म्याउ... म्याउ...

म्याउ...म्याउ....

जेवण आटोपुन पडल्यापडल्या दिवाळी अंकाचं वाचन चालु होतं. तिकडे ओबामा दिल्लीतुन पूर्वेकडे गेला असल्याच्या बातम्या चालु होत्या. भारताला काय मिळालं आणि भारतानं काय दिलं यावर काथ्याकुट चालु होता. अजुन दुसर्‍या चॅनेलवर अशोकराव गेले पृथ्वीराज आले यावर कुठे आनंद कुठे दु:ख यावर खल चालु होता. अजुन एक चॅनेल कुठल्यातरी रिअ‍ॅलिटी शोमधल्या लग्नावर घसा खरवडुन चर्चा करत होते. दिवाळी अंकाचं वाचन हाच सर्वोत्तम पर्याय निवडुन इडीयट बॉक्स बंद केला आणि निवांत पाय पसरुन तिरपा होत अक्षरांपासुन बनणार्‍या शब्दांचे अर्थ लावत वाचन सुरु केले. कुणी काहीही म्हणो वाणीला शब्दबद्ध करुन तिला डोळ्यांच्या सहाय्याने पाहुन त्यातला अर्थ समजुन घेणे हा भारी खेळ असतो. एकंदर तंद्री लागलेली होती. ध्यानमग्नच म्हणा ना ! आणि तो आवाज आला. अगदी हलकेच पण स्पष्टपणे. मांजरीचं एखादं लहानसं पिल्लू असावं असा मनात विचार आला आणि परत वाचू लागलो.

बरेच दिवसांपूर्वी असेच केव्हातरी एक मांजरीचे पिल्लु अचानक दारात आलं होतं. मस्त पिवळसर झाक असलेलं जवळ गेल्याबरोबर फिस्स करुन पंजा उगारायचं. चांगलं दिड दोन महीन्याचं असावं. कुठुन आलं ते कळालं नाही पण एक दिवस दाराशी बसुन म्याऊ म्याऊ करत होतं. एका वाटीत दूध घेऊन त्याच्यापुढं ठेवलं. बराच वेळ ते माझ्याकडे आणि वाटीकडे पहात होतं. शेवटी मी तिथुन बाजुला झालो. पंधरावीस मिनिटांनी पाहिलं तर वाटी साफ होती आणि पिल्लू गायब. पळालं वाटतं असा मनाशी विचार करुन कामात गुंगुन गेलो. रात्री केव्हातरी परत आवाज आला. कसाबसा उठलो आणि दार उघडुन पाहिलं. त्याच कोपर्‍यात परत बसुन म्याउ म्याउ चालु होतं. मी आपला मुकाट्याने आत आलो, वाटीत दुध घेतलं. नेऊन ठेवलं. आणि आत येऊन झोपुन गेलो.

सकाळी उठुन पाहिलं. वाटी साफ आणि महाशय कोपर्‍यात सकाळच्या उन्हात मस्त अंग चाटत बसलेले. मनात म्हटलं मला स्वतःला किती दिवसांच सकाळचं असं उन्हात बसुन निवांत वेळ घालवायचा आहे पण इतर अनेक इच्छांप्रमाणे ही इच्छा मारावी लागत आहे. आणि हे बच्चमजी मस्त मजा करत आहेत. स्वतःशीच हसलो आणि परत थोडंसं दूध आणुन वाटी कोपर्‍यात ठेवली. हळू हळू हे रोजच झालं. इतकं की बाहेरच्या कोपर्‍यातुन ते पिल्लू कधी घरातल्या एका खुर्चीवर राजाप्रमाणे बसायला लागलं हे कळलंच नाही.

बघता बघता ते पिल्लू घरातलंच एक होऊन गेलं. मोठं व्हायला लागलं. भाटी होती ती. तिचं नाव ठेवलं होतं मधू. बहुधा त्यावेळी माधुरी दिक्षित ही माझी आवडती नटी असावी म्हणुन हिचं नाव मधु असं ठेवलं असावं. आता नक्की आठवत नाही. दिवसभर इकडे तिकडे फिरुन संध्याकाळी बरोबर घरी यायची. ठरलेल्या जागेवर बसुन तिचा सगळा रुबाब दाखवायची. तिच्या खुर्चीवर कुणी बसलं तर चिडायची. तिची वेगळी वाटी होती. खायच्या वेळा ठराविक होत्या. सकाळी सकाळी दूधपोळी कुस्करलेली खाऊन तोंडाने अंग चाटता चाटता मधुनच म्याउ म्याउ करत गप्पा मारायची. बहुधा तिला बोललेलं समजतं असं मला वाटायचं. कधी रागवायची. कधी खुशीत येत अंग घासायची. फार लळा लागला होता तिचा.

ती जसजशी मोठी झाली तसतशी तिने आजुबाजुला काही मित्र जमवायला सुरवात केली. अधुन मधुन त्यांच्या चकरा व्हायच्या. ही आत मधे आणि ते बाहेर. ते बाहेरुन हाका मारायचे. ही आत बोलवायची. शेवटी जा बाहेर आणि घाल काय घालायचा तो गोंधळ असे म्हणुन तिला बाहेर काढुन द्यायचो ! थोड्यावेळाने परत घरात घ्या असा पुकारा सुरु व्हायचा !

पुढे निसर्गनियमाप्रमाणे चक्र सुरु झालं. मधुच्या हालचाली मंदावल्या. बराच काळ ती खुर्चीवर बसुन रहायची किंवा बाहेर सकाळी उन्हात. अंग साफ करतांना सुद्धा हळुवार पण होता. दिवस भरत आले आणि मधुला पिल्लं झाली. कुठे बाळंत झाली, कशी झाली देवालाच ठाउक ! दोन दिवस दडी मारुन बसली होती. एक दिवस आली. दूध पिऊन पळाली. परत थोड्या वेळाने आली. पोळी कुस्करुन ठेवली होती, ती खाल्ली. परत पळाली. असं चारपाच दिवसं झालं आणि एक दिवस रात्री हलकेच तिचा आवाज आला. लाईट लावुन दरवाजा उघडला. तर हळुच तोंडात काहीतरी धरुन आणलं होतं. पटकन शोकेसच्य खाली घेऊन गेली. दोन तीन मिनिटांनी परत बाहेर गेली. थोड्याच वेळात अजुन एक पिल्लू तोंडात धरुन आणलं. परत शोकेस च्या खाली. अजुन एक चक्कर. मी आपला पहातच होतो. आता परत बाहेर येईल म्हणुन जरावेळ वाट पाहिली. पण आली नाही. म्हणुन बॅटरीने शोकेसच्या खाली वाकुन पाहिलं तर चक्क तीन मस्त इवली इवलीशी पिल्लं आणि त्यांची आई अशी चार जण शोकेसखाली मस्त झोपुन गेलेली.

चार पाच दिवसांनी पिल्लांनी डोळे उघडले. हळु आवाजात त्यांचे आईला बोलावणे ऐकु यायचे. मधु सुद्धा जास्त इकडे तिकडे जात नसे. बराचसा वेळ ती पिल्लांपाशीच बसुन किंवा झोपुन असे. छोटी छोटी ती पिल्लं तिच्या आजुबाजुला बागडत असत. तिच्या अंगाशी झटुन खेळत असत. लांब बसुन त्यांच्याकडे पहात बसणं हा मोठा विरंगुळा होता. वेळ कसा जात असे काही समजत नसे. हळू हळू पिल्लं मोठी व्हायला लागली. चारी पायांवर न पडता चालायला लागली. आता शोकेसखालची जागा अपुरी पडायला लागली. त्यामुळे घर आपलंच आहे कोण आहे अडवायला ? या विचाराने मधुने पिल्लांना शोकेसच्या बाहेर आणले. घरभर चौघे फिरत असत. त्यामुळे घरात फिरतांना मलाच परक्यासारखं अंग चोरुन वावरावं लागे. कारण पिल्लं अजुन तशी लहान होती. त्यांना पटकन पळता येत नसे. मला पाहुन पहिले फिले बिचकत असत पण हळू हळु ते मला आणि मी त्यांना सरावलो होतो.

अचानक एक दिवशी उघड्या दरवाजातुन कसा ते माहित नाही पण एक करडा बोका आत आला आणि एका पिल्लाला घेऊन पळाला. खुप वाईट वाटलं. पण इलाज नव्हता. त्या बोक्याच्या मागे धावलो पण उशीर झाला होता. तो बोका तसा मधुच्या मित्रांपैकीच होता पण त्यांच्या जगाचे नियम कुणाला माहित असा विचार करुन मनाचे समाधान केले. मात्र आता कटाक्षाने दरवाजा बंद ठेवायचा हे ठरवले आणि त्याप्रमाणे केले. दोघे जण त्यांचे नाव चंगु मंगु ठेवलं होतं, आता वाटीतले दूध पिऊ लागले होते. एक दिवस जोरात फिस्स आवाज आला तेव्हा पाहिले तर ते दोघे जवळ आल्याबरोबर मधु त्यांच्यावर फिस्कारत होती. कालपर्यंत अंगावर दूध पिऊ देणारी आज अचानक का पिऊ देत नाही अशा विचाराने बहुधा दोघे भांबावले होते. दोन चार दिवसांनी आपली आई अशीच आहे असे समजुन ते सुद्धा तिच्याकडे जात नसत. मात्र सगळे एकमेकांशेजारी बसत. झोपत. खेळत.

बरेच दिवस झाले. पिल्लं हळू हळू मोठी झाली. एक दिवस मंगु जो बोका होता तो बाहेर गेला तो आलाच नाही. पण तोपर्यंत मधूने अजुन दोन पिल्लं घरात आणली होती. त्या करड्या बोक्याची मला चांगलीच आठवण होती त्यामुळे मी फार काळजी घेत होतो. चुकुनही दरवाजा उघडा रहाणार नाही याची काळजी घेत होतो. चंगु सुद्धा त्या पिलांबरोबर खेळायचा. मला वाटलं होतं तो पण करड्या बोक्याप्रमाणे काही करेल की काय पण नाही. पूढे तो जास्त बाहेरच असायचा. फक्त दूध पोळी खायला यायचा. बाहेर बागेत नाहीतर गच्चीवर त्याचा मुक्काम असायचा. कधी आत येऊन झोपायचा नाहीतर दरवाज्याच्या बाजुला बसलेला असायचा.

एक दिवस रात्री खूप जोराचे भांडण ऐकु आले. गुरगुर आवाज काढित एकमेकांचा अदमास घेत दोन मांजरं भांडण करत होती. आवाजावरुन बहुधा एक चंगु असावा असे वाटले. बराच वेळ झाल्यावर पळापळी झटापटीचा आवाज आला. धप्पकन कुणीतरी पडलं आणि सगळं शांत झालं. बराच वेळ आवाज झाला नाही आणि अचानक हलकेच म्याउ आवाज आला. मी उठुन दरवाजा उघडुन पाहिलं तर दारात चंगु होता. डोळा फुटलेला. तोंड सुजलेलं. लंगडत लंगडत दारापर्यंत आला होता. मी पटकन उचलुन त्याला आता खुर्चीवर ठेवलं. माझ्या परीने त्याची जखम साफ केली. सकाळी गुरांच्या दवाखान्यात नेऊ असा विचार करुन त्याला थापटले, कापसाच्या बोळ्याने हलकेच दूध पाजले. सकाळी उठुन पाहिले तर खेळ संपला होता.

आजवर त्याच्याशी खेळुन आनंद मिळवलास तेव्हा हे सुद्धा सहन करायलाच हवे असा विचार करुन बाहेर खड्डा खणुन त्यात चंगुला एका कापडात गुंडाळुन ठेवले. हलक्या हातांनी माती लोटली आणि आत यायला निघालो. तोच कोपर्‍यात बसलेला करडा बोका दिसला. त्याचे तोंड सुजलेले होते. म्हणजे काल रात्री यानेच तर.. मनात विचार आला आणि चीड येऊन मी त्याला मारण्यासाठी काहीतरी शोधु लागलो. बहुधा त्याला माझ्या मनातल्या विचारांचा सुगावा लागला असावा. चटकन उडी मारुन पळाला. पण तो करडा बोका आता माझ्या डोक्यात गेला होता. त्याला एकदा तरी चांगला झोडला पाहिजे हेच माझ्या मनात फिट्ट बसले होते.

असे बरेच दिवस गेले. अधुन मधुन मधु पोरं आणत होती. पोरं मोठी होत होती. लळा लावत होती. कधी मधी एखादे लहान असतांनाच जग सोडून जायचे तर कुणी घर सोडून जायचे. मधू मात्र घराला कधी सोडून गेली नाही. याच घरात तिने शेवटचा श्वास घेतला. मधू गेल्यानंतर तिचे मित्र आजुबाजुला फिरायचे ते कमी झाले. तिच्या पिल्लांपैकी एखादं अधुन मधुन दाराशी यायचं. दूध पिऊन निघुन जायचं. पुढे पुढे ते पण बंद झालं. घर पुन्हा पहिल्यासारखं उदास झालं.

एक दिवस मात्र तो करडा बोका परत दिसला. बागेत एका कोपर्‍यात पाठ करुन बसला होता. तोंड पुसणे चालु होते. त्याला पहाताच माझा राग पुन्हा उफाळुन आला. एक तरी याला धपाटा द्यायचाच हा बराच जुना निश्चय पुन्हा वर आला आणि मी हळुच दबक्या पावलांनी त्याच्याकडे सरकु लागलो. तेवढ्यात तो जागचा हलला आणि तोंड फिरवुन बसला. आता मी त्याच्याकडे आणि तो माझ्याकडे पहात होतो. मला पाहुन तो हलकेच म्याउ म्हणुन हळू हळु चालु लागला. एका पायाने लंगडत होता. आणि अवतार पाहता आता बराच म्हातारा झाला होता. त्याच्याकडे पहाता पहाता अचानक माझ्या मनातले हिंस्त्र विचार न जाणे कुठे पळुन गेले. मी शांतपणे वळुन आत आलो आणि खुर्चीवर बसलो.

त्यावेळेस मनात काय विचार येत होते ते माहित नाही पण एक अनामिक अशी भावना मनात दाटुन आली होती. तोंडाने बोलायचा प्रयत्न केला तर शब्दच फुटत नव्हता. गळ्यात काहितरी अडकल्यासारखं वाटत होतं. माझं मलाच कळेना मला काय झाले आहे ते. अखेर फक्त उठुन एका वाटीत दुध घेऊन ते बाहेर त्याच्या शक्य तितक्या जवळ नेऊन ठेवलं येवढंच आता आठवत आहे.

पुन्हा एकदा तोच म्याउ आवाज आला आणि वाचन बंद करुन मी उठलो. दरवाजा उघडला. बाहेर एक गोजिरवाणं मांजराचं पिल्लू थंडीत कुडकुडत होतं. दरवाजा तसाच उघडा ठेवुन आत गेलो. दुधाची वाटी घेऊन बाहेर आलो. ते पिल्लू बाहेरच दरवाजाच्या जवळ बसलं होतं. हलकेच त्याच्या जवळ दुधाची वाटी ठेवली आणि आत आलो. सकाळी उठुन पाहिलं तर वाटी साफ होती आणि ते पिल्लू कोपर्‍यात उन खात अंग चाटत बसलं होतं !