मराठी गझल

(मित्रांनो शेवटचे ३ कडवे आधीच्या कवितेला जोडल्या आहेत)

माझ्या फाटक्या दारिद्र्याला
ठिगळ लावीत होतो,
ज्यांनी मज बहिष्क्रीत केले,
त्यांची थोरवी गाजवत होतो !!

त्यांनी माझ्या प्रेमाची
बहुत लावली बोली,
मी निस्सीम जगाचा प्रियकर,
फुकटच वाटत होतो !!

इथे प्रत्येकेचा हेतू,
प्रत्येकाला अहंकाराने डसले,
पांढऱ्या पेशींच्या जगता मध्ये,
तो रंग सोडवीत होतो !!

किती देऊ परीक्षा खरा असण्याची,
दर वेळी पराभूत होतो,
मी या अजब दुनियेचा विद्यार्थी,
कधी ना मोठा होतो !!

एकमेकांना उणे समजू नये
(नी स्वतःला शाहणे समजू नये)

चांदणे परसामधे पडते म्हणुन
आपली तारांगणे समजू नये

माणसेही राहती रानीवनी
नेहमी बुजगावणे समजू नये

हे असे परक्यापरी येऊ नये
नी स्वत: ला पाहुणे समजू नये

ही कशाची भूल या रातीवरी
चांदण्याला चांदणे समजू नये

पाहते ती नेहमी माझ्याकडे
पण असे की, पाहणे समजू नये

डॉ. सुनील अहिरराव

रोज थोडे उत्खनन होते
ऱोज नात्याचे पतन होते

आळ हा गंभीरही नाही
पण चरित्राचे हनन होते

दोष वणव्याला कसा द्यावा
जर इथे गाफील वन होते

कोणत्या दुनियेत मी आलो
कोणते माझे वतन होते

कोठल्या मातीतुनी येते
जिंदगी कोठे दफन होते

डॉ.सुनील अहिरराव

गेले काही दिवस सरसकटीकरणाचा तडका आणि अभंग वाचून आमच्या शहरी असंवेदनशील मेंदूच्या झुडुपाला एक कवितेची डहाळी उगवली. ती डहाळी त्याच्यासोबतच्या पालापाचोळ्यासकट येथे चिकटवत आहे... गोड मानून घ्यावी.

***********************

तुमचे शेतकरी नेते, तुमच्याच तोंडास पुसती पाने | दोष सगळे मात्र, असंवेदनशील शहरी लोकांचे |
शेतीतून मंत्र्यास होती, कोटींचा फायदा | तुला नाही वावडे, अशा दांभिकपणाचे |
रे गझलाकारा, आवर तुझे दुकान | गेले ते दिवस, फुकट सहानुभुती मिळवण्याचे ||

जरा हासलो आणि हा खेळ झाला
तुझा भासलो आणि हा खेळ झाला

तसा संयमी नित्य मी राहणारा
जरा त्रासलो आणि हा खेळ झाला

मला वाटले वेळ आलीच होती
तरी वाचलो आणि हा खेळ झाला

मला मोडणे मान्य होते तरीही
पुन्हा वाकलो आणि हा खेळ झाला

जरा शेवटी हात जोडावयाला
उभा ठाकलो आणि हा खेळ झाला

अता थांबता येत नाही अपूर्व
जरा धावलो आणि हा खेळ झाला

- अपूर्व ओक

***************************************

मी तरी कोठे स्वतःचे मोजतो निःश्वास आता
डाव मांडायास कोठे राहिला सहवास आता

भोवताली गारद्यांचे कृर जथ्थे केवढाले
आरशाला टाळतो, जपतोच मी जीवास आता

मरण झाले यार आता रंगते मैफल स्मशानी
जीवनाच्या डावपेचांची नसे पत्रास आता

ऊन्हओल्या सावल्यांचे सोसले चाळे मुक्याने
पावसाचा थेंब नाही कोरडे आभास आता

कोण येतो कोण जातो खूण ना उरते कशाची
'चित्रगुप्ताच्या' सहीला मागणी हमखास आता

***************************************

विशाल २३-५-२०१६

या पोस्ट चा ब्लॉग दुवा हा

ग म्हटलं की गाणं, ग म्हटलं की ग़ज़ल आणि ग म्हटलं की ग़ुलाम अली ही साधी समीकरणं आहेत. माझी ग़ज़ल या संगीतप्रकाराशी, काव्यप्रकाराशी ओळख झाली ती ग़ुलाम अलींच्या चुपके चुपके आणि मेहदी हसन च्या रंजिश ही सही पासून. ग़ुलाम अलींचा सूर अन सूर, शब्द अन शब्द अगदी जवळचा वाटला. मेहदी हसनही नेहमीच आवडत राहिले पण एका अंतरावरूनच.

अंतर; फ़ासला. हे म्हटलं की तत्क्षणी आठवते ती ही ग़ज़ल,

फ़ासले ऐसे भी होंगे ये कभी सोचा न था
सामने बैठा था मेरे, और वो मेरा न था

एकतर्फी प्रेम झाले आवरी संताप तू
वेदना मी बाळगावी हा दिला का शाप तू

वाटही पाहून झाली काळ तो सरला किती
ना घरी ओलांडले या उंबऱ्याचे माप तू

झुरत का मी राहिलो तव घेतल्या वचनावरी
का कधी शंका न आली मारली मज थाप तू

प्रेम केले तुजवरी मी सोडुनी धर्मासही
जागली धर्मास अपुल्या उलटुनीया साप तू

जन्म दुसरा खास घेइन गाठ पडण्या तुजसवे
मीहि देतो शाप तुजला घे शिरावर पाप तू ..
.

छायाचित्र जालावरून साभार

भिंतीपल्याड जग असतं, निरखावं की
कड्या काढून दार सताड उघडावं की

पुढे जायचा वसा कधी टाकू नये
ठेच लागली जराशी तर लंगडावं की

आहे त्यातच समाधानी रहावं, पण
इच्छित साध्य करण्या थोडं झगडावं की

घेऊ द्यावा मनालाही निर्णय त्याचा
मनाला जे आवडतं ते, निवडावं की

सदासर्वदा चांगुलपणा अळणी होतो
अधनं मधनं जरा जरासं बिघडावं की

निसटून जातो काळ हातून तरीसुद्धा
जमेल तितकं आपण घट्ट पकडावं की