जे न देखे रवी...

कवी संजीव यांची क्षमा मागून
मूळ गीत - सोनियाच्या ताटी उजळल्या ज्योती

सोनियाच्या पोटी आले तुझ्या पाठी देशाला मिळून लुटाया...
वेड्या बहिणीची रे वेडी माया || धृ ||

माया माहेराची बोफोर्स दलालीची...
'इकडून' घातली भर पाचशे कोटींची...
गिळलेल्या जमिनीची झाली चौकशी तयार आम्ही नाटक कराया...
वेड्या बहिणीची रे वेडी माया || १ ||

प्रपोज डे
--------------
बेसावध,धुंद क्षणी मनात तिचा विचार आला
तिच्या आठवणी ने वेडा जीव व्याकुळ झाला
*
ताटातूट झालेली ,ती तिच्या मार्गाने ,मी माझ्या
वॉट्सपले भेटू यात का? संध्याकाळी एखाद्या
*
भेटणे तर असंभव होते मार्ग निराळे झालेले होते
ती मेसेजली भेटू यात संध्याकाळी एखाद्या
*
मी पण म्हणालो भेटू यात संध्याकाळी एखाद्या

दादा कोंडकेंची माफी मागून
मूळ गीत - अंजनीच्या सुता तुला रामाचं वरदान

सोनियाच्या सुता, तुला खानदानी वरदान....
एकमुखाने चमचे, गाती राहुल आख्यान || ध ||

माता किरीस्ताव तुझी, पिता पारशी बावा...
जानवेधारी ब्राह्मण म्हणूनी, कैसा तू खपावा?
पन्नाशीला आला, बुद्धी बालकासमान.... || १ ||

केलेल्या कृत्यांचा पश्चाताप म्हणून

करायला गेलो आत्महत्या

टाकला दोर उभा वर पंख्यांला

राहत्या नव्या घरी

गच्चं मारुनी गाठ

दाखवणार होतो आयुष्याला पाठ

घेतला गळफास तेव्हा

गदागदा हलु लागले सिलिंग

फुसका बार निघतोय कि काय ?

याचे हळूहळू येऊ लागले फिलिंग

साला , नको तो डोक्याला ताप झाला

कुठे होते नशा आता पिल्यावर भांग स्वप्नांची
किती पेलायची ओझी शिरी अथांग स्वप्नांची

क्षणासाठीही नव्हती ती नजर नजरेस भिडलेली
रात्रभर संपली नाही पुढे ती रांग स्वप्नांची

किती हा घाम गाळावा किती हे रक्त आटवावे
इथे भरतात का पोटे कधी तू सांग स्वप्नांची

गावची वेसही साधी कधी ना लांघली ज्याने
कशी पोहचे नभाच्या पार त्याची ढांग स्वप्नांची

किती सोपा प्रश्न होता माझा

"तू " अधिक " मी " किती ?

तू उत्तर दिलेस "दोन"

अंतर्मुख होऊनि शोधू लागलो

आपण आहोत तरी कोण ?

मला अपेक्षीत “एक " होते

आपल्यात मुळी अंतरच नव्हते

दोन देण्यामागे कारण काय होते?

जर तू माझ्यात होतीस

मग मी तुझ्यात का नव्हतो ?

आणि मी तुझ्यात नव्हतो

तर मी कुठे होतो ?

तुझ्या कवितेची ओळ
अवचित ओठी येते
जिंदगीच्या निवडुंगा
इवलेसे फूल येते

तुझ्या कवितेची ओळ
अवचित ओठी येते
कालियाच्या डोहातून
कृष्णधून उमटते

तुझ्या कवितेची ओळ
अवचित ओठी येते
पाखराच्या लकेरीने
हिर्वी वेल थर्थरते

कवितेची ओळ तुझ्या
पुन्हा पुन्हा ओठी येते
पुन्हा पुन्हा रुजूनिया
पुन्हा पुन्हा उगवते

तिचा सुगंधही उडवून नेई तिच्यासवे वारा
पहा निघे ती घरातून अत्तर तरी फवारा

वाट पाहिली शकुनांची मी तिच्या उत्तरासाठी
नाही म्हणता तिने खळकन तुटला ना तारा

उभा ठाकला जगापुढे लेखणी धरून हाती
पण शाईच्या किमतीपायी हरला बेचारा

पटविण्याचा प्रश्न गहन पोरास पाटलाच्या
आजकालच्या मुली मागती आधीच सातबारा

खरी कविता कधी येते माहितीये का?
जेव्हा ती आतून हाक मारते ना! तेंव्हा!!!
तीच तिची खरी-यायची वेळ..

तिला मग यमकांची, छंदांची, वृत्तांची, कसलीच गरज उरत नाही..

खरोखर अनावृत्त होऊन छंदमुक्तीचा
खरा ध्यास घेऊनच धावत येते ती! .

वेदना जागायची, स्वतःहुन चालत बोलत घडत धडपडत बाहेर यायची खरी वेळ..