हरवलेले सुख - वाढदिवस

छान लिहिलाय हा आठवणींचा प्रवास! :-)

अरुंधती

http://iravatik.blogspot.com/

तुम्हाला वढदिवसाच्या शुभेच्छा

मस्त लिहलय :-)
चेतन

छान लिहीलस रे आंद्या....
तुला वाढदिवसाच्या हार्दिक शुभेच्छा!!!! <:P

वाङ्मय (लेख) आवडलं.
>>नमस्कार केल्यावर पाठीवर हात फिरवायच्या. शाळा कधी परकी वाटलीच नाही.>> : ) मस्त!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
I fly when you persue me, But when you shy I woo thee
Explain it to me , can't you,Why I must ever want to want you.

आंद्या तुझे हे असले लेखन मी नेहमी बेसावध क्षणी वाचतो रे... कितीही नाही म्हणलं तरी खपली निघतेच... आणि मग परत खपली धरायला थोडा वेळ लागतो.

:(

बिपिन कार्यकर्ते

सदाबहार विषय...... आणि प्रत्येकाच्याच आयुष्यात निदान काही वर्षे तरी येणारी सुखद घटना. 'ताई'चं वर्णन आवडलं! हार्दिक शुभेच्छा!

आंदोबा छान लिहिले आहेस रे :)

तुझी एक मस्त वेगळीच स्टाईल आहे बघ.

©º°¨¨°º© परा ©º°¨¨°º©
आमचे राज्य

असे कितीतरी साजरे न झालेले वाढदिवस डोळ्यापुढे तरळून गेले....वर्णन इतक छान जमलय कि क्षणभर मीच उत्सव मूर्ती असल्यासारख वाटल...

>आठवणींच्या या रमलखुणा मला आजही मोहवतात, आजचाही आनंद उद्या मोहावेल, आठवणींच्या रुपाने तो शाश्वत राहील.

नक्की..नक्की

हा आनंदयात्री म्हणजे वेगळं रसायन आहे. काय लिहितो. लेख म्हणजे भूतकाळात नेणारे बटण.
अप्रतिम.!

आनंदयात्री उर्फ आमच्या आंद्याला वाढदिवसाच्या हार्दिक शुभेच्छा.
हॅप्पी बर्थ डे <:P <:P

**************************************************************

ह्रुदयस्पर्शी........

"राजे!"

एक लहानगा जवळचा मित्र, राजु शेख, हातात जमा केलेली चिल्लर ठेवतो, आठवतेय तशी आजवर मिळालेली आयुष्यातली सर्वोत्तम गिफ्ट असावी

छान लिहिले आहे..मस्तच..

सु-रे-ख!!
- (सर्वव्यापी)प्राजक्ता
http://www.praaju.net/

छान लिहिलाय वाढदिवस!
एका दिवशी भरपूर लाड होतात ते आठवले.

रेवती

क्लासिक!!!

शाळेत चॉकलेटे वाटायला मिळायची ती मज्जाच! :)
भेटवस्तूचे अप्रूप का कोण जाणे इतके नसायचे तेव्हा. सगळ्याच बाबी साध्या होत्या.

(लाल पेपरात गुंडाळलेला किस प्रेमी)चतुरंग

पूर्वीच्या पिढीत शाळकरी मुला-मुलींचा वाढदिवस साजरा करण्याची प्रथा नव्हती.... केक वगैरे पदार्थ तर माहीतच नव्हते.....
मात्र उदाहरणार्थ इंदूर मध्ये आम्हाला यशवंतराव होळकर महाराज, अहिल्याबाई, वगैरेंच्या वाढदिवसानिमित्य सुट्टी, आणि शाळेत मिठाई वाटायचे....रस्त्यावरून मिरवणूक निघयची....
पुढे गांधींच्या, नेहरूंच्या वादिवसाचे स्तोम सुरु झाल्यावर मात्र ते बंद पडले......

गणपा आरे असा केक कसा करायचा ते लिहि रे एकदा .. (बिन अंड्याचा)
बाकी आनंदयात्री ... वा हा शु...

-निखिल

सुंदर लिखाण

अमोल केळकर
--------------------------------------------------
भविष्याच्या अंतरंगात डोकावण्यासाठी इथे टिचकी मारा

फारच छान लिहले आहे ...
मस्तच
binarybandya™

खूपच सुंदर वर्णन!!! अगदी डोळ्यासमोर आई, ताई, बाबा असे सगळे उत्साहात 'हॅपी बर्थडे टू यू' म्हणत आहेत असे वाटले.

माझ्या लहानपणी (त्याला आता खूप वर्षे झालीत) वाढदिवस असा साजरा होत नसे. लहान गावातल्या संस्कृतीमुळे म्हणा किंवा ८० च्या दशकातल्या चालीरीती म्हणा किंवा आर्थिक परिस्थितीचे प्रतिबिंब म्हणा, असा वाढदिवस आमच्या नशिबी नव्हता. मला आठवते, माझा एक श्रीमंत मित्र होता; त्याचा वाढदिवस असा धुमधडाक्यात होत असे. त्याच्या अवाढव्य बंगल्यात सकाळपासूनच नोकरा-चाकरांची लगबग सुरु होत असे. त्याच्या खोलीला (प्रत्येकाला स्वतंत्र खोली असते किंबहुना असू शकते हा विचारही कधी मनाला शिवला नव्हता तेव्हा) खूप आकर्षक पद्धतीने सजविले जाई. तो आम्हा सगळ्या मित्रांना संध्याकाळी बोलावत असे. आम्ही त्याच्या वाढदिवसाच्या २-३ दिवस आधीपासूनच त्याने बोलावण्याची वाट बघत असू कारण इतकी खेळणी, असा तर्‍हे-तर्‍हेचा कधीही न पाहिलेला खाऊ, तिथलं ते श्रीमंती वातावरण, चमक, अगदी महागड्या कपड्यांमध्ये फुलपाखरासारख्या बागडणार्‍या त्याच्या बहिणी आणि त्याचे आई-बाबा, अदबीने आणि आदराने मान तुकवून चालणारे तिथले नोकर, आपल्या मालकांचे पाहुणे म्हणून काही काळापुरता का असेना आम्हाला मिळणारा मान या सगळ्या गोष्टी आम्हाला नेहमीच भुरळ पाडत. मग आम्हाला नेहमीच पडणारा प्रश्न म्हणजे त्याच्यासाठी गिफ्ट काय घ्यावे. सगळे मित्र आपापले गिफ्ट आणत असत. मग कधी पारले-जी चा बिस्कीट पुडा, कधी रेनॉल्ड्सच्या पेनचा एखादा २ पेन बसतील असा घरीच बनवलेला बॉक्स तर कधी कुठल्यातरी दुसर्‍या बिस्कीटांचा पुडा असे गिफ्ट आम्ही घेऊन जात असू. यापैकी तो कुठलीच गोष्ट कधी वापरेल की नाही हा विचार आमच्या मनाला शिवायचा नाही. अगदी सहज चारपाचशे रुपये एखाद्या खेळण्यासाठी खर्च करणारा आमचा मित्र मग आमचे दोन रुपयाचे गिफ्ट आनंदाने स्वीकारायचा. त्याची आई आमचे खूप लाड करायची. विविध प्रकारचे खाऊ खाल्ल्यानंतर मग केक कापण्याचा समारंभ व्हायचा. त्याच्या मावश्या किंवा अजून कुणी नातेवाईक त्याला अत्यंत महागडी गिफ्ट्स देत असत आणि आम्ही आमचे गिफ्ट देत असू. काही लोकं नाके मुरडत असत पण आम्ही दुर्लक्ष करत असू. मग जेवणाचा बेत होत असे. तिथे डाईनिंग टेबलवर बसून जेवायला मजा येत असे. त्याची आई आम्हाला अगदी प्रेमाने खाऊ घालत असे. खूप नवनवीन चविष्ट पदार्थ खाऊन आम्ही मित्रासोबत त्याच्या खोलीत जात असू. तिथे टीव्ही किंवा व्हीसीआरवर एखादा सिनेमा बघत असू. काही वेळाने आम्ही घरी परतत असू, अगदी भारावलेल्या अवस्थेत.

माझा वाढदिवस अगदी साध्या पद्धतीने साजरा होत असे. शाळेतून घरी आल्यावर औक्षण होत असे. वाढदिवस म्हणून शाळा बुडविणे म्हणजे धर्म बुडविण्याइतके महान पातक समजले जाई. मग आई काहीतरी गोड (शिरा किंवा तत्सम सोपे) करून आम्ही जेवण करत असू. बाबा आईजवळ १०-२० रुपये देत असत आणि आई ते मला देत असे आणि मी पुन्हा ते बाबांना देत असे. खल्लास! यापेक्षा जास्त काही सेलिब्रेशन होत नसे. मित्राच्या वाढदिवसाचा थाट बघून मला कधीच त्याचा हेवा किंवा असूया वाटत नसे. माझा वाढदिवस इतका कोरड्या पद्धतीने का साजरा होतो हा देखील प्रश्न मला पडत नसे. आता मला आश्चर्य वाटते पण मला अजूनही आईने केलेल्या औक्षणाच्या दिव्याची उब जाणवते.

--समीर

आंद्या मस्त लिवल हायेस रे !!! :)
मदनबाण.....

There is no need for temples, no need for complicated philosophies. My brain and my heart are my temples; my philosophy is kindness.
Dalai Lama

छान लेख.
औक्षण करायला कुणी नाही याची कमी आज जास्त जाणवते. :(

- नी
http://aatalyaasahitmaanoos.blogspot.com/

सुरेख...

....शाळा कधी परकी वाटलीच नाही.!

ईथंच जिंकलास मित्रा...!!!

हे वाचले आणि आज माझच वाढदिवस आहे असे मला वाटले. मजा आली. सुंदर लेखन.

खूप निरागस नि स्वच्छ मनाचा ठाव घेतला गेलाय!

वयानं मोठं होताना हा निरागसपणा कुठं जातो कुणास ठाऊक?