आई घरी जायला निघते तेव्हा...

या आया अशाच असतात.. आणि मुली पण...

पैजारबुवा,

सुरेख!! अगदी मनातली कविता!

शब्द न् शब्द आपलासा वाटला. जीव गुंतलेला असतो पण सोडून जायला लागतंच. आणि मुली मोठ्या होतात! खूप सुंदर लिहिलं आहे. _/\_

वा मस्त कविता.. आवडली..
मनात बसली कविता..

असेच अविनाश काकांची आणि त्यावरुन तेंव्हा मी लिहिलेली हि सासरला मुलगी जाते ती कविता आठवली..
लिंक देतो

आत डोकवायला लावणारी कविता

छान आहे कविता. आमच्याकडे आईला सोडून निघायचं असतं, तेव्हा पावलं निघत नाहीत ते आठवलं.

आई घरी जायला निघते आणि मी पुन्हा मोठी होते..

असं काही वाचलं की मला संदिप खरेच्या "नसतेस घरी तू जेव्हा" कवितेचं शेवटचं कडवं आठवतं. कविता बायकोला उद्देशून असली तरी हे शेवटचं कडवं का कोण जाणे आईसाठी जास्त योग्य वाटतं.

ना अजून झालो मोठा
ना स्वतंत्र अजुनी झालो
तुजवाचून उमगत जाते
तुजवाचून जन्मच अडतो !

खूपच सुरेख

अहाहा.... !क्लास. आवडली कविता. पुस्तक करा निवडक कवितेचं विसरु नका.

-दिलीप बिरुटे

आवडली कविता. सुंदर.

मोठं होऊन पुन्हा लहान करुन गेली कविता..

अप्रतिम!!!

कविता आवडली..

हम्म .... छान फार संवेदनशील ... आमच्याकडे आम्ही मुंबईला परत येतो, तेव्हा आमची बॅग आईच्या मायेने भरते. माझ्याकडून एक शर्ट घे रे, म्हणून अजूनही ती खिशात पैसे ठेवते. आमची काळजी करू नको, स्वतःला जप वारंवार सांगते. तिला का तर काय माहीत? मी नेहमी रोड झालो असेच वाटते. अरे तब्बेतीकडे लक्ष दे ....अशी न संपणारी लिस्ट .....शेवटी ती आईच ना.

वाह छानच!

असा अनुभव नाही कारण आम्हा बाहेरच्या देशात राहणार्‍यांची परिस्थिती थोडी वेगळी. हे वर्णन वाचून तेही सत्य डोळ्यापुढे उभे राहिले. छान लिहिलंय काव्य :)