एक चांगला पायंडा

सर्वानी हा पायंडा पाडायला हरकत नाही.
आपल्याला इतर वेळेस पण अस करता येइल....

--@-- स्नेहश्री रहाळ्कर.--@--
आनंदाचे क्षण असतातच जगण्यासाठी
दुःखाचे क्षण असतातच विसरण्यासाठी
पण खुप काही देउन जातात हे
आयुष्यात पुढे जाण्यासाठी

हे मात्र एकदम मस्त. मी तर म्हणते.. अशा कार्यक्रमांनाच काय पण एखाद्याच्या वाढदिवसाला त्याच्याकडे असणार्‍या वस्तूंमध्ये भर टाकणारी भेटवस्तू देण्यापेक्षा एखादे रोपटेच द्यावे. त्यावर संदेश लिहावा,
"या रोपट्याप्रमाणेच आपला आनंद, सुख, समृद्धी वाढत राहो...
- (सर्वव्यापी)प्राजु
http://praaju.blogspot.com/

अदिती,
मला आठवतं,त्यावेळी माझ्या पुण्याला खूप खेपा व्हायच्या.रोज मुंबई ते पुणे आणि बॅक असा विमानाने प्रवास करायचा कंटाळा यायचा.त्यामुळे मी नंतर रोज पुण्याला डेक्कन क्विनने जायचो यायचो.
हे सांगण्याचं कारण असं की मी त्यावेळी माझ्या डब्यातून पाहिलं की एक सदगृहस्थ रोज एक पिशवी भरून बि-बियाणं आणून पावसाळ्यात पुणेमुंबईच्या मार्गात दोन्ही बाजूला मुठ मुठ भरून ते बि-बियाणं बाहेर शेतात भिरकाऊन द्यायचे.कुतुहल म्हणून मी त्यांना विचारल्यावर ते मला गाऊन म्हणाले,
"वृक्षवल्ली आम्हां सोयरी वनचरी
पक्षीही सुस्वरे आणती"
नंतर मला कळलं गेली कित्येक वर्षे हे गृहस्थ हा उद्दोग निमुट करित आहेत.

www.shrikrishnasamant.wordpress.com
श्रीकृष्ण सामंत
"कृष्ण उवाच"
shrikrishnas@gmail.com

>>आम्ही विश्वाच्या पसाय्राचा, उत्पत्तीचा अभ्यास करत असलो तरी आमचे पाय जमिनीवरच आहेत हे सांगणारी ती रोपं.

अगदि बरोबर ..... पाय जमिनिवरच असायला हवे..........
कबुल........

उत्तम कल्पना ....

अवांतर : प्राची दुबळे नावाच्या एक गायिका आहेत , त्यांचा एक कार्यक्रम ऐकला आहे...

ही आमची अनुदिनी ... http://bhadkamkar.blogspot.com/

रोपटे देण्याची कल्पना चांगली आहे! :)

खरंच उत्तम कल्पना आहे. आजकाल ज्या पद्धतीने झाडे कापली जात आहेत, ते पाहाता असे उपक्रम नक्कीच स्तुत्य आहेत....

--आपलेच (आणि घाटावरचे) भट...
उत्तिष्ठत, जाग्रत, प्राप्य वरन्निबोधत ~ स्वामी विवेकानंद

काय हो नावाचो अपभ्रंश !
अहो तेंचा नाव "दुबळे "नाय "डुबळे "आसा. काय समजल्यात?समिर डुबळो आमच्या वेंगुर्ल्याचो .डुबळ्याक दुबळो करून शिरा मारल्यात झाला.
www.shrikrishnasamant.wordpress.com
श्रीकृष्ण सामंत
"कृष्ण उवाच"
shrikrishnas@gmail.com

म्हणजे ज्यांनी दुबळे यांची ओळख दाखवली आहे [सामंत, मुक्तसुनीत, भडकमकर] व जमल्यास संहीता जरा हालचाल करुन विचारा तर खरे की त्या रोपाचे त्यांनी नक्की काय केले? कलाकार संवेदनाशील असतात असे म्हणतात म्हणुन वाटते की त्या रोपाची त्यांनी काही तरी सोय केली असेल पण [सर्कीट यांचा अनुभव पाहता] जर का नसेल केली तर बघा ते रोप मिळवून वाचवता आले तर काही तरी केल्यासारखे होईल अन्यथा आहेच चर्चा चालू!!

कल्पना आणि तिचे राबते होणे/केले जाणे दोन्ही स्तुत्य!
(वृक्षप्रेमी)बेसनलाडू

वैयक्तिक अनुभवाचे उदाहरण देण्याचा मोह आवरत नाही म्हणून सांगतो. माझ्या "ज्योतिषाकडे जाण्यापुर्वी .... प्रश्नोत्तरातून सुसंवाद " या पुस्तकाचे परिक्षण लोकसत्ता मध्ये नारळीकरांनी लिहिले. त्याचा परिणाम म्हणून ती आवृत्ती लगोलग खपली. त्यावर प्रकाशन व्यवसायातल्या एकाने मला विचारले काय हो तुम्ही नारळीकर कसे काय "मॅनेज" केले. ते तर सहसा कुणाच्या पुस्तकाला प्रस्तावना किंवा परिक्षण लिहित नाहीत, आणि ज्योतिषाच्याबाबत तर अजिबात नाही. त्यावेळी मी अवाक झालो. त्यावेळी मी त्यांना म्हटले "अहो नारळीकर हे काय 'मॅनेज' करण्यासारखे व्यक्तिमत्व आहे का?" ते म्हणाले ,"म्हणूनच तर विचारतोय". मग मी त्यांना काय घडलं ते सांगितले.
ज्योतिषाकडे जाण्यापुर्वीची प्रथम एक छोटे पुस्तक काढले.त्याच्या प्रकाशनाला मी डॉ नरेन्द्र दाभोलकर व ज्योतिषी नंदकिशोर जकातदार यांना बोलावले. दोघांचा वादप्रतिवाद व्यासपीठावर घडवून आणला. ते पुस्तक अंनिस व तत्सम वर्तुळातच खपले.[म्हणजे जो ज्योतिषाकडे जाणारा सर्व सामान्य वर्ग मला जो अभिप्रेत होता त्याच्या पर्यंत ते पोचलेच नाही] त्याची प्रत मी नारळी करांनाही आयुकात जाउन दिली. (म्हणजे त्यांच्या पीए ला) पुढे काहीच संपर्क नाही. मी मेल पाठवली. त्याचेही उत्तर नाही. नंतर एकदा सहज अरविंद परांजपे यांना भेटायला आयुकात गेलो. त्यावेळी मला कळले कि नारळीकर माझी चौकशी करत होते. मी त्यांच्या पीए कडे गेलो व केलेल्या मेल बद्द्ल सांगितले. ते म्हणाल मी उत्तर पाठवले होते. मला तर मेल मिळाले नव्हते. त्यांनी मला प्रिंट आउट दाखवला व बाउन्स ही झाले नसल्याचे सांगितले.{ अद्यापही मला ते कोडेच आहे} मग माझी व नारळीकरांची भेट झाली.{ मी त्यांना विषयामुळे ज्येष्ठ वृद्ध व्यक्ति वाटली होती} अपॉईंटमेंट च्या वेळी माझ्या डोक्यात असलेली कल्पना अशी होती कि मी आत गेल्या वर ते चेंबर मधिल खुर्चीत मग्न बसले असतील. मानेनेच खुण करुन बसा म्हणण्याचे सौजन्य दाखवतील. पण घडले ते वेगळेच. मी आत गेल्यावर ते स्वत:च सुहास्य वदनाने उठून व्हिजीटर सोफ्यात कॉर्नरला येउन बसले व दिलखुलास गप्पा केल्या. पोलिस बिनतारी खात्यात मी एक सामान्य सहा. पो.उपनिरिक्षक या खालच्या दर्जाचा सामान्य तंत्रज्ञ. या पार्श्वभूमीवर मला तो धक्काच होता.त्यानंतर मी सुधारित दुसरी आवृत्ती २००३ घेउन गेलो.त्यावेळी तुम्ही चार शब्द लिहिले तर ते लोकांपर्यंत पोहोचेल.{ पुर्वीच्या सदिच्छेची आठवण करुन} आम्हाला कोण विचारतो? त्यावेळी त्यांनी धुंडिराज लिमये यांच्या वास्तुशास्त्रावरील पुस्तकाला सदिच्छापर चार प्रस्तावनेसदृष चार शब्द लिहिले होते. त्याचा परिणाम म्हणुन मटा मध्ये त्यांच्यावर अंधश्रद्धेचे समर्थन म्हणून त्यांच्यावर टीकेची झोड उठवली होती. हा किस्सा सांगितला. मी ही ती बातमी वाचली होती. प्रत्यक्षात काय झाले होते कि त्यांच्या एका स्नेह्याने त्यांना या पुस्तकावर चार शब्द लिहिण्याची गळ घातली होती. कारण लेखक त्याचा कोणीतरी नातेवाईक होता. नारळीकरांनी ते पुस्तक वरवर बघून फारसे न वाचता प्रोत्साहनपर चार शब्द लिहिले होते. मटात आल्यावर त्यांनी ते नीट वाचले व दिलगिरीचा खुलासा मटाला पाठवला होता. तेव्हापासुन त्यांनी ठरवले कि कुठल्याही पुस्तकावर काही लिहायचे नाही.{ मला वाटले आपला पत्ता कट झाला.} पण जेव्हा ते लोकसत्तेत छापुन आले तेव्हा मला आश्चर्याचा धक्का बसला.{ मनात गुदगुल्याही झाल्या. खोटं कशाला बोला?}
इथे परिक्षण वाचा.
प्रकाश घाटपांडे

एषगोय,

काथ्याकूट छानच काढला आहे. नविन घर/फ्लॅट घेणार्‍या माझ्या दोस्तांना मी रोपेच देते भेट म्हणून.. अर्थात इतरही भेटवस्तूंसोबत. परवाच गावाकडच्या एकाला ब्रह्मकमळाचे रोप दिले.

मला स्वतःला बागेची आणि बागकामाचीही अत्यंत हौस आहे. परवाच येताना रोपून आलेल्या अरवीच्या कंदाला कोवळे धुमार आल्याचे आईकडून आजच सकाळी कळाले आणि माझा आजचा दिवस सुंदर जाणार याची खात्रीच पटली.