जन्मोजन्मी

प्रत्येक माणसाला पुनर्जन्माबद्दल कुतुहल असतेच. मीही त्याला अपवाद नाही. मुले मोठी झाल्यावर, मी जेंव्हा निरवानिरवीच्या गोष्टी सुरू केल्या,. तेंव्हा एकदा माझी मुलगी मला म्हणाली होती,' बाबा, तुला मरायची एवढी घाई का ?" त्यावर मी उत्तर दिले की मला पलिकडे काय आहे हे जाणून घेण्याची फार उत्सुकता आहे. त्यातून मी आता माझ्या जबाबदार्‍यांतून मोकळा झालो आहे. आणि स्वतः मेल्याशिवाय सत्य काय आहे हे कसे कळणार? पण आत्महत्या हा मार्ग काही योग्य वाटत नव्हता. अचानक जिवंतपणीच ते जाणून घेण्याची एक संधी उपलब्ध झाली. नुकत्याच एका वाहिनीवर तुमचा पूर्वीचा जन्म जाणून घेण्याविषयी एक कार्यक्रम सुरू झाला. त्याचे काही भाग बघितल्यावर यावर विश्वास ठेवायचा की नाही हे नक्की ठरवता येईना. मग वाटले की स्वतःच जाऊन अनुभव का घेऊ नये? पण त्यासाठी तुम्हाला कशाची तरी भीति वाटायला पाहिजे किंवा एखादे सात जन्म पुरणारे व्यंग वा दु:ख असायला पाहिजे. अचानक मला आठवले की आपल्याला लहानपणापासून पालींची प्रचंड भीति वाटते. झाले! मी माझी एक कथा तयार केली आणि दिली त्यांना पाठवून! बरेच दिवस झाले म्हणून फोन केला तेंव्हा मोठ्ठी प्रतीक्षा यादी आहे असे कळले.
एके दिवशी बोलावणे आले. माझी कथा माझ्यासमोरच वाचून ती खरी आहे याचे एक प्रतिज्ञापत्र करुन त्यावर माझी सही घेण्यात आली. त्यानंतर त्यावर आधारित माझ्या गेल्या दोन जन्मांच्या कथा माझ्यासमोर ठेवण्यात आल्या. मी बुचकळ्यात पडलो. अजून संमोहनावस्थेत जाण्यापूर्वीच यांना माझे आधीचे जन्म कसे कळले ?
मला सांगण्यात आले , कथा नीट वाचून घ्या म्हणजे संमोहनावस्थेत तुम्हाला तीच आठवेल. मग तुम्ही फक्त विचारलेल्या प्रश्नांची उत्तरे द्यायची! बाकी सर्व आमच्यावर सोपवा.
एकूण असा प्रकार होता तर! मीही काहीही न बोलता मान डोलावली. मला लगेच एका गूढ वातावरणातल्या खोलीत झोपवण्यात आले. डोळे बंद करुन पडून रहायला सांगितले. प्रश्न सुरू झाले.
डॉ.: - आठवा, तुम्ही काय दिसताय? कुठे उभे आहात?
मी: - मी एका गल्लीत उभा आहे. समोर एक लोभस कुत्री उभी आहे.
डॉ: - कुत्री ? आणखी काय दिसताय ?
मी: - तिच्याभोवती तीन चार लुत लागलेले कुत्रे घोटाळताहेत. मला तिचा वास सुध्दा घेऊ देत नाहीयेत.
डॉ: - काय बोलताय? नीट आठवा.
मी: - हो, मी जवळ पोचलो. तिची मूक संमती घेतली. अरे देवा, त्यांनी माझ्यावर हल्ला चढवलाय. माझे लचके तोडताहेत.
डॉ:- तुम्ही हे काय बोलताय ?
मी: - मी जखमी झालोय, मी मरतोय!!! ओह, मी मेलो!
डॉ: - तुम्ही नक्की कोण आहात ?
मी: - मी एक कुत्रा आहे.
झाले! खोलीतले दिवे पटापट लागले. कोणीतरी कट कट असे ओरडले. मला डोळे उघडायला सांगितले.
डॉ: - हा काय चावटपणा चालला आहे ? तुम्हाला काय सांगितलं होतं ?
मी: - मी कुठे आहे ? मला का ओरडताय? मला मी काय बोलत होतो ते काहीच आठवत नाही.
डॉ: - खोटं! ऐका काय बरळत होता ते! (टेप लावला जातो. वरील संभाषण मला ऐकू येते.)
मी: - अरे बापरे! म्हणजे मला खरंच पहिल्या जन्माचे आठवत होते ?
डॉ: - तुम्ही खोटं बोलताय. तुमच्यावर संमोहनाचा काही परिणाम होत नाहीये. आमचा अमुल्य वेळ तुम्ही वाया घालवलाय. त्यासाठी तुम्हाला दंड करू.
मी: - त्याआधी तुम्ही लोकांना फसवून अंधश्रध्देकडे वळायला लावता आहेत अशी मीच पोलिसांत तक्रार करीन.
माझा नूर पहाताच ते सगळे नरमले. मी व माझ्या मित्रांना एकेक भेटवस्तु घेऊन घरी जाण्याचा आग्रह करु लागले.
आम्ही मात्र काहीही न घेता विजयी मुद्रेने , ताठ मानेने बाहेर पडलो.
बाहेर आल्यावर माझा मित्र पोट धरधरुन हंसायला लागला. म्हणाला, लेका तुझ्या अचाट् कल्पनाशक्तीला सलाम!
मी: अरे विश्वास ठेव, खरंच मला मागच्या जन्मातले आठवत होते. आणि कायरे, मागचा जन्म मनुष्याचाच असेल असे कोणी सांगितले???

(ही कथा असून पूर्णपणे काल्पनिक आहे आणि असे कधी घडलेले नाही कारण माझ्यावर संमोहनाचा काहीही परिणाम होत नाही हे मला चांगले ठाऊक आहे.)