लग्न.... लिव इन रिलेशन.... डिवोर्स

:-)

क्रमशः राहीलंय का ?

एकंदरीत कथेतील मुंलीना कोणत्याही परीस्थितीत स्वत:ला सांभाळणे व लवचिकता दाखवणे कठिण जातेय तर.. ना लग्न झालेली सुखी आहे, ना लिव्ह इन वाली.. तिसरी तर कहर आहे, प्रेमविवाह करून आणि वर इतका सोशिक व सामंज्यसपणा असलेला नवरा भेटल्यावर पण ये हाल ? रब्बा... :(

तीन कथाबीजांना एकत्र गुंफण्याची कल्पना आवडली. अधिक तपशीलवार आणि धीमेपणाने प्रसंग फुलवले असते तर बहार आली असती.

पुलेशु.

काळ बदलला आहे असं म्हणतात . पण मनुष्य स्वभाव बदलला नसावा. ह्या २ गोष्टी गृहीत धरून माझ मत मांडतो
१. चार लोकं लग्न करतात म्हणून आपणही करावं हे चुकीचं आहे. तरीही लग्न करायचेच असल्यास ,त्या चार लोकांच्या आयुष्यात जर त्रयस्थ पणे डोकावून बघा. त्यांची लग्न यशस्वी झाली असं वाटत असेल तर त्यामागची कारणं पडताळून बघा. लग्न ही खूप मोठी जबाबदारी आहे. स्वत:च्या जोडीदाराला समजून घेणं आणि प्रसंगी समजावून सांगणं किंवा गरज पडलीच तर समज देणं खूप महत्वाच असतं. कुठलाही एक नियम लावून संसार करणं शक्य नाही. प्रसंगनिष्ठ निर्णय घेत आले पाहीजे. काही निर्णय चुकतात. चुकू द्या. जोडीदाराच्या प्रत्येक कृतीवरून निष्कर्ष काढणं योग्य नाही. कधी कधी परिस्थितीपुढे सगळेच हतबल असतात. संसारात "मी" थोडासा बाजूला ठेवावा.
२. फक्त लग्न न करण्याला पर्याय म्हणून लिव्ह इन राहणे योग्य नाही. काही लोकांचा स्वभावानुसार त्यांनी एकटेच राहिलेले बरे असते. आजकाल फक्त शरीरसुखासाठी लिव्ह इन राहण्याची पद्धत आहे.ते पटत असेल असेल तरच राहा. लिव्ह इन मध्ये जोडीदाराकडून कुठलीही अपेक्षा ठेवता येत नाही. "मी तुझा/तुझी नवरा/बायको नाही" एवढं म्हटलं की झालं.खरं म्हणजे लिव्ह इन ही कल्पना पूर्ण समजावून न घेता ती अंगीकारण्यात आली आहे असं वाटते. लग्न असो किंवा लिव्ह इन, कोणतंही नातं निभावण्यासाठी तशी तयारी हवीच.
३. घटस्फोट होणं खरोखर दुर्दैवी आहे. काही नवरे किंवा बायका खरच सहवासाच्या लायकीचे नसतात. तिथे घटस्फोटा शीवाय पर्याय नाही. पण बऱ्याच केसेस अश्या आढळतात जिथे नवरा बायको मध्ये पटत नसल्यामुळे
त्यांच्यातला संवाद च बंद होतो. त्यामुळे दरी निर्माण होते. शेवटी घटस्फोट घेतल्या जातो. अश्या ठिकाणी कोणी मध्यस्थी केल्यास संसार वाचू शकतो.

ब़जरबट्टूशी पूर्ण सहमत

पहिल्या दोन केसेस ठिक आहेत. तिसरी केस अक्षरशः गॉन केस आहे.

नाही पटल त्याच आणि माझ. एक्चुअली मला करियरसुद्धा हव होत आणि संसारसुद्धा. दोन मूलं तरी हवित अस माझ मत. करियर करणार तर मुलांना कोण सांभाळणार... आणि मग त्याचं वाया जाण... ते टेन्शन.. त्याला ते नको होत. तो म्हणाला मी नोकरी सोडतो... घर मूलं सांभाळतो तू करियर कर; कमव. ते का कोण जाणे मला नाही पटल.

You want to eat the cake and have it too! असे काहिसे आहे. पण त्यावर घटस्फोट हा उपाय वाटत नाही. समजा करीअर हवे आणि मुले नकोत यासाठी घटस्फोट समजू शकतो. पण मुलेही हवीत, त्यांची जबाबदारी तर नको, नवरा कमावणार नाही हेही नको म्हणून घटस्फोट? काय लॉजिक काय आहे यामागे?

मि सुद्धा लिव इन रिलेशन मध्ये राहिलो आहे, ते हि ३ वेळा, पण एक वेळ अशी येते कि स्त्रि पुरुषान्च्य नात्याला काहितरी बन्धन हे लागतेच नाहितर काचेच्या पेल्या सारखे नाते फुटुन जाते, वरिल लेखामध्ये एक स्त्रि तिच्या जोडिदाराला विचारते तेव्हा तो तिला म्हनतो कि तू काय माझी बायको आहेस का? अस म्हणून मला गप्प् करायचा. ह्या वाक्यातच लिव्ह इन रिलेशन चा पोकळ्पना लक्षात येतो, आणि तो कितपत टिकु शकतो, हे समजते,

तीन तर्‍हेच्या व्यक्तिरेखा एकत्र मांडणं आवडलं!!

अशी काही करायचं हे ठरवणाऱ्याचं गणित, होय गणित चुकतंच. कर्मकांड, विधि, कोर्टमैरैजपेक्षाही केवळ एका शब्दावर बायको म्हणून वागवण्याइतकी निष्ठा दाखवणारे पुरूष होतील तेव्हा खरे लग्न होते. कागदोपत्री लिखापढी एक गरज म्हणून ,जगाला पुराव्यासाठी असते.

फालतु लेख..
तिसरा तर टोटल फालतु

लग्न
लिव्ह इन रिलेशन
घटस्फोट
हे तीनही वेगवेगळ्या व्यक्तीबरोबर व्हावेत म्हणजे आपण लग्न,प्रपंच,बांधीलकी अशा पुरोगामी जोखडातून बाहेर पडून नवमतवादी,क्रांतीकारी वैगरे होतो आणि समाजसुधारणेची धुरा फक्त आपल्यालाच वहायची आहे असा "संक्षी-प्त" साक्षात्कार लवकरच होतो.

चिर्कूट पुरोगामी नाखु.

काही पटले नाही आणि झेपलेही नाही!

- (कमिटेड) सोकाजी

मला फक्त एव्हडेच सान्गायचे होते कि लिव्ह इन रिलेशन हे फक्त सुरुवातिलाच खुप छान वाटते पण कालानतराने त्यातिल गोडवा सम्पुन जातो, आणि लग्नाच्या बाबतित सुधा हेच होते पण लग्नच्या नात्यात सासु सासरे, दिर, ननन्द, भावजय इत्यदि नाति इन्वोल असतात सगळे हसत खेळत, रडत भान्डत एकमेकाना साम्भाळत असतात त्यामुळे आयुष्यातिल गोडवा कधिहि सम्पत नाहि. पण लिव्ह इन रिलेशन मध्ये हि सर्व नाति नसतात आणि मुख्य म्हणजे नात्याला बन्धन नसते त्यामुळे आकर्षन सम्पले कि नाते लवकरच संपुष्तात यायला सुरुवात होते. त्यामुळे लिव्ह इन रिलेशन वर पुर्ण आयुष्य निघन्याचि स्वप्ने कधिच बघु नये. त्यासाठि लग्नाला पर्याय नाहि, पण तरिहि आयुष्यात एकदा का होइना लिव्ह इन रिलेशन चा अनुभव घ्यावा. ( ते हि लग्नच्या आधि आणि ते हि हिंमत असेल तरच ) त्या नात्यातुन जो आनन्द मिळतो त्याचि तुम्हि आयुष्यात कोण्त्याहि नात्याबरोबर तुलना करु शकनर नाहि.

शादी का लड्डू, खाए वो पछताए, ना खाए वो भी पछताए.

खोळंबा होतोय हे मीही मान्य करतो . पण येथे वैयक्तीक सोय गैरसोय बघून चालणार नाही .

"लिव इन रिलेशन करून मग पटलं तर लग्न करायचं" अशी काही कल्पना काही लोकांनी करून त्यावर चर्चा घडत असेल तर वेळ वाया घालवत आहेत असं मला वाटतं. इकडे मोठ्या शहरांत नोकरीनिमित्ताने आलेले तरुण खोलीत एकत्र राहतात तसे परदेशात मुलं मुली राहतात. त्यांचा लग्न करायचा हेतू असतोच असं नाही अथवा आपले स्वभाव जमले तरच नंतर लग्न करू असंही नसावे ते कोणत्या कारणाने एकत्र राहतात हे कसं कळणार?

हे "अलग" सहसा पचनी पडत नाही पण "अलग"चं अस्तित्व नकारता हि येत नाहि.
बाकी उपकार मधले प्राण मुखी मन्ना दा आठवले.

हे बघा, झोड्पणार नसाल तर आमचं अमूल्य मत इथे मांडायला आमची तयारी आहे.

लिव्ह इन हि कल्पना काही काळ ठीक असली तरी स्त्रीच्या कमी फायद्याची आणि पुरुषाच्या जास्त फायद्याची आहे असे स्वानुभवाने सहज सांगू शकते. किमान काही तरी लेखी करार असणे महत्वाचे आहे. २०-२५ वर्षे पर्यंत निव्वळ सौन्दर्य आणि तारुण्याचा जोरावर कुठलीही स्त्री रिलेशनशिप मध्ये वर्चस्व गाजवू शकते पण ३० वर्षे झाली कि स्त्रीची शेल्फ value झपाट्याने कमी होत जाते. बायॉलॉजिकल क्लॉक झपाट्याने "मूल" ह्या गोष्टीसाठी अडॅप्ट होऊ लागते. अशा काळांत पुरुषाची साथ असणे महत्वाचे आहे पण लिव्ह इन मध्ये ३० वर्षे उलटून गेलेल्या पुरुषाने त्या संबंधात राहणे माझ्या दृष्टीकोनातून तरी फार इरेशनल आहे. ३५ वर्षे उलटून गेली कि मॅरेज मार्केट मधील स्त्रीची किंमत शून्य.