शृंगार

आभार…
तिच्या गारस वयाचे
ओळखीच्या समयाचे
आतर्क्य यमनाचे
आणि त्यामुळे छेडल्या गेलेल्या
अरूप यौवनाचे ……. !!

त्यातूनच
उतारावरचं तारुण्य
नात्याचं लावण्य
शब्दांचा प्रसव
आणि भावनांचा दुर्लभ शृंगार
लाभला आहे मला …

"माझा मी",…
"नसूनही असलेली माझ्यातली ती "
भेटलीय मला असंख्य वेळा …….
अस्तित्वाशिवाय ……!!

या गंधर्व क्षणांमधून जन्मलेली कविताच
जिवंत ठेवील मला
चंद्र माधवीच्या प्रदेशात
तिची प्रतीक्षा करीत
चिरंतन …. !!

आस मिटे ना मन हो चातक थेंब मिळे ना स्वाती
तृषा पाशवी अंतर्यामी असून पाणी भवती
फिरे एकटा मेघ अंबरी आतुर सुकली माती
छळते सावट रंध्रे अनवट ठाव न लागे चित्ती

अंकुर चिंतातूर; दिसे ना किरण सोबती अवती
गुदमर विळखुन विरह दाटला स्तब्ध जाहली नाती
एक साद पवनास विनवते छेड बांधले मोती
झुलव आपला झुला; तोषव ध्यासबावळी धरती

…………………. अज्ञात

जगण्यात उगिच सजते असणे
अक्षरांत झिंगवते नसणे
असणे नसणे ओसांडे मन
हसण्यात सदा किण किण श्रावण

आभास सदा पथदूर कुठे
शोधासा कठिण पडते कोडे
मेघावळ पिंजुन एकांती
धड धड करते काळिज वेडे

आकाश; खोल पोकळ वासा
आवेग; न ठावे थांग जसा
पवनासाहि ना कळलेले हे
वाहतो सवे निशिगंध कसा

………………… अज्ञात

ऋणात आहे; …. ऋण काटेरी
तरी वाट ती माहेरी
लाघव ओळी हळव्या लहरी
अभंग संचित गाभारी

ठाव न लागे अथांग सारे
उचंबळे कधी मौन उरी
प्रजक्तासम सण एकेरी
एकांताची कास धरी

स्पर्श दंवाचा चित्त थरारे
ओघळ किंचित; बंड करी
म्हणे सवे ये श्रावणात अन
फिरव मला गत माघारी

…………… अज्ञात

प्राजक्त मनाने झुरलो मी
झरल्यात कळा अनुबंध तळी
मदनाची बाधा भवभोळी
गंधात न्हाइली मूक कळी

चाहूलक्षणांची पागोळी
दंवस्पर्शकोवळ्या अंघोळी
अंगणी श्वेत केशर ओळी
मातीवर ओल्या; रांगोळी

अलवार स्पर्श हळुवार उरी
दरवळ परिमळ मन गाभारी
गोकुळी रास रंजनभ्रमरी
वेदना जरा विरल्या दारी

……………. अज्ञात

मी शब्द तुला सुचलेला, उधळून लावीतो कविता
मी सूर उसवले दोन्ही, तिसर्‍याच्या उदयाकरता

बघणार्‍या नजरांमधले वाटेत थांबले अंतर
नजरेच्या क्षितिजाआडून सतरंगी जंतरमंतर

वाजवता रंग उद्याचे, शत-गंध मोकळे होती
ओघळत्या सेकंदांचे अडवून ठेवले मोती

देऊळ-खांबा पक्षी क्षत-पंख पुसे इवलासा
रदबदली अंधाराशी, हा निव्वळ फोल दिलासा

वितळत्या भूतकाळातून निसरडी पाऊले आली
घमघमत्या आज-उद्याशी आडवी-तिडवी रमली

कधी स्तब्ध उभ्या असलेल्या, डोंगरमाथ्याआडून
मुक्त स्वरांनी सरिता नाचते जाणीवा विसरून

समुद्राच्या अंगी आवेग भिनायला
भरतीची जोड लागते
.
संध्येला कातर व्हायला
सूर्यास्ताची वेळ लागते
.
चातकाच्या आतुरतेला
वसंताची ओढ लागते
.
पाण्याला नितळ व्हायला
स्वच्छ सूर्यप्रकाश लागतो
.
मातीला गंधाळायला
पहिल्या पावसाची सर लागते
.
प्राजक्त ओघळायला
पहाटेची साथ लागते
.
मोगर्‍याला गजरा व्हायला
धाग्याची गाठ लागते
.
मऊ साय धरायला
दुधाला धग लागते
.
साध्या पाण्याचे थंडगार तुषार
व्हायला कड्यावरुन कोसळावे लागते
.
हवेला कुंद व्हायला

त्या ओठातिल शब्द
मदनउत्कट होऊनी झरतात
स्मितहास्याची लकेर स्वरमय
खग चिमणे किलबिलतात

बंद पापणी मन चंचल
पर फुलाफुलात विहरतात
चुंबुनिया मधुपराग सालस
शीळ ओळ आळवतात

कोण कळे ना प्रतिमा केवळ
स्पर्श उणे दरवळतात
शकुनगंधमय वास सदाही
तळहृदयी वावरतात

......................अज्ञात

काही शे वर्षांपूर्वी कोणीतरी एक शोध लावला
म्हणे चंद्र हा सूर्याचे तेज वाहतो
नाही असेल खरे, सिद्धही झाले होते म्हणे
.
.
बहुदा ज्याने हा शोध लावला त्याने
कधी तुला पहिलेच नसेल
पहिले असते तर
.
.
नको जाऊ दे
झाले ते बरेच झाले
.
.
काय तर म्हणे चंद्र सूर्याचे तेज वाहतो
असेल असेल :)

|- मिसळलेला काव्यप्रेमी -|
(खुप दिवसांपूर्वी लिहीलेली कविता)

.

नाचते नार तोऱ्यात फार नखऱ्यात माळुनी गजरा
चाळ ते पायी तालात छान डौलात खिळवती नजरा

ओठिचे हास्य मधुजाल गाल ते लाल भान हुरहुरते
होउनी दंग चोळीत तंग वेडात ध्यान भिरभिरते

हातची काकणे नाद घालुनी साद दावती मेंदी
ती अदा करतसे फिदा विसरुनी क्षुधा वाढती धुंदी

चमकती नयन सोडुनी तीर हृदयात थेट ते त्यांच्या
मेखला खास झुलवून हात अदबीन हाती ये त्यांच्या

भिंगरी गरगरा फिरत राही भरभरा सावजा पाठी
रंगता महल रंगात येतसे शीळ कुठुनशी ओठी

पापी ते पोट बोटात नोट थाटात ओढ गाठीची
थिरकतो ताल दावी कमाल ती नार नजर भेटीची

.