कंदील

हे तर लई डेजरस प्रकरण हाय
म्हणजे इथे कंदील पेटला की तिकडे दुसर्‍याची बत्ती गुल.....

(घराच्या बाहेर लिंबु-मिरची बांधणारा)

किती भयंकर..मी तर म्हणते तो फेकूनच द्या कुणालाही वापरता येणार नाही असा....खरंच खरं असेल असं नाही पण कशाला उगाच विषाची परीक्षा घ्या....

ही एक सत्य घटना आहे.
तुमची तशी खात्री / श्रद्धा असेल तर सरळ कन्दील जाळुन टाका.
आजूनही तो कंदील आमच्या माळ्यावर आहे
लोकांचे मुडदे पडावे म्हणुन तुम्ही तो कन्दील माळ्यावर अजुन जपुन ठेवला आहे का?
तुमची तशी खात्री / श्रद्धा नसेल तर उगाच पोरासोराना घाबरवणार्‍या असल्या रामसे ष्टाईल गोष्टी लोकाना सांगुन अन्धश्रद्धा पसरवु नका.
...जाम घाबहरलेला विजुभाऊ

असम्भवसारख्या मालिका फार पाहू नका हो. त्यातून असलं काही तरी दिसू लागतं, जाणवू लागतं...

तो कंदील अंधश्रद्धा निर्मूलन वाल्यांकडे द्या.
किंवा जाळून टाका.

या कंदीलाबाबत वाचून फारसे आश्चर्य वाटले नाही. कारण अशी एक कथा एका 'ममी' बद्दल पण वाचली आहे. आणि ती सत्य असल्याचा त्या प्रथितयश लेखकाचा दावा आहे.
ती 'ममी' अनेक अनेक संग्रहालयात धुमाकूळ ( चित्रविचित्र भितीदायक घटना घडवून)घालून तिच्या मुक्कामी परत जाण्यासाठी 'टायटॅनिक' वर बसली. आणि काहीही झाले तरी आमचे जहाज बुडणार नाही अशी मिजास करणार्‍या जहाजाला घेऊन तिने सागरतळ गाठला. जालावर याबद्दल कुठे माहीती मिळाली तर नक्की देईन. :)

-(जाम टरकलेला....)
डॅनी..
पुण्याचे पेशवे

आम्बोळी ताई/दादा जे काही घडले ते निव्वळ योगायोग होते. कावळा बसायला आणि फांदी मोडायला एक गाठ...म्हणतात त्यातला हा प्रकार आहे.
मी देखिल असे चमत्कार केले आहेत. विशेषकरून जे वाईट बोलतो ते बर्‍याच वेळा खरे होते. पण माझ्या दृष्टीने ह्यात घाबरण्यासारखे अथवा घाबरवण्यासारखे काहीच नाही. जो तो आपल्या मरणाने मरतो.
तुमच्या कंदीलामुळे (पेटवण्यामुळे)जर कुणी मरतो असे तुम्हाला वाटत असेल तर तो चक्क भाबडेपणा आहे. मनातली सगळी जळमटं काढून टाका. रोज तो कंदील लावा आणि पाहा किती जण मरतात ते.

मराठी भाषा हा माझा प्राणवायू आहे

3-4 वर्षे झाली या घटनेला पण आजूनही तो कंदील डोक्यातून जात नाही.

म्हणजे गेल्या ३-४ वर्षांत तुमच्या ओळखित कोणी मेलं नाही का? सामाजिक ओळखितले मोठमोठे लेखक, कवी, नेते, अभिनेते, राजकारणी वरील 'ओळखिच्या व्यक्ती मरण्याच्या' वर्गवारीत बसत नाहीत वाटते. तो कंदील मधे मधे पेटवत राहा नाहीतर जगाची लोकसंख्या प्रमाणाबाहेर वाढून काहीतरी अनर्थ घडेल.

खरं सांगायच तर माझा असल्या गोष्टींवर विश्वास नाही. पण तुम्ही एवढ्या सत्यतेने सांगताय तर त्यात तथ्य आहे असे मानायला हरकत नाही.
मला तर फक्त आणि फक्त योगायोग वाटतो...

असो. तुमचा जर असल्या गोष्टींवर विश्वास असेल तर तो "कंदील" जाळून टाकणे योग्य ...
आमचा विश्वास नाही पण म्हणतात ना " कशाला विषाची परिक्षा ?"

छोटा डॉन
[ अपने अड्डे पे जरूर आना http://chhota-don.blogspot.com/ ]
बाकी अपनी किसी "गँग" के साथ सेटिंग नही है .....

भाकड कथा आहे !!!!!!!!!!!!!!!!!!

अशा कथा असलेले पुस्तक असेल तर सान्गा

ए आंबोळ्या,
एकतर ही सगळी थापेबाजी आहे कबूल तरी कर नाहीतर तो कंदील जाळून तरी टाक/ किंवा प्रमोदकाकांना भेट तरी देऊन टाक.आणि रामसे चित्रपट बघणं एकदम बंद कर.

हे सगळं खरं असेल तर तू तो कंदील अजुन जपून ठेवायचे काय कारण? ह्या विजुभाऊच्या प्रश्नाला आपण सहमत आहोत.

चला तोवर मी आता शुचिर्भुत होऊन कर्ज फेडायचा मंत्र म्हणायला जातो!:))

मला तो कंदिल बघायची उत्सुकता आहे! ;)

बाकी, तू म्हणतोस त्याप्रमाणे दरवेळी कंदिल लावला की तुझ्या ओळखीतलं कुणी ना कुणी तरी मेलंही असेल, परंतु या सगळ्या निव्वळ योगायोगाच्या गोष्टी आहेत! त्या बिचार्‍या कंदिलाचा त्यात काहीच दोष नाही. ;)

तात्या.

असंच काही नाव आहे एका चित्रपटाचं. मुखवट्याऐवजी कन्दील.असे अनुभव सांगत न बसता ते संपवून टाकावे हे बरे.मनाला कमकुवत करणारे अनुभव विसरून जाणे जास्त चान्गले.शन्केने मनात घर केले की मग नवीन वस्तू घ्यायची भिती वाढत जाईल.
ता.क. गरजूंना भाड्यानी द्यायला हरकत नाही. सासू आणी कुत्र्याची गोष्ट आठ्वते ना?

कंदिलाची सत्य स्टोरी आवडली, वाचतांना पुढे काय ? पुढे काय ? अशा उत्सुकतेने वाचले आणि एका रहस्यमय कंदिलाची ओळख झाली.
अशा भाकडकथांवर आमचा काही विश्वास नाही. पण काही म्हणा स्टोरी जरा हटकेच आहे. :)

अवांतर :) स्टोरी खरी का खोटी ते जाऊ द्या !!!पण दररोज कुठे ना कुठे लोक मरताहेत आणि तो या कंदिलाचा प्रताप आहे असे माझे मत आहे ;)

अंबोळ्या..........टाईम पास भारी झाला खरा........छान लिखाण झालंय.
तो कंदील अंधश्रद्धा निर्मूलन वाल्यांकडे द्या, हा ऐक ऊपाय बरा आहे. पण "कंदील" जाळून टाकू नको............. ऐक गिर्‍हाईक नक्की तयार आहे, अर्थात मीच.
अंधश्रद्धा द्वेष्टा / भूत कथाप्रेमी (आर्य)

काही म्हणा, सॉलीड रहस्य कथा होऊ शकेल.

जेव्हा कथानायकाच्या [सध्या त्याला 'आंबापोळी' म्हणुया] जवळच कोणीतरी गचकतं. तेव्हा तो ह्या रहस्याचा शोध घ्यायला सावंतवाडीला जायला निघतो, साधा सोपा प्रवास करत असताना दोन तीन वेळा जीवावर बेतणारे प्रसंग. सावंतवाडीत पोहोचल्यावर कोणी तरी सांगत, इथे खुप जण रहायची पण ४ वर्षापुर्वी दुरच्या खेड्यातुन एक आदीवासी कंदील येउन विकु लागला मग लोक पटापट टपकली. शेवटी एक दिवस लोकांनी त्याला बदडून गावाबाहेर काढला.

मग आंबापोळी खाउन दुसर्‍या दिवशी त्या आदीवासी चे गाव शोधत जातो. अमावास्येच्या काळोख्या रात्री त्या खेड्यात... तिथे मग फणसपोळीची एन्ट्री.... पाहता क्षणीच एकमेकांचे जमते... तिचा बाप गावचा वैदु... मग प्रेमकथा..

शेवटी असे कळते की त्या खेड्याला वीजपुरवठा किती ही विनवणी करुन सावंतवाडी व मुंबईच्या अधिकार्‍यांनी दिला नाही म्हणुन मग त्या आदीवासींनी मंतरलेले कंदील त्या दोन्ही ठीकाणी पाठवले सुड उगवायला.

आंबापोळी मोठ्या प्रयत्नाने त्या खेड्याला स्वदेश पिक्चर मोबाईल वर दाखवतो. [अर्थात वीज नाही पण त्या गावात मोबाईल व असंख्य मोबाईल बॅटरी पोहोचल्या असतात] मग सगळे स्व:ताच वीजनिर्माण करतात. गाववाले खुश..शेवटी आंबा पोळी - फणसपोळी शुभमंगल...

लग्नाच्या पहील्या रात्री फणसपोळीला आंबापोळी तो कंदील सप्रेम भेट देतो. सांगतो उद्या सकाळी तु लाव आणी तुझ्या गावातल्या त्या आपल्या प्रेमाला विरोध करणार्‍या सगळ्या खडुस लोकांची यादी संपल्या शिवाय कंदील काढायचा नायं!!

वि.सू. : चीठ्ठी टाईप करुन ठेवावी . हस्ताक्षर कळाले नाही तर कै च्या कै च व्हायचे ( अर्थात डॉक्टर लोकाना अशा कन्दीलाची गरज भासणार नाही)

पाहिजे तोच माणुस मरावा यासाठी काय करत असतील ? त्या माणसाचे नाव चिठ्ठीवर लिहुन ती कंदिलाखाली ठेवत असतील का ?
वि.सू. : चीठ्ठी टाईप करुन ठेवावी.
काय राव आम्बोळी ला क्लु देताय की काय ?

(नकोती चिठ्ठी पटकन उचलणारा)
मदनबाण

रात्रि थेट त्याच्याच अंगणात नेऊन लावायचा.

कंदिल हा कोकणातला असल्याने हा काहि भानामतिचा प्रकार आहे का?
भानामति वगैरे प्रकारात असल्या गोष्टि असतात असे कुठे तरि वाचल्याचे आठवते.
माझा तरि असल्या गोष्टिंवर विश्वास नाहि.परन्तु एक माहिति म्हणुन विचारत आहे.
इथे बरेच जण कोकणातले आहेत्.आम्हि देशावर,कोकणातल्या असल्या फार कथा ऐकल्या आहेत.
अजुनहि कोकणात असे प्रकार चालु आहेत का?

बाकि कंदिल स्टोरि जरा हटकेच वाटलि.असो ,ज्याचे त्याचे अनुभव.

हा जर वापरायचा असेल तर तुम्हि किति भाडे आकरता?
काहि ग्रुप स्किम वगैरे आहे का?
कंदिलाचि रेन्ज किति आहे.म्हणजे किति अंतरापर्यन्त ह्याचे कव्हरेज आहे?
असले बरेच प्रश्न आमच्या डोक्यात आले हो.)))))

अबब.

क॑दिल पेटवाच्या अगोदर आजु बाजुच्या॑चा विमा उतरावा.

अहो कआय हे...? एक कन्दिल के लिये इतना धिन्गना..? रोहित खुश हुअअ..?

टेबललॅम्प म्हणून वापरणार? अरे देवा! असली आयडियाची कल्पना सुचण्याची दुर्बुध्दी देवांना देऊ नको रे देवा!!

खरी खोटी माहित नाय.. पण गोष्ट जबरा आहे....

अस॑भव सारख्या मालिका जास्त पाहू नकोस . नाहितर असे अनेक भास होणारच!!

he jar dahshatvadyana samjle tar tuza kandil palvun netil ani ..... ..... kinva Bushla samjle tar laden sathi to kandil palvayla sangel. bagh baba kalji ghe ugach kahitari hoil ha......ha.... ha...

च्यायची....१६ वर्षात बोलला नाही कधी कंदीला बद्दल्...बस का राव्..हीच का दोस्ती..मला शोले चा आपला फेवरीट डायलॉग आठवला..."मैने तुझे क्या समझा था जय..और तू...तू क्या निकला.."...तुझी खरडवही बघ..

(वाचकांसाठी टीपः १६ हे आंबोळया चं किंवा माझं वय नाही...तेव्हढी वर्षं आमची दोस्ती आहे)

तो कंदील आहे न तो ज्याला हवा त्याला दे

आणि बघ माणस मरतात का?

तशीही लोकसंख्या खुप वाढत आहे..त्या निमित्ताने कमी होइल L)

ममीवरून आठवले.. 'तो' लेख बहुधा एका रविवार नवाकाळ मध्ये कॅ.वासुदेव बेलवलकर या॑नी लिहिला होता. त्याच लेखका॑नी राघोबादादा पेशव्या॑च्या पुजेत असलेल्या अघोरी गणपतीचीही गोष्ट लिहिली होती..तीही मूर्ती जिथे जिथे गेली तिथे तिने प्रलय माजविला असे म्हणतात.
नुकतीच सकाळ मध्ये भानामतीबद्दलची बातमी अनेक पुणेकरा॑ना आठवत असेल.. पुण्याजवळील एका गावा॑त (गु॑डवस्ती) भरदिवसा सगळ्या॑च्या देखत आपोआप आगी लागण्याचे प्रकार घडत आहेत. अ॑.नि.स ने सुद्धा सत्य शोधण्याचे खूप प्रयत्न केले तर त्या॑च्या कार्यकर्त्या॑च्या डोळ्यादेखत तीन ठिकाणी आगी लागल्या..कडक पोलीस पहार्‍यातही आगी लगल्यामुळे त्या कुटु॑बाने अखेर वस्ती बदलण्याचा निर्णय घेतला..आता बोला

काय प्रतिक्रिया देणार ? कप्पाळ ?

पुर्वी अंधारात जायाचं भ्याव वाटायचं म्हुन लोक कंदील घिवुन जायाचे.
आता म्हंजी जर ग्येला कुनी हा कंदील घिवुन तर तिच्या मारी, काळा गुडुप अंधार परवडला,
पर ह्या कंदिलाचा असला "प्रकाश" आपल्यावर पडु नये ह्याचीच कुनाला बी भीती वाटल की राव....

आता घाबरावं अंधाराला की , कंदिलाला?
:-) :-))

आपलाच,
मनोबा

च्यामारी इथं कधीही आलं तरी आंबोळ्याच्या भन्नाट बुद्धीमत्तेवर आधारित हा लेखन कायम मुखपृष्ठावर झळकत असतो.

आंबोळी राव तुमच्या मयताचा लेख (म्हणजे तुम्ही लिहलेल्या मयता विषयी म्हणतोय मी.....)वाचला.सध्या माझ्या प्रमाणेच माझे वडील ही मिपा चे वाचक आहेत.....त्यांनीही हा तुझा लेख वाचला आणि ते मला म्हणाले आंबोळी चा कंदील शोधुन दे !!!!! (म्हणजे तुमचा हा लेख हो.....)
आता ते म्हणत आहेत अरे प्रतिक्रिया नंतर दे आधी मला वाचू दे !!!!!

(लगे रहो आंबोळी)असे म्हणणारा;;;;;
मदनबाण.....

क्या बात है!!

बाकी खर खोट परमेश्वराला माहीत ..

पण कथा वाचुन मजा आली..

( माफ करा पण मी कथा म्हनूणच वचली)

क्या बात है!!

बाकी खर खोट परमेश्वराला माहीत ..

पण कथा वाचुन मजा आली..

सब लोग कंदील कंदील कर रहे है....

ये कंदील कंदील क्या है?? ये कंदील कंदील.....

ह्म्म्म्म.... वा.

जेम्स रँडी ला द्या तुमचा कंदील.
तो एक पूर्वाश्रमीचा जादूगार आहे, आणि सध्या अंनिस टाइप काम करतो.. संस्था आहे त्याची.
http://www.randi.org/

७०-८० च्या दशकात चमचे वाकवणार्‍या युरी गेलर चा पर्दाफाश केला होता त्याने.

१ मिलीयन डॉलर चे चॅलेंज आहे.... मिळतील तुम्हाला.
http://www.randi.org/joom/challenge-info.html

अनिकेत

काही नव्या सदस्यांच्या माहिती साठी हे लोकप्रिय लिखाण पुन्हा वर आणलेय.
अवांतरः निदान हे वाचुन तरी अम्बोळ्याला आपण लिहित होतो हे आठवुन तो नवे
काहि(ही)तरी लिहायला घेईल
पडत्या पावसाला पाहुन तुम्ही आतुन भिजला नाहीत तर स्वतःच्या कोरडेपणाची तारीफ करु नका तर हे मान्य करा की तुमच्या आयुष्यात भिजवणारे क्षण आलेच नाहीत

आयला अवघड आहे हा प्रकार.

नील.

मला देउन टाका तो कन्दिल....प्रयोग म्हणून हो...सासरचे लोक हल्ली बरेच contact मधे आलेत...

सासरग्रस्त शिल्पा

***********************************************************
http://shilpasview.blogspot.com/

The Mummy on the Titanic

With the increased interest in the story of the sinking of the Titanic, an old tale of a mummy's curse has resurfaced. According to one version,

A sarcophagus of an ancient Egyptian king was being smuggled to America by an unscrupulous art dealer. The art dealer was going to sell it to a noted museum in New York for $500,000.00. He would then split the booty with the thieves that ransacked the cave of this Egyptian king.
It seems that the god, Anubis, was not pleased with this whatsoever. It seems that Egyptian Gods don't like having their earthly remains sold to the highest bidder. In retaliation for this ghastly of dirty deeds Anubis sunk the Titanic, and the mummy went to the bottom of the sea to finally have it's resting place.

In some of the stories, the mummy is not that of a king, but of a priestess, or princess, of Amen-Ra. In other stories, the mummy was rescued in a lifeboat and once it arrived in New York, anyone who came near it fell under its curse. In one version, the mummy made an attempted return to Egypt on the ship The Empress of Ireland -- which sank -- and then made a second attempt . . . aboard the Lusitania!

Philipp Vandenberg wrote of the curse in his dubious tome The Curse Of The Pharaohs (1973; p. 186):

On board the Titanic were 2,200 passengers, 40 tons of potatoes, 12,000 bottles of mineral water, 7,000 sacks of coffee, 35,000 eggs -- and an Egyptian mummy that Lord Canterville wanted to take from England to New York.

The mummy was the carefully prepared body of a prophetess who had enjoyed a great vogue during the reign of Amenhotep IV, the heretic pharaoh who took the name Ikhnaton. Her grave had been found in Tel el-Amarna. A small temple had been built for this prophetess, the "Temple of the Eyes."

The female mummy had been equipped with the usual amulets and artifacts. An amulet with the inscription Awake from the swoon in which you sleep and a glance of your eyes will triumph over everything that is done against you had been placed beneath her head. Was this the hint that the remains of the prophetess enjoyed special protection?

The mummy was encased in a wooden crate and, because of its value, had not been placed in the hold of the Titanic but behind the command bridge. Many scientists who handled mummies showed clear signs of mental derangement. Did Captain Smith, too, look into those fatal radiant eyes? Could he, too, have been the curse's victim?

Charles Pellegrino added more details to the event in Unearthing Atlantis (1991; pp. 298-299), his book that he desperately wanted to be taken seriously:

In 1910, the British Egyptologist Douglass Murray is said to have been among the next to feel the curse [of Queen Hatshepsut]. An American treasure hunter approached him in Cairo, offering for sale one of several portions of Hatshepsut's multilayered mummy case. The American died before he could cash Murray's check. Three days later, Murray's gun exploded, blowing off most of his right hand. What remained turned gangrenous, requiring amputation of the entire arm at the elbow. En route to England with the sarcophagus, he received word via wireless telegraph that two of his closest friends and two of his servants had died suddenly. Upon arrival in England, he began to feel superstitious, and left Hatshepsut's case in the house of a girlfriend who had taken a fancy to it. The girlfriend soon came down with a mysterious wasting disease. Then her mother died suddenly. Her lawyer delivered the sarcophagus back to Murray, who promptly unloaded it on the British Museum. The British Museum already had more sarcophagi than it needed. Not so, the American Museum of Natural History in New York; so a trade was arranged for Montana dinosaur bones. Before the deal was complete, the British Museum's director of Egyptology and his photographer were dead. Queen Hatshepsut was beginning to lose her charm. The curators loaded the sarcophagus into a crate and saw it lowered into the hold of a ship. And on April 10, 1912, the ship sailed -- Southampton to New York. Hatshepsut departed for America on the Titanic.

Some sources say that this legend originated in the press just days following the disaster -- indeed, it appeared in the newspapers of the time. But it may have been concocted on the decks of the ship itself. One of the ship's passengers, William Thomas Stead (pictured right), was not only a journalist but also a believer in mysticism and spiritualism, and a frequenter of mediums. Before the trip, Stead had been warned by a spiritualist friend, one Mr. Penny, not to make the ocean journey as the ship was destined for disaster. He relayed this information to several people over dinner on the third night of the Titanic's voyage, and he embellished the story with an earlier tale of a mummy's curse associated with a "mummy's case" on exhibit at the British Museum (and currently held by that museum, #22542, pictured below [Photo © copyright The British Museum]).

After the ship sank (Stead perished with the ship), some of the surviving listeners who had been present at Stead's table repeated the tale, which by then had likely been exaggerated and distorted to better fit the situation. Whether by faulty memory, emotional melodramatization, or outright deception, a mummy, rather than a coffin-lid, had soon been placed aboard the Titanic, rather than in the halls of a faraway museum, and a legend was born, a legend that was to be built upon as time progressed. A cursory check of the details of the story will yield no verifying facts -- there was no mummy aboard the Titanic.

The so-called cursed "mummy case," actually a wooden "mummy-board" or inner lid of a coffin (EA 22542), can currently be found in Room 62 of the British Museum. The lid is from Thebes and, judging by its shape and the style of its decoration, dates to the end of the 21st or the beginning of the 22nd Dynasty. Some of the earlier British Museum publications described the lid as belonging to a "priestess of Amen-Ra" based on the presumption that a woman of rank would have necessarily been employed by the temple dedicated to this god. Donated by Mrs. Warwick Hunt of Holland Park, London (on behalf of Mr. Arthur F. Wheeler) in July 1889, it went on display at the museum the following year. The mummy-board was packed away for safety's sake during World Wars I and II, but, with the exception of a brief journey to Australia in 1990, has never left the museum. Tales of a curse associated with the mummy-board still persist, despite the fact that any evidence is wholly lacking.

हा कंदील अधूनमधून बाहेर निघत असतो ब्बॉ.

प्रगोने चर्चेत या कथेचा उल्लेख केला आणि कथा पुन्हा वाचली.

नव-मिपाकरांना या "क्लासिकची" माहिती व्हावी म्हणून प्रतिसाद देऊन वर आणत आहे.

आमच्या आईचे भजनी मंडळ आहे. जुन्या बायका त्यातून रिटायर व्हायला लागल्या की त्याना शाल द्यायची प्रथा त्यानी सुरु केली होती.

पण शाल दिली की ती बाई लगेच गचकायची.

तीन चार बायका अशा गेल्यावर एकीच्या हे लक्षात आले व तिने रिटायर होताना शाल नाकारली. ती ठणठणीत राहिली.

शाल प्रथा गुंडाळली गेली.

क्लासिक गोष्टी अधूनमधून बाहेर काढत राहिलं पाहिजे. कसं काय सुटलं नजरेतून काय की हे.

ऑ अच्च जालं तल!!

शाल आणि रुमाल कोणाला भेट देवू नये म्हणतात .
तो कंदील माळ्यावर कशाला ठेवलाय? तुमच्या पुढच्या पिढीने तो वापरला तर ? त्यापेक्षा जाळून टाका कि

जगबुडी होईल …हा हा हा
एकदाच काय तो बदला घेईल तो कंदील .
कृपया ह.घे.

तो कंदील जाळू नका. लोकसंख्येचा विस्फोट होईल

तो कंदील पाकिस्तानला सप्रेम सदिच्छा भेट म्हणून पाठवा