ओले अंजीर आणि बेळगावी कुंदा...

एकदा सहजच अण्णांना भेटायला कलाश्रीमध्ये गेलो होतो. बाहेरच्या खोलीत अण्णा निवांतपणे बसले होते. पुढ्यात नेहमीप्रमाणे पानाचा डबा होता.. इब्राहमी तंबाखूवाला..

"काय कसं काय, मुंबई काय म्हणते, केव्हा आला ठाण्याहून.." असे जुजबी प्रश्न अण्णा विचारत होते.

जरा वेळाने तेथे वत्सलाताई आल्या. वत्सलाताई जोशी. माहेरच्या वत्सला मुधोळकर. भाग्यश्री या कानडी नाटकांच्या तालमीदरम्यान त्यांचं आणि अण्णांचं जमलं. स्वतः वत्सलाताई चांगल्या गात असत. 'अत धूम' ही मियामल्हारातली, 'जाऊ मै तोपे बलिहारी ही वृंदावनी सारंगातली, किंवा मारव्यातली एक अशा काही बंदिशी त्यांनीच अण्णांना दिल्या होत्या असं अण्णा सांगत असत..

'काय केव्हा आलात..' असं म्हणून वत्सलाताईंनी हसून स्वागत केलं आणि माझ्या हातावर काही ओले अंजीर ठेवले. अंजीर अतिशय गोड आणि सुरेख होते.. मी ते पटापट मटकावले परंतु मला प्रश्न असा पडला की त्याची देठं टाकायची कुठे? मग बाहेर जाताना ती सोबत न्यायची आणि टाकून द्यायची असं मी ठरवलं आणि तसाच बसून राहिलो..

माझी चुळबुळ वत्सलाताईंच्या लक्षात आली..

'माझ्याजवळ द्या ती देठं इकडे.. मी टाकते.."

त्या इतक्या सहजतेने म्हणाल्या की मलाच ती देठं त्यांच्या हातात देतांना अवघडल्यासारखं वाटलं..

"यांना तो बेळगावी कुंदापण दे.." अण्णा म्हणाले..

"खास शहापुरी कुंदा आहे बर्र का.. " - अण्णांचा धीरगंभीर खर्ज.!

ताईंनी लगेच तत्परतेने आत जाऊन माझ्याकरता तो कुंदा आणला..अगदी सुरेख, साजूक कुंदा होता..

मग निरोप घेतला..

अण्णांनी विचारलं, "कसे जाणार?"

अण्णांना एकूणच रस्ते, गाड्या यात विलक्षण इंटरेस्ट.. :)

"साडेचारची कोयना आहे.. ती पकडणार.."

हां हां बरोबर.. कोयना आठ-साडेआठापर्यंत जाईल ठाण्याला.."

जगभर प्रवास केलेल्या अण्णांनी 'मी कोयना एक्सप्रेस पकडून ठाण्याला जाणार..' या प्रवासातदेखील इतकी उत्सुकता दाखवली की मला गंमतच वाटली..! :)

असो..

कुणी म्हणेल या लेखाचं प्रयोजन काय? काय तर म्हणे अंजीर खाल्ले..!

खरं आहे.. आठवण तशी छोटीशी आणि साधीच आहे.. परंतु अशा अनेक लहानसहान आठवणीच कुठेतरी मर्मबंधातली ठेव होतात आणि तीनसांजा झाल्या की या खिडकीतनं, त्या खिडकीतनं घिरट्या घालायला लागतात, अस्वस्थ करतात..!

आणि आता फक्त आठवणीच तर आहेत..पटकन एखादा फोन करून किंवा कलाश्रीत जाऊन पायावर डोकं ठेवायला अण्णा कुठे आहेत..?!

-- तात्या.