एपिक चॅनेल वरील एक उल्लेखनीय मालिका
कलियुग - एक आरंभ
दिनांक १८ नोव्हेंबर पासून एपिक या चॅनेल वर रात्री ८.३०वाजता "कलयुग - एक आरंभ " या नावाची अतिशय उत्तम मालिका सुरु झाली आहे. मालिका ऍनिमेशन प्रकारात मोडत असली तरी लहानांसोबत मोठ्यांनीही आवर्जून बघावी अशी हि मालिका आहे. उलट मोठ्यांना त्यातले संदर्भ पटकन कळतील. आम्ही देखील जरा उशिराच हि मालिका बघायला सुरवात केली. पण आता मात्र सर्वाना हि मालिका बघण्याची विनंती करतो. महाभारतावर आधारित अशी हि मालिका आपल्याला अनेक विचार करायला भाग पाडते.

प्रत्येक व्यक्तिमत्वाच्या छायेत अंधार लपलेला असतो. त्याचा शोध घेणारी सत्यघटनांवर आधारित कादंबरी

एक अभिप्राय...

सालाबादप्रमाणे थंडीचा मोसम आला. मुंबईची थंडी म्हणजे औट घटकेचं राज्य ! तेवढीच मजा लुटावी म्हणून बासनातले स्वेटर ,शाली बाहेर काढल्या आणि सकाळी सकाळीच कुठलीही सबब न ऐकता , जरा हट्टानेच , स-पति फेरफटका मारायला बाहेर पडले. मस्त फिरून प्रसन्न मनाने घरी निघालो. एव्हाना ताज्या तजेलदार, नानाविध प्रकारच्या भाज्या हातगाड्यांवर लादून जाणारे विक्रेते ठायी ठायी दिसू लागले होते. आज अंगात जरा जास्तच ऊत्साह संचारला होता. पावलं आपोआपच हिरव्यागार मटारच्या शेंगांच्या ढीगांनी भरलेल्या गाडीसमोर येऊन थांबली. आणि सोसासोसाने मटारची खरेदी झाली.

नमस्कार!

मधेच एकदम झटका आल्यासारखे मीर तकी मीरच्या "जिक्रेमीर" या पुस्तकाचे मराठीत भाषांतर करायला घेतले आणि पूर्णही केले. थोड्याच दिवसात ते मी छापणार आहे. ज्यांना पाहिजे आहे त्यांनी कृपया प्रतिक्रियेत लिहावे म्हणजे त्या प्रमाणात प्रती छापता येतील. या पुस्तकासाठी लिहिलेले "मनोगत" खाली देत आहे..

या पुस्तकाच्या मुखपृष्ठावर उर्दूसदृश जी कॅलिग्राफी केली आहे ती आपल्या "आभ्या" ने. त्यांनाही मनापासून धन्यवाद !

काया जयसिंग हे एक गूढ व्यक्तिमत्त्व. गव्हाळ तरी सावळेपणाची झाक असलेला रंग, गोल चेहरा, पिंगट रंगाचे टपोरे गहिरे डोळे, नाक चाफेकळी , खांद्यापर्यंत रूळणारा स्टेप कट, सडपातळ व सुडौल बांधा, एकूण दिसायला आकर्षक अशी काया. सनकी म्हणून कुप्रसिद्ध असलेली.एका नावाजलेल्या फॅशन हाऊसची मालकीण पण हे नाव ,प्रसिद्धी व यश तिला असच मिळाले नव्हते किंवा ती कोणत्या मोठ्या बापाची मुलगी ही नव्हती तर ती इथपर्यंत तिच्या मेहनतीने पोहोचली होती.

डिटेक्टीव्ह घंटाकर्ण बरोबर होता. आम्ही तीघांनीही एकमेकांकडे पाहिले हसलो. हाताची घडी घातली तोंडावर बोट ठेवले. आळी मीळी गुप चिळी करत वर्गाकडे चालू लागलो.

एक साधारण सत्तावीस -अठ्ठावीस वर्षांची मुलगी मलबार हिलमधील एका पॉश इमारती मध्ये असलेल्या साठाव्या मजल्यावर म्हणजे अगदी इमारतीच्या शेवटच्या मजल्यावर लिफ्टने गेली . ती काया फॅशन हाऊस मध्ये शिरली .ती रागाने धुमसत होती.तिच्या हातात कसली तरी बॅग होती .ती पाय आपटत त्या ऑफिसमध्ये गेली व एका तीस वर्षांच्या तरुणाच्या कॅबिनमध्ये घुसली. तिने ब्यागेतून एक ड्रेस काढला व त्या मुलाच्या अंगावर फेकला; तो मुलगा कामात व्यस्त होता .त्या मुळे तो दचकून उभा राहिला तशी ती मुलगी मोठं- मोठ्याने बोलू लागली.
मुलगी ,“ काय हीच का तुमची सर्व्हिस?” तणतणत बोलली.
मुलगा ,“काय झाले मॅडम?”

"तसं मी आधीच क्लिअर केलं होतं तुला, तरीही तुला का अशी भीती वाटतेय? मला तुझ्या past बद्दल काहीही हरकत नव्हती तेव्हा सुद्धा, आणि आजही नाहीये.. रावी मी तुला तुझा present मागितला होता, आणि future आपलं सोबतच राहिलं असतं याची खात्री होती..

"मग का घेतलेला तू तो gap?"

"कारण तू लहान होतीस, तुझं शिकायचं वय.. मला वाटलेलं तू कमिट केलंय एकदा तर काय पुन्हा पुन्हा insecure feel करत राहायचं. विश्वास होता माझा, स्वतःवर आणि तुझ्यावर"

#क्षणांवर स्वार मने#
एक फोटोच्या क्लिक मागे कितीतरी हजार गोष्टी अगदी आठवण म्हणून फोकस झालेल्या असतात.रंगसंगती बॅकग्राऊंड आणि खुद्द फोकस व्यक्ती सुद्धा तिच्या अनेकविध मुड्स सह अशी स्थिर किंवा जागच्या जागी थांबलेली!
शरद सम्यक जेव्हा फोटो काढतो तेव्हा तो अक्षरशः जिवंत करतो असं त्याच्याबद्दल अनेक जण बोलत असतात आणि त्याने आपला फोटो काढावा म्हणून मरत असतात.
त्याच्या आयुष्यात अतिशय धांदरट अशी किमया सिंग आली आणि त्याची फोटोग्राफी काहीतरी वेगळंच होऊ लागली