उपोद् घात
मार्च मध्ये सहकुटुंब एकता मूर्ती (Statue of Unity) ला भेट दिली, तेव्हाच “सायकल वरून इथं यायला लै धमाल येईल” असं डोक्यात आलेलं. फक्त, तेव्हा फुफाटा असल्यानं हा प्लॅन हिवाळ्यात करायचा असं ठरवलेलं. बघता बघता उन्हाळा सरला. पावसाळा पण गेला. आणि हिवाळा येऊन ठेपला.
भटक्यांना जसं
गाव नसतं
प्रत्येक नात्याला
नाव नसतं
ओळखदेख नसताना
आपण कुणाशीतरी हसतो
तीच तर पहिली पायरी
आपण तिथेच तर फसतो
कधीकधी एकमेकांशी
रंगतात गप्पा
हळूहळू व्यापू लागतो
मनातील कप्पा
बंधु, सखा, प्रियकर
नक्की कोण ते ठरत नसतं
आपल्याच भावनांचं आकलन
आपल्याला होत नसतं
समाजमान्य चौकटीत
ते बसणारं नसतं
म्हणूनच ते जास्त
फुलवायचंही नसतं
अचानक जुळून येतं
आणि अचानकच संपतं
एक आठवण बनून
फक्त मनामध्ये उरतं
एकदा तरी माती व्हावे
कधीतरी इतरांच्या पायी जावे
एकदा तरी माती व्हावे
नको राग लोभ कशाचा
मी माझाच नाही आहे सर्वांचा
नको व्यर्थ माझे माझे करावे
एकदा तरी माती व्हावे
दैन्य इतरांचे पाहून
मग कळते मी किती सुखी ते
आपलेच सुख आपल्याला टोचावे
एकदा तरी माती व्हावे
चारी ठाव घरी खातसे
ताटात गरम पक्वाने
कागदावर अन्न केव्हातरी चाखावे
एकदा तरी माती व्हावे
वापरसी अंघोळीस पाणी मुबलक
फासशी साबण अंगास सुवासीक
शरीर सार्वजनीक स्नानास अनुकूल असावे
एकदा तरी माती व्हावे
अंधारछाया
अकरा
दादा
कायाच्या फॅशन हाऊस मध्ये कामाला सुरुवात करायचे ठरले. ठरल्या प्रमाणे शिवीन व रिचा 11 वाजता कायाच्या ऑफिस मध्ये हजर होते. काया अजून आली नव्हती पण सुधीरने त्यांचे स्वागत केले व काया पोहचतच आहे असे तो म्हणत होता. तोच काया ऑफिसमध्ये आली.
नुकतेच एका आप्तांचे अंत्यसंस्कार होताना हजर होतो आणि काही मुद्दे मांडावेसे वाटले. ह्यावर काही उहापोह व्हावा आणि ह्या विषयातील अभ्यासकांनी / जाणकारांनी/ माहितगारांनी काही चर्चा करावी हा उद्देश.
अंत्यसंस्कार आयोजकांना जर फार माहिती नसेल तर ज्याला जे सुचेल ते तो करत सुटतो आणि एकूण प्रसंगाचे गांभीर्य जपताना त्रास होऊ शकतो
लवकर शहाणे व्हा!
============
निर्भयाच्या बलात्का-यांना फाशी लवकरच होईल, पण बलात्कार थांबणार नाहीत. ते चालूच राहतील. जोपर्यंत "किडक्या प्रजे"ची निर्मिती थांबत नाही, तोपर्यंत बलात्कार चालूच राहणार...
नांदेड सिटी सिंहगड रस्ता , पुणे, येथे आयोजित वरील कार्क्रमास उपस्थित राहावे ही विनंती.
सौ. नेहा पराग प्रधान
#सोलाण्याचं_पिठलं
(#Fresh_green_chickpeas_curry)
पिठलं हा मराठी माणसाच्या आयुष्यातला जिव्हाळ्याचा पदार्थ आहे.आणि गृहिणींच्या तर प्रेमाचा विषय आहे.कोणत्याही वेळी अभ्यागत आले की, गृहिणींचा आधार म्हणजे पिठलं-भातच.
पूर्वी नाटक कंपन्याच्या संगीत नाटकांचे प्रयोग रात्रौ उशिरा कदाचित पहाटेपर्यंत रंगत, अशावेळी बाहेरगावी होणाऱ्या प्रयोगानंतत कंपनीचा बल्लव पिठलं-भाताचा हातखंडा प्रयोग करत असे.
माझ्या वडिलांची ५० वर्षांपूर्वीची कवितांची डायरी सांभाळून ठेवली आहे. वडील पत्रकार, कवी, संपादक होते. तरुण असतानाच गेले. त्या डायरीतील कविता खाली टंकत आहे. कवितेतला मला फारसा गंध नाही. मिपाकरांकडून जर काही रसग्रहण झाले वा प्रकाश पडला तर बरे ह्या उद्देशाने मिपावर टाकत आहे.
"शर"
माझ्या संज्ञेचा पारा....
पडलाय तुटून कुठंतरी
रडतय इथे मानवाचे चिरदुःख
हतभागी गुडघ्यात दुर्दैवी मान खुपसून
शतकानुशतके ...!
