झाडांच्या सावलीत, राणीच्या बागेत, ... ... येताय ना ? ;)
प्रेरना माननीय प्रेषक, कंजूस, यांची नैसर्गीकपणे मोकळी-चाकळी माफी मागून :) मिपाकरांच्या सेवेत सादर ...
प्रेरना माननीय प्रेषक, कंजूस, यांची नैसर्गीकपणे मोकळी-चाकळी माफी मागून :) मिपाकरांच्या सेवेत सादर ...
तुझी गुलाबी मखमल हवीये ,
मखमलितला गोड मध हवाय
अनानामिका ला नको देउस ,
जोपर्यंत तो अनामिक मी असेन
उचकी लागलिय प्रिये ,मोड्लोय पुरता
प्रणयी वात्सल्य हवय , हवय आता
तुझ्याबिगर असतो मी जेव्हा ,
दीन दुबळा असतो मी तेव्हा
मला तुझ्या प्रेमाची जरुरी नाही ,
फक्त तुझ्या प्रेमाची खोली हवी
घातकी वाटतो दुरावा तुझा
तुझ्याशिवाय श्वाश नाही माझा
पर्वा नाही मला कुठ्येस तू ,
फक्त तुझ्याजवळ हवाय मी
अन हवाय तुझ्या प्रेमाचा स्वाद ,
तू माझ्यात न मी तुझ्यात आत
सकाळ होती वाचत होतो
पेपर, हातामध्ये चहाचा कप
ग्यालरी माझी चार फुटाची
माती भरल्या मडक्यांचे जग
एका मडक्यात होती तुळस
रांगोळीला केलेला आळस
गतलग्नाच्या बांगड्याही तशाच
नुकतीच आलेली न्हाउनी उन्हात
दुसर्या मधील अबोली तर खास
खेळवीत होती ओल्या दवास
थोडीशी गच्ची बाहेर झुकून
रोखवीत होती अगणित श्वास
हाय एक होते कोरफड तशात
ना रूप सुगंध गणनाही कशात
घेतसे कधिमधी आजारी असता
औषध म्हणून केवळ लावावयास
कविता..कवि...आणि कै च्या कै कविता...
कधी मुक्यानेच बोलणारी कविता,
तर कधी बिअरसवे डोलणारी..
येता जाता माफी मागणारी कविता....!
झुरळावर स्वार होवून जोमाने
ढेकणावर चढाई करणारी कविता..
आरसे फोडत, वादळात सापडत..
सिगरेटी फुकायला लावणारी कविता...!
अतिव दु:खाने झडणारे (?) ढग अन्
गोमुत्राची चव शिकवणारी कविता..
आमच्यासारखे समिक्षक असताना..
सफाईसाठी डेटॉल शोधणारी कविता..!
स्कार्फ आडून चमकती डोळे
खुणवून काही बोलताती
मनी आमुच्या काही पक्षी
हलकेच हळूच उडताती
तरंग येतात मनी मग
जोवर ती असते पुढे
स्वप्न-रंजनाचा पारवा
ऊंsssच आकाशी उडे
ओढणि ती सँक ती ही
डोकावे वॉटर बॉटली
सुंदर किती रूप हे
भावना मनात साठली
हॉर्न मागून वाजताही
किल killले तो आरसा
निबरल्या आमुच्या मनी
फरक न पडे फारसा! ;-)
सिग्नलाला थांबताहि
खेळ तोची राहे सुरु
सुटता सिग्नल मागूनी
ओ रडती, "अरे नको मरू!!!" :-\
आला आला रे पाऊस, असे असे बरसले
अधीरल्या धरतीचे, लाजू लाजू पाणी झाले !
अंगप्रत्यंगी थरार, गात्रे ओथंबू वाहाती
एका रात्री असे झाले, काय सांगू तुल किती !
किलकिले डोळे होतं, वाटे थांबल्यासारखे...
आळसल्या त्या सकाळी, देता आळोखे पिळोखे !
हाय! परतुनी आला, पुन्हा रत अविरत..
सुखांताने अंधारून, देई आकाश संगत !
धुंद धरा धुंद पाऊ, माग कुणालाच नाही
उद्या सकाळी परंतु, वर येई नवलाई !
तरारून येता कोंब, पहा झुलतात झुले
मीलनाच्या एकांताला, येती हिरवाळी फुले !
कुंद काळ्या रात्रीला, वेढून येशी साजणे
वीज या उमटे जिव्हारी झळकता ती पैंजणे !
उसळता बेभान वारा, क्शणिक सोडे तंडणे
प्राण कानी होत गोळा छनकता ती पैंजणे !
आज सजणा धुंद झाला, तू जुईचे लाजणे
थिरकला गात्री प्रणय हा विखुरता ती पैंजणे !
पुसुन नेले पावसाने, नाही..नाही.. सांगणे
एक श्वासी लक्श कंठी गात आता पैंजणे !
वाटतं असं... की
तुझ्या हातात मोगरा भरभरून ठेवावा..
आणि सुगंधाशी सुगंधाला स्पर्धा करू द्यावी..
नक्की मला वेडं करणारा त्यातला कोणता आहे? ते शोधण्यासाठी!
वाटतं असं... की
पावसाने शांत झालेल्या मऊशार हिरवळीत तुझ्यासवे एकरूप व्हावं..
खऱ्या मीलनाचा मृद्गंध
कळण्यासाठी!
वाटतं असं... की
तुझ्या हातांशी एकरूप झालेली मेहेंदी , मी नेहमी आठवावी..
हव्यास आणि सहजतेची ओढ यातला फरक..
मला समजण्यासाठी.
आमची पेरणा
अर्थात शब्दानुज यांची क्षमा मागुन....
रोज पुन्हापुन्हा तो ढुसक्या सोडतो
समोरचा नाईलाजाने नाकावर हात दाबतो
हजारो वर्षांपासुन तो त्या सोडतो
आणि दिवसभर पोट दाबून कळा सोसतो
खरेतर प्रत्येकाच्या शरीरातून ती बाहेर पडत असते
पण काहिंचे अस्तित्व नुसत्या वासावरुन ओळखता येते
पवनाच्या रुपातुन तो बाहेर पडतो
पोटाबरचे प्रेशर थोडेसे हलके करुन जातो
प्रत्येक श्वासातुन तो नाकात घुसू पहातो
श्वासाशिवाय थोड्या वेळानंतर जीव घुसमटतो
माझ्यासाठी ठेवलेल्या पिंडाकडे पहात, मी हटवाद्या सारखा बसलो होतो,
जाताजाता तिला अडकवल्या शिवाय, मी पिंडाला मुळी शिवणारच नव्हतो,
तिच्या एका निर्दय नकारा मूळे, मी हे जग सोडले, हे सर्वांना ठाउक होते,
तेव्हा मी अगतिक होतो, आता तिलाही तसेच झालेले मला पहायचे होते,
बर्याच शपथा घेतल्या आणि घालल्या गेल्या, मी कशालाही बधलो नाही,
आजूबाजूचे कावळेही प्रचंड दबाव टाकत होते, पण मी जागचा हललो नाही,
मला खात्री वाटत होती, अजुन थोडेसे ताणले, की ती नक्की येईल,
या जन्मी जरी नाही जमले, तरी पुढच्या जन्मीचे वचन नक्की देईल,