे आभार माना........

केवळ निखळ आनंद देणारा म्हणुन हा लेख वाचला आणि मजा आली. अजुन लहान आहे तोच असे अनुभव / क्षण अजुन मिळवायचा आनंद लुटा.

किस्सा छानच

किस्सा छान आहे
आणि आशा आहे की त्या मुलीला मोठेपणी आजोबा गरीब आहेत असे वाटाणार नाही

मलाही वाटते गरीबी ही मानसिक अवस्था आहे. जी व्यक्ती समाधानी नाही ती कायमच गरीब राहते. मग त्यांचा खजिना किती का भरलेला असेना
अर्थात ही व्याख्या जे खरोखर गरीब आहेत त्यांच्यासाठी लागू होत नाही . त्यांना असे म्हणणे ही क्रूर चेष्टाच ठरेल.

आवडेश. लहान मुलांची निरीक्षणशक्ती अफाट असते. माझा पुतण्या आता ९ वर्षांचा आहे. साधारण डिसेंबर २०१२ मध्ये त्याने आमीर खानचा 'तलाश' पाहिला होता. आणि त्याला तो आवडला होता. अगदी २-३ आठवड्यांपूर्वी मी त्याला त्या चित्रपटातल्या आमीर खानच्या पात्राचे नाव विचारले आणि त्याने तात्काळ 'सुरजन शेखावत' सांगीतले. करीना कपूरच्या पात्राचे नाव विचारल्यावर ताबडतोब 'सिमरन' आणि 'रोझी' सांगीतले. मला खूप आश्चर्य वाटले. हुशार आहेत पोरं. :-)

काका

नात निरागस, चुणचुणीत असली तरी लेख आवडला असे म्हणवत नाही. अमेरिकनच कशाला, अगदी भारतातल्याच जन्मापासून सगळं मिळालेल्या या नातवंडांना, जिने चढणे,जमिनीवर बसून जेवणे, भारतीय पद्धतीच्या संडासात बसता येणे, मातीत खेळणे, पतंग उडवता येणे, पायी चालणे वगैरे माहितीच नसेल तर, आपत्कालीन परिस्थितीला ते कसे सामोरे जातील, असा विचार मनांत येतो.

:) वाचतोय.... :)
बाकी सगळ्यांना लयं आवडेल असं एक इडियो देउन जातो...

कसली ग्गोग्गोड बाळं आहेत.

मुलं गोड असतात पण ती काय बोलतात त्यावरून त्यांचे आईबाप एकमेकांशी काय बोलत असावेत त्याचा अंदाज येतो.
आमच्या एका मित्रयुगुलाच्या मुलाने एक-दोनदा त्यांच्या कारने गेल्यावर एकदा "काका, तू कार का घेत नाहीस?" असे विचारले होते.