नक्की किती पैसे पुरेसे?

असे असेल तर भारत म्हणून ही स्थिती चिंताजनक वाटते ! व्याजावर जगणारी नोन- प्रोडक्टीव लोकांची अधिकाधिक संख्या म्हणजे समाजावरील वाढ्णारा भार ! शिवाय समाजाच्या पैशाने मिळवलेली स्किल सेट्स वाया जाणार हे ही एक नुकसानच !

स्वीडन कींवा जपान ला हा प्रॉब्लेम असु शकेल पण भारतात नक्कीच नाही. उलट दुसर्‍या लोकांना जॉब मिळेल

@ प्रगो,
१.कुठे थांबायचे हे देखील धर्मानेच सांगितले आहे. अर्थ आणि काम हे प्रवाह धर्म आणि मोक्ष याच्या सीमेच्या आतच चालले पाहीजेत. लहान बाळ पोट भरले की आईने कितीही प्रभाव टाकला तरी तोंड फिरवते. गरजेपेक्षा जास्त ही आसक्ती ! .. तेन त्यक्तेन भुंजिता!
२. जीवनाचे अंतिम ध्येय हे मोक्षच आहे यात निवृत्तीपर अथवा कर्मप्रधान या दोन्ही विचारधारामध्ये अजिबात संदेह नाही. तो मिळवायचा कसा याबाबत काही सूक्ष्म मतभेद आहेत.
३. पैकी आचार्यानी ज्या पद्धतीने वेदान्त मांडला त्याचे कारण फारच भिन्न होते. त्यांना समाजात निर्माण झालेली पराकोटीची भोगललसा आणि निरिश्वरवाद मोडून काढायचा होता. जैन आणि बौद्ध तत्वाज्ञान मोडून काढणे ते ही शक्य तितक्या कमी वेळात ! हे एकमेव ध्यय होते. सनातन वैदीक धर्म संकटात होता. आणि म्हणून आचार्यांनी आपली सारी प्रतिभा आणि तपःश्चर्या धर्म वाचविण्यासाठी आणि अद्वैतमत प्रस्थापित करण्यासाठी पणाला लावली.
४. आचार्य स्वतः जर निवृतीमार्गी होते तर कालाडी ते केदारनाथ आणि चारी ठिकाणी मठ स्थापना करण्याची उठाठेव त्यांनी का केली?
५. आचार्यांनी धर्माची लवचिकता वापरून सनातन धर्माची सार्वकालिकता सिद्ध केली एवढाच मी त्याचा अर्थ घेईन. एक अट्ळ आपद धर्म म्हणून जाणून बुजून स्वीकारलेली ती भुमिका होती.
६. कर्म करावे की वेळ हरिचिन्तनात व्यतित करावा याचे उत्तर टिळकमहाराजांनी दिलेच आहे. पुनुरुक्तीचा दोष स्वीकारुन लिहीन की ,

आसक्ती विरहीत केलेले कर्म हे हरिचिंतनच आहे.

जसे भगवान गीतेत म्हणतात- मला मिळावायचे आहे असे काहीच नाही ! समर्थ म्हणतात देह आहे तोपर्यन्त देहबुद्धी आहे आणि म्हणून सगुण उपासना आहे म्हणजे संतोषवावी कोणीतरी काया ! म्हणजेच कर्म करा !
आचारधर्माचे नीट पालन केले तर हे प्रश्न पडत नाहीत. धर्माची कास सोडून मोक्षाकडे लक्ष न ठेवता केवळ चार्वाक वृत्तीने अर्थसाधना केली की समाज पौरुषहीन होतो आणि म्हणूनच मी म्हणालो की अधिकाधिक लोक वेळेआधी निवृती घेत असतील तर तो समाजाच्या आरोग्याच्या दृष्टीने फारसे हितकारक नाही.
जसा आचार धर्म तसाच आश्रम धर्म ! ग्रूहस्थाश्रमाचे पालन करण्याऐवजी २४ पैकी १८ तास जर अर्थार्जनात घालवले तर वानप्रस्थ लवकर घ्यायची पाळी येणारच ना ?
असो , तुमच्या ०.०१% कन्फुजन मुळे माझे थोडेसे चिन्तन झाले. धन्स !

अनिश्चितता नावाचा फॅक्टर हा सगळी गणीते कोलमडुन टाकतो.अर्थात म्हणुन नियोजन करायचेच नाही असे नाही. पण नियोजनाच्या नावाखाली भविष्याची अधिक चिंता केली तर वर्तमानाचा आनंद पण गमावण्याची शक्यता असते.

रीटायरमेंट साठे १ कोटी corpus तयार करा असे एका कॉन्फरन्स मधे सांगितले . बर्‍याच साईट्वर पण हाच आकडा दिसतो.
सध्या ३० वय आहे तर ५५ पर्यंत एव्ढे जमा करायचे अवघडच आहे .

त्या पेक्षा दुसरा एखादा जॉब किंवा स्किलसेट शोधलेला बरा !

निवृत्ती म्हणजे काम सोडून आराम करत पडून राहणं ही कवीकल्पना आहे. निवृत्तीनंतर नक्कीच काहीतरी प्रॉडक्टीव्ह करता येऊ शकतं, कशाततरी मन रमवता येतं. मनही रमेल आणि अर्थार्जनही होईल अशा नव्या वाटा शोधता येतात. रोजीरोटीमुळे जे करणं अगोदर शक्य नव्हतं. अशीच एक वाट आपणही चोखाळाल यात शंका नाही.

माझ्या स्वानुभवावरून मी असं म्हणेन,
दर वर्षाच्या सुरुवातीला १०,०००/- च्या (महिन्याला जितके पैसे लागतील तेव्हढ्या रकमेच्या) १२ एफडीज ज्या दर महिन्याला रीडीम होतील अशा पद्धतीने राष्ट्रीयकृत बँकेत वर्षाच्या सुरुवातीला कराव्यात. टोटल होतील १,२०,०००/-
व्याजदर कमी होणार आहेत ते पाहता काही रक्कम डेट म्युचल फंड/एफ. एम. पी./गिल्ट फंड मध्ये गुंतवणं फायद्याचं होईल असे मला वाटते. माझ्या मते डेट आणि एफडी (फिक्स्ड इन्मम अ‍ॅसेट क्लासमध्ये) सगळे मिळून १२-१५ लाख. असावेत.
उरलेल्या ५-७ लाखांचा इक्वीटी पोर्टफोलीओ बनवण्यास हरकत नाही. ज्याचा उद्देश ३-५ वर्षात कॅपिटल अ‍ॅप्रिशिएशन हा असेल.
ही ५-७ लाखांची गुंतवणूक एका फटक्यात करण्याऐवजी येत्या सहा महिन्यात दोन-तीन फेज मध्ये केली जावी. ज्यात लार्ज कॅप-मिड कॅप वर जास्त भर असावा. संपूर्ण इक्विटीच्या ५-१०% सिलेक्टेड स्मॉल कॅप मध्ये गुंतवण्यासही हरकत नाही.

*बाकीच्या बर्‍याच गोष्टी मला माहित नाहीत (जसे की इतर उत्पन्न, स्थावर मालमत्त, टेक्स ब्रॅकेट, रिस्क घेण्याची तुमची क्षमता आणि इच्छाशक्ती इ.). त्यामुळे कदाचीत हा सल्ला चुकीचाही ठरू शकेल.

फंड मॅनेजमेंटसाठी सध्या बनवलेली एक एक्सेल इव्हॉलमेंट फेज मध्ये आहे. ज्यात इन्व्हेस्टमेंट पॉलिसी स्टेटमेंट, फिनान्शल प्लान, पोर्टफोलिओ अ‍ॅसेट अलोकेशन अमंग अ‍ॅसेट क्लासेसचा ग्राफ, रिअलाइज्ड गेन, टॅक्स कंप्युटेशन, पोर्टफोलिओ परफॉर्मन्स मेजरमेंट इ. असेल. एकदा का ते व्यवस्थित मनाजोगं झालं की वेब अ‍ॅप्लिकेशन्स बनवून घेता येईल जे सगळे सहज वापरू शकतील.

नक्की किती पैसे पुरेसे? त्याचा काही उपयोग झालेला दिसत नाही. दरम्यानच्या काळात तुम्ही आर्थिक विवंचनेतून मुक्त होण्यासाठी काय केलं ?

तुम्ही लेखात दिलेली लिंक या विषयासाठी निरुपयोगी आहे. त्यातून तुम्हाला आर्थिक चिंतनेतून मुक्त होता येणार नाही.

संक्षींचा हा लेख पैसा तुम्हाला मार्गदर्शक ठरु शकेल.

Take mediclaim health policy which helps you during the time of sickness and also takes Accident Cover for Bike Insurance.
An accident cover is nothing but a policy that assures a certain compensation to the insured individual, in case the
person was injured to disablement or suffered loss of life during a road accident.

https://www.acko.com/two-wheeler-insurance/add-on-covers/accident-cover

https://www.maayboli.com/node/72166

उडन खटोला साहेब !
तुम्ही अजून मिपावर असाल आणि प्रतिसाद वाचत असाल असे गृहित धरुन लिहितो आहे. आजकाल बँकेत तरी पैसे सुरक्षित आहेत काय असा प्रश्न निर्माण झाला आहे. तरी आपले सगळे पैसे एकाच बँकेत असेल तर ते वेगवेगळ्या ठिकाणी ठेवावेत.

आज अमृत बंग चे व्याखान ऐकले. तरुणांकडूनही शिकण्यासारखे खूप काही असते हे प्रकर्षाने जाणवले. नक्की किती पैसे पुरेसे हा प्रश्न तिथेही चर्चिला आहे.
प्रत्येक तरुणाला त्या त्या कालानुरुप काही प्रश्न पडत असतात. अनेक तरुण संघटना, पक्ष, सामाजिक चळवळी यांच्याशी जोडून घेउन त्या प्रश्नांची उत्तरे शोधण्याचा आपापल्या परीने प्रयत्न करत असतात.
अर्थपूर्ण आयुष्याची कास धरून जेव्हा तरुण-तरुणी वाटचाल करतात तेव्हा आपल्याला काय पहायला मिळते?

समाजातील प्रश्न सोडवण्यासाठी आणि अर्थपूर्ण आयुष्य जगण्यासाठी युवांची काय भूमिका असावी?

निर्माण या युवांच्या विकासासाठी काम करणाऱ्या उपक्रमाची वैशिष्ट्ये काय?

अमृत बंग, प्रकल्प प्रमुख, निर्माण, हे कवी अनंत फंदी प्रतिष्ठान, सांगमनेर यांचयाद्वारे आयोजित व्याख्यानमालेत वरील मुद्द्यांविषयी माहिती देतात. निर्माणविषयी अधिक माहितीसाठी तसेच निर्माणच्या युवा विकासाच्या संकल्पनेबद्दल अधिक जाणून घेण्यासाठी पूर्ण पहा.

मानवाला आयुष्य कंठण्यासाठी जीवन जगण्यासाठी कुठलीतरी प्रेरणा हवी.

(बहुधा) वि स खांडेकरांच्या मते "प्रीती आणि पराक्रम ह्या तरुण मनाच्या दोन मोठ्या प्रेरणा असतात."

सतत पैसा कमावत राहणे ही मनुष्याला दीर्घायुरारोग्य प्राप्त करून देणारी सर्वोत्तम प्रेरणा आहे.

वीस-तीस वर्षांचा व्यावसायिक अनुभव, सामाजिक-व्यावसायिक स्टेटस, जीवन कौशल्ये इ वाया घालविण्यापेक्षा त्याचे धनप्राप्ती करून देणाऱ्या उद्योगात रूपांतर केलं तर मग म्हातारं व्हायला (आणि त्याअनुषंगाने रिटायरमेंट प्लॅनिंग करायला) वेळच मिळणार नाही!

अर्थात, कमावलेला पैसा वेळच्यावेळी योग्य ते नियोजन करून खर्चही करायला हवा. मग त्यासाठी प्रीती आणि पराक्रम आहेतच!