स्साला... रोच्ची कटकट

जल शृंखला योग , अंत:क्रमांक योग, बुट्टी अधिकारी योग
हे सगळे पु लंचे नवे ग्रहयोग तुमच्या कुंडलीत आलेले दिसतात
काळजी घ्या

अरे वा !! आणि मनोबा लिहिते झाले ....
मनोबाचा लडाख फेरीपासूनचा फ्यान ....

>छोटी छोटी माणसं. छोटी छोटी जिंदगी. त्यांचे मोठ्ठे मोठ्ठे प्रॉब्लेम्स. ही लोकच इतकी छोटिशी असतात की त्यांचे मोठ्ठे प्रॉब्लेम्सही अदरवाइज छोटेच असतात!
साधी, छोटी , निरागस, इवली, व्रात्य,भाबडी,बेरकी,खोडकर जिंदगी.>
:):):):):)

एवढी छोटीशी रेघ काढलीस आमच्या रेघेपाशी की आमची आता मोठ्ठी वाटायला लागलीय.

स्साला मजा आला. सुरेख च.

मनोबा,
तुला म्हनून सांगतो, लै कै लोड घेऊ नकोस. असला इशान अवस्थी तर मी पण होतो. अजुन आहे म्हणायला हरकत नाही. मॅपिंग माझे प्रमाणापेक्षा जास्त गंडलेले आहे. मी अगदी पुण्यात नटराजवरुन स्वारगेटला रिक्षा केलेला माणूस आहे. बाकी स्कीमा, लॉटर्‍या, लक्की ड्रॉ वगैरे जिंदगीत कधी लागलेले नाहीत. ४ जणाच्या चिठ्या टाकल्या तर त्यात कधी माझी आली नाही एवढ्यावरुन माझे नशीब नावाची चीझ किती --डू आहे ते बघ.
राहता राहिलं तुला आर्टिस्ट, त्यांचा परफॉर्मन्स असले ग्लॅमर भारी वाटते. काय नसते सांगतो तुला. फुकट तगमग ती. ती झेपण्यापेक्षा तुझी सरळसोट जिंदगी बरी. शिंका बिंका तर कधीही कुठेही येतात, त्यात काय विचार करायचा. कुठलेच पासवर्ड लक्षात राहात नाहीत, कुलुप चारचरदा चेक करुन परत उघडेच राहिले आहे काय असे डोक्यात कायम असते. बँका वगैरे ऑफिसात उगा भीती वाटते. ड्रायव्हिंग करताना गोंधळतो, वॅलेट चेक करत राहतो. मग काय झाले?
काय नसते रे हे. नॉर्मल आहे म्हणे हि जिंदगी. मिपावाल्यानीच सांगितलेय मला.
सो. आरामसे रह्यनेका. जो होयेंगा अच्छाच होयेंगा बोलनेका.

ओहो, असा सगळा प्रकार झाला तर.....

१०० पैकी ९५ पडले तरी निकालाआधी नापास होईन म्हणून रडणारे टॉपर लोक्स आठवले. चालूदे.

मग नक्की काय करायचं म्हणता ?

ए मनोबा च्यायला,

कसले सुख टोचायला लागले बे तुला...? चल एकदा ट्रेकला सोबत.

पुण्यापासून 50/60 किमीवर खेडेगावं आहेत. लोकं पिढ्यानपिढ्या राहतात. तेथे अजून रस्ता नाही, वीज पण पोहोचली नाहीये.
ते कसे जगत असतील बघ, तुला जो काय त्रास आहे तो नक्की त्रास आहे का ते पण कळेल.

या पूर्वीही एकदा सांगितले होते ते आणखी एकदा सांगतो, तुलना करू नकोस

तु पण तितकाच ग्रेट आहेस जितके जगातले बाकीचे लोक आहेत. बस्स.!!!

ए मनोबा च्यायला,

कसले सुख टोचायला लागले बे तुला...? चल एकदा ट्रेकला सोबत.

पुण्यापासून 50/60 किमीवर खेडेगावं आहेत. लोकं पिढ्यानपिढ्या राहतात. तेथे अजून रस्ता नाही, वीज पण पोहोचली नाहीये.
ते कसे जगत असतील बघ, तुला जो काय त्रास आहे तो नक्की त्रास आहे का ते पण कळेल.

या पूर्वीही एकदा सांगितले होते ते आणखी एकदा सांगतो, तुलना करू नकोस

तु पण तितकाच ग्रेट आहेस जितके जगातले बाकीचे लोक आहेत. बस्स.!!!

मला आपले त्या अंडयाच्या कंपनीमधले दिवस आठवले. तू अजूनही तसाच आहेस तर. =))

मनोबा एकदम मस्त लिहिलंय. लईच आवडलं.

मस्त लिहीलय..
मनोबा !! लिहीत रहा..

मन राव, छान मन लावून लिहिलं आहेस....

पण उगा डोक्याला शॉट नको लावू.. जसा आहे तसा राहा.
"just live with it" . असल्या गोष्टी थोड्या फार प्रमाणात सगळ्या बरोबर घडतात, जास्त लक्ष नको देऊ.

न्यूनगंड ठेवू नको किंवा इतरांबरोंबर स्वतःची तुलना करू नका. "enjoy yourself".
उगा उपदेश म्हणून नाही सांगत,पण मी सुद्धा थोड्या फार प्रमाणात विसरभोळा आहे, गोष्टी विसरतो, वस्तू हरवतो, कामात चुका करतो, घोळ करतो, पण जास्त लक्ष नाही देत. जेवढं मला शक्य आहे तेवढंच करतो आणि बाकी सोडून देतो, चलता है. एखादी गोष्ट जरी विसरोल तर स्वतःला सांगतो "its ok" पुढच्या वेळी लक्षात ठेवेल.

छोट्या गोष्टीत मन नको गुंतवू, मी ह्या पावसाळ्यात चक्क चार वेळा छत्री हरवली आणि प्रत्येक वेळी सापडली सुद्धा. एकदा रिक्शा वाल्याने मला 500 रुपयाला गंडवलं, मी त्याला 50 रुपये समजून 500 ची नोट दिली, त्याने ती गुपचूप खिशात ठेवली आणि पसार झाला. मी मागे पळालो पण भाऊ टॉप स्पीड ने भन्नाट सुटले. पण मी मनाला नाही लावली गोष्ट, स्वतःला समजावलं कि जाऊ दे त्याच्या नशिबात होते ते.

Don't bother your self. try to enjoy your own company and what you doing.

बुटाची लेस झटकन् बांधता येत नाही.

बुटाची लेस पटकन बांधणं "Is not a big deal". आणि तरी सुद्धा लवकर आणि व्यवस्थित बांधायची असेल तर सावकाश आणि लक्षपूर्वक बांधा, भले हि 10 मिनिटं लागले तरी चालतील. कुठलं हि काम मग ते किती हि छोटं/मोठं असू दे, सावकाश आणि मनापासून केल तर व्यवस्थित होतं (हा माझा स्वतःचा अनुभव आहे) .

एकसारखी स्वाक्षरी/सही पुन्हा पुन्हा करता येत नै.

हे सुद्धा नेहमी घडतं माझ्या बरोबर, पण चेक कधी परत आला नाही, उणीस बीस चालतं. आणि परत आला तरी पुढल्या वेळी अजून वेगळी स्वाक्षरी करून पाठवायचा चेक, अश्या वेळी स्वतःला त्रास नाही करून घ्यायचा, बँकेला त्रास द्यायचा. आणि हो जरा फिल्मी डायलॉग मारतो आता ... चेक च्या स्वाक्षरी पेक्षा बँक बॅलन्स महत्वाचा आहे.

ग्रुपसोबत लंच/डिनरला गेलो तर सगळं लक्ष लहान मुलासारखं खाण्याकडच असतं. अगदि सहजतेने मन लावून खात बसतो.

अर्रे वाह छान आहे कि मग, चांगलं हाणायच हाटलीत गेल्यावर, फुकट असेल तर अजून हाणायचं. आणि सगळे हेच करता.

लोकांच्या गप्पा काय चालल्यात; काय टॉपिक आहे; कशाचच भान नै.

काय करायचं असल्या भंपक आणि फालतू गप्पांचं, तरी सुद्धा अधून मधून एखादी काडी सारायची, आपल्या ला जमेल तेवढी आणि झेपेल तेवढी.

खूप जास्त होतं आहे, अजून लिहायची इच्छा होती, पण आवरतो आता....

कधी निवांत वेळी टॉप फ्लोअरच्या टेरेसवर आरामात कॉफी पीत तुम्ही बसलेले असताना कधी भस्सकन् दचकवून गेलेलं कबूतर कॉफी सांडणार,

हे इमॅजीन करुन बेक्कार हसतोय...

माझ्या एका खास दोस्ताच्या मते हे प्रॉब्लेम्स मुळात प्रॉब्लेम्सच नाहित. किंवा first world problems आहेत.
अगदी अगदी. हेच म्हणतो. पण या नसणार्‍या प्रॉब्लेम मधून १०० + प्रतिसाद जनरेट होतील.

माझे आयुष्य फारच बरे आहे कि मग

म्हणजे तुम्ही लिहिले तसेच आहे सगळे पण मी डोक्याला त्रास करून घेत नाही

"नाही रे" असे म्हणण्यापेक्षा, "आहे रे" असे म्हणता जावे.

ग्रुपमध्ये लोक बोलत असतील तर ग्रुपच्या र्‍हिदममध्ये येता येत नै. ग्रुप डायनामिक्सशी जुळवून घेणं जड जातं.
लोकं काहीतरी इनसायडर जोक्स मारतात. चटकन् क्लिक होत नै.

हा सगळ्याच introvert लोकांचा प्रॉब्लेम आहे. चालायचंच.

आम्हाला स्वतःचीच सही करता येत नै

हा तर बर्‍याच लोकांचा प्रॉब्लेम आहे. माझी पण सही दर वेळेला निराळी येते. त्यात वाईट नाही वाटून घ्यायचं. अगदी पुलंनी सुद्धा लिहीलंय की सही जमत नाही, असं कुठेसं वाचल्याचं आठवतंय.

आम्हाला चित्रं, संगीत, खेळ/स्पोर्ट, क्यारम-चेस कै येतच नै

येत नसलं तरी प्रयत्न तर करून बघा. मला खूप काही करावसं वाटतं पण येत काहीच नाही. नविन छंदावर पैसे खर्च केले की आणि ३-४ महिने त्या धुंदीत राहिलं की फार बरं वाटतं. मागे बासरी शिकायला घेतली. त्यात नविन बासरी घेणे, दोन तीन महीने क्लासला जाणे यात बरेच पैसे खर्च केले. पण २ महीने सराव करूनही 'प' काही वाजेना, मग बसरीचा नाद सोडुन दिला. त्या क्लासमधे खुप चांगले मित्र मिळाले आणि शास्त्रिय संगीताची आवड लागली ही जमेची बाजु. त्या नंतर स्केचिंगचं वेड लागलं. स्केच पॅड, चर्कोल पेन्सिल, कलर पेन्सिल, स्केचिंग पेन्स यावर बराच खर्च केला. नंतर स्केचिंगची पुस्तकं घेतली तिही दोनेक हजराच्यावर. ३-४ महीने प्रयत्न करून तेही सोडुन दिलं. आता ती पुस्तकं म्हणजे आयुष्यभराचा ठेवा आहेत. मग नंतर वॉटर कलरचं वेड. त्यातही काही जमलं नाही. आता नविन रंग जसेच्या तसे पडून आहेत. सध्या मी अ‍ॅक्रेलिक रंगांशी कुस्ती खेळत असते. dried flowers craft, ओरिगामी, सायकलींग असे अनेक छंद एकाच वेळेला सुरू असतात.

कालच व्यंकटेश माडगुळकरांचं 'वाटा' हे पुस्तक वाचत होते. त्यातला हा एक उतारा-

या जिवनात कंटाळा अटळ आहे आणि तोही अपुर्‍या पांघरुणासारखा असतो. अपुरं पांघरुण तोंडावर घ्यावं म्हटलं तर पाय उघडे राहतात, पायाखाली घ्यावं म्हटलं तर तोंड उघडे. यातून थोडी सुटका होते ती आपल्या छंदामुळे. जमतील तसे छंद लावून घ्यावेत. एका छंदाचा कंटाळा आला की तो टाकावा, दुसरा लावून घ्यावा, किंवा एकाच वेळी अनेक छंद चालू ठेवावेत.
मानवी आयुष्य तसं निरर्थकच. कला, राष्ट्रभक्ती, देवधर्म, असे काही काही निर्मून आपणच त्याला अर्थ प्राप्त करून देत नाही का?

आपण व्यवस्थापीडीत (हा शब्द फारच आवडलाय) आहोत हे मोअर ऑर लेस सगळ्यांनाच वाटतं. रिक्षेवाले सगळ्यांनाच फसवतात. मला तर पेट्रोल पंपावरती पण काहिनाकाही हातचालाखी करून फसवतात. आपण बिचारे आहोत हे बर्‍याच लोकांना वाटतं, पण जंगल रूल्स सगळ्यांनाच लागू होतात, आणि लढणं भाग आहे. आणि हो, Murphy's law देखील सगळ्यांनाच लागू होतो. 'Anything that can possibly go wrong, does' त्यामुळे या सगळ्या गोष्टींचं जास्त टेंशन घ्यायचं नाही.

कधीकधी फारच सगळ्या गोष्टींचा उबग आला तर मी पुलंचं हे पत्र वाचते, वाचुन बघा, कदाचित तुम्हालाही आवडेल.

टॉपलेस् स्ट्रिप क्लब मध्ये चार वर्षाचं बालक जावं ; तितपत गोंधळल्यासारखा चेहरा करुन असतो

"असतो" या शब्दातुन जी वारंवारता जाणवते त्यामुळे ड्वाळे पाणावले. काय तो व्यासंग म्हणायचा.

हे घ्या

मस्त लिहिलेय, एक नंबर !!
यावर खूप काही लिहिता येईल, पण त्यासाठी विचार करावा लागेल, आणि विचार सुरु झाले की चंद्रापासून माच्चू पिच्चूपर्यंत
कुठेही फिरून येतात, हे जे तुम्ही लिहिलेय ते पर्फेक्टली नॉर्मल विचार आहेत, गाडी योग्य दिशेने जात असते, तिला
तिच्या रस्त्याने जाऊ द्या,

मला दिशा, directions लवकर सुधरत नाही, फार विचार करावा लागतो, टेक्नॉलॉजी पटकन समजत नाही,
३d max शिकायचा पुष्कळ प्रयत्न केला, इतकं कॉम्प्लेक्स, मैथेमॅटिकेल टेक्निकल डोक्यात शिरायलाच तयार नाही.
पुण्यातील कोणता रस्ता कुठला, भिडे पूल, नदीपात्रातील पूल, झेड ब्रिज सगळे सारखे, त्यात नेहमी कन्फ्युजन,
हिशेब पटकन करता येत नाही, आकडे मोडत बसावं लागतं,

ऑनलाइन खरेदी आल्मोस्ट नाहीच, paytm amazon ह्यांव त्यांव काहीच नाही, ऑफिसात निम्म्याहून जास्त बायकांचे
आठवड्याला कुरियर, ते बघून कसं जमतं ना लांबून म्हणायचं, बास,
क्रेडिट कार्ड नाही, ते तरी लांब ड्रायविंग लायसेन्सही नाही ( हे मात्र मनावर घेणार नक्की )
चार माणसांत (बायकांत जास्त) काय बोलावं समजत नाही, मग उगाच इकडे तिकडे बघत, फोनमध्ये डोकं घालून बसायचं,
अजून आठवेल तसे टाकेन बरेच काही,

i love my own company, दॅट्स ऑल दॅट मॅटर्स,
:)

मनोबा कायम रड्याच.

सर्व वाचक , प्रतिसादकांचे मनःपूर्वक आभार. सल्ले दिलेत, पु लं च्या लिंका दिल्यात, माझा उत्साह वाढवायचा प्रयत्न केलात, हे सगळं कसं नॉर्मलच आहेत हे ही सांगितलत, म्हणजे माझी काळजी करता. माझे हितचिंतक आहात.माझे हितचिंतक असण्याबद्दल आभार.
व्यक्तिशः स्वतःबद्दल अधिक काही सांगत - बोलत बसणं आत्ता , इथे , ह्या धाग्यावर उचित वाटत नाही.
पुनश्च आभार.