जे न देखे रवी...

नाही वेलीवर फुल उमलले तू गेल्यावर
कुंडी मधले रोपही सुकले तू गेल्यावर

पाणी नाही रखरख आपले शिवार झाले
मेघ गरजले नाही बरसले तू गेल्यावर

तुळशी वाचून उदास नुसते अंगण दिसते
कुठे रांगोळी नाही सजले तू गेल्यावर

ओळख माझी तुझ्या मुळेच ही जगास झाली
माझे असणे मागे हरवले तू गेल्यावर

ओथंबल्या आभाळाला
स्वप्न हिरवं पडलं
त्याच्या दिठीत मावेना
तेव्हा धरतीला दिलं

वीज झेलण्या झुरतो
माथा बेलाग कड्याचा
कुरणांच्या पटावर
आज डाव पावसाचा

रिमझिमत्या ढगाच्या
पैंजणांची रुणझुण
सृजनाच्या सोहळ्याचे
ओलेचिंब आमंत्रण

हवा कुंद झालीय.
आभाळ गच्च भरून आलंय.
आणि तुझ्या विरहात,
मी कातर झालोय sss.
छ्या! काय फालतूगिरीय ही !

त्यापेक्षा
हवा बेफाम झालीय
आणि कुत्र्यांना सीझनची
चाहूल लागलीय,
असं बोला.
थेट.
मुद्द्याचं.

रिमझिम पाऊस आणि
ओल्या मातीचा सुवास.
छि: छि: छि:
हे तर अगदीच टुकार झालं.
चावून चोथा... थू:

पाहता वळून मागे
दिसते गर्दी चूकांची
सोडून मोती ते सारे
केली वेचणी फुकांची

डोळे भरून हिरवा
नाही पाऊस पाहिला
आतून सूर लावत
नाही मल्हार गायिला

जोडून छंद नवखे
कुठे स्वानंद शोधला
अर्थार्जनात केवळ
तो मी आनंद शोधला

मी जाऊन मंदिरात
ना अहंकार सांडला
देऊन दान भक्तीचा
कसा बाजार मांडला

आई घरी जायला निघते तेव्हा,
प्रवासासाठी म्हणून केलेले तिचे पराठे थोडे जास्तच होतात, चुकून.
फ्रिजमध्ये केलेली असते माझ्या आवडीची
केळफुलाची भाजी, रसाची आमटी..
बाबांकडून खवून घेतलेलं खोबरं, सोललेला लसूण..
डब्बा भरलेला असतो तिखट पु-या, चकलीनं..
दाण्याचं कूट, जीरेपूड, धणेपूड..
कधी करते कोण जाणे!

छप्पर उडून गेल्यानंतर
पाऊस घरात येतो
तोंडचा घास नाहीसा होतो

भणाणता आलेले वादळ
सारं उध्वस्त करीत जातं
वाटेत येईल ते पाडत जातं

मग ते काहीही असो
घर खांब छप्पर झाड माड
आणि मनही.

आव नको की ठाव नको
जड टोपण नाव नको
सरड्या सारखे असुदे जीवन
कुंपणापर्यंतही धाव नको

उगीच तुम्ही मोठे व्हा
मोठे होणे जपत रहा
पडला का कुठे डाग
नीट ते शोधून पहा

पाषाणातून देव नको
टाकीचे मग घाव नको
चार चौघात फिरताना
मिळणारा तो भाव नको

ह्या विडंबनाची खरी मजा, हे गाणे ऐकताना चालीत म्हणण्यातच.

कुमार1 यांच्या धाग्यावर गाणी शोधताना हे गाणे ऐकले आणि त्याचे हे विडंबन शब्द झाले मोती -2 वर लिहिले.. तेच येथे पुन्हा देतो...

Youtube -
दिवस तुझे हे फुलायचे

Gaana-

आता आता दादा होते
कसे मग काका झाले
तरुणाच्या यादी मध्ये
बघा किती मागे गेले

दिसते आहे टक्कल
पांढर्‍या झाल्या मिश्या
हळू हळू मोठ्या होती
कश्या प्रौढत्वाच्या रेषा

शत्रूवर येऊ नये
तो प्रसंग येतो असा
तिशीची बाई म्हणते
काका जागा आहे बसा

पटापट हातातून
आयुष्य जात पळून
पन्नाशीचा टप्पा आला
मागं पहावं वळून