लोकल (लघु भयकथा)

पण माझीच चूक आहे असं का वाटतंय मला?
साला हा एक विचार मनातून जातच नाहीये, आजचा दहावा दिवस. घरी बसून आहे मी, उद्यापासून ऑफिस ला जावच लागणार, नाहीतर नोकरी जायची.
कितीही मन रमवायचा प्रयत्न केला तरी ती रात्र डोक्यातून जातच नाही. ट्रेन चा भयंकर गोंधळ झाला होता त्या रात्री.नाहीतर ११ :३५ ची कसारा किती रिकामी असते. पण त्या दिवशी तब्बल ३ तास ट्रेन बंद होत्या, आणि त्यानंतर सुटणारी हि पहिली ट्रेन होती.
काय भयंकर गर्दी होती.मी कसाबसा लटकत भायखळ्याहून आत चढलो. आत कसला जेमतेम दारात उभं राह्यला मिळेल इतकीच जागा होती.ट्रेन दणदणत निघाली,पुढील स्टेशन दादर. मागून लोंढा अंगावर कोसळला, पण आत जायला जागाच नव्हती. जेमतेम २,३ माणसे त्याही परिस्थितीत माझ्या मागे लोंबकळली.एक जण चायला मला दाबायलाच लागला,"अरे मै गिरने वाला हे,प्लीज अंदर जाव" "अंदर जाव, पुरा ट्रेन खाली हे" चायला याच्या.. याच्या बापाने ठेवलीये न पुरी ट्रेन रिकामी , जेमतेम एक पायावर उभा आहे मी समजत नाहीये का याला? मी चढायला सांगितलेलं का याला. अरे हे काय किती घाण शिव्या देतोय. अबे हट्ट... गाली मत दे , बाजूचे पण लोक ढिम्म ,कोणावर काहीच परिणाम नाही. घामाचा कुबट वास. त्याच्या आवाजात असहायता जाणवत होती. पण शिव्या काही थांबत नव्हत्या.सरकू का जरा पुढे? नको, लगेच काय मरणार नाहीये, हरामी. मेला तर मेला. माझ्या बा चे काय जाते.
मागून आवाज येतोच होता, "प्लीज मेर्को पकडो भाई साहब, एक हात छूट गया हे, मेरे बच्चे हे घरमे, सच बोल रहा हु, थोडा अंदर जावो, "
साला पायावर लाथा मारत होता, बघतोच त्याला, मग मागे वळून त्याला घाल घाल शिव्या घातल्या, भेदरून माझ्याकडे बघत होता, साला , बाकीचे हसतायेत, पकडे रहो म्हणतायेत. ट्रेन ठाण्याकडे सुसाट निघालीये, जरा डोळे मिटून उभा राहतो आता
पण अचानक एक झटका बसतो, आणि एकच गलका होतो, ए गया ,गया , गिर गया , चेन खिन्चो. मी घाबरून मागे बघितलं,
तो नव्हताच ... तो खरच पडला होता.मी पण मग ओरडायला लागलो, पण कोणाचाच आवाज आत बसलेल्यांपर्यंत पोचला नाही, कोणीच चेन ओढली नाही, गाडी सुसाट पुढे निघून गेली.मी डोंबिवलीला सुन्न मनाने उतरलो.
रात्रीची हल्ली झोप लागत नाही, चित्र विचित्र स्वप्न पडतात. लोकल चे रिकामे अंधारलेले डबे दिसतात, तुटलेले रूळ, भकास स्टेशन, बंद पडलेले इंडिकेटर्स. आणि आणि तो हि दिसतो, हात पाय नसलेला, उगाच खुरडत खुरडत माझ्याकडे येतो. डोक्याचा आकारच नाही , एका बाजूने चेपलेले आहे, डोळे खोबणीतून बाहेर आलेले. जौंदेत नकोच ते विचार, स्वप्नच ती , झाले आज दहा दिवस. उद्यापासून ऑफिस.
हुश बाहेर सगळे जग आहे तसे आहे, त्याच लोकल, तीच गर्दी,तीच भांडण. मी उगाच घाबरून दडून बसलो, चायला सुट्टी वाया गेली.
असो आजचा दिवस तरी मस्त गेला,पुढच्या आठवड्या पासून मोर्निंग शिफ्ट, बर झालं. मस्त शेवटची ट्रेन पकडू आता.
नशीब आज गर्दी नाहीये, तीच भीती होती. जेमतेम ५,६ माणसे आहेत डब्यात,मस्त झोप होईल एक.
अचानक कोणतरी माझ्या अंगावर कलंडल आणि जाग आली. चायला चांगला डोळा लागलेला, हि माणसे निट का झोपत नाहीत.मी बाजुच्याला जोरात ढकलल.आणि त्याकडे बघितलं, ईश्वरा ..
तो .... तो... तोच होता... लाल डोळे.. डोक्याचे आकार हरक्षणी बदलायला लागले, मी घाबरून समोर बसलेल्या माणसांना हाक मारली त्यांनी मागे पहिले, ते दोघेही तेच होते, ताडकन उठून उभा राहिलो. डब्यातले सगळे ५ ,६ लोकं एकाच चेहर्याचे, हे शक्य नाही.
सगळे उठून लडबडत माझ्याकडे यायला लागलेत. डब्यातले फ्यान करकरत फिर्तायेत, ट्यूब कधीच विझल्यात, पिवळे डीम दिवे सुरु आहेत.मी ओरडतोय पण आवाज तोंडातून बाहेर येतच नाहीये.
एक हादरा बसला आणि जाग आली, मेंदू ताळ्यावर आला .नशीब स्वप्नच होतं ते, पण... पण.... हे काय पण कोणतरी अंगावर कलंडलय .............