शेअरींग

संध्याकाळची सात वाजताची वेळ. रस्त्यावर नेहमीचीच तुडुंब गर्दी. मी ऑफिस मधुन घरी रस्त्यातुन वाट काढत काढत चालले होते. नळस्टॉपपाशी बराच वेळ सिग्नलला उभी होते. तेवढ्यात तिथे दोन मुले गुलाबांचे टवटवीत रंगीबेरंगी गुच्छ घेउन फिरताना मला दिसली. त्या गुलाबांकडे पाहिल्यावर इतक प्रसन्न वाटलं की चटकन ती फुले मनात भरली आणि घ्याविशी वाटली.

पण इतक्यात सिग्नल सुटणार असे माझ्या लक्ष्यात आले. मनाला थोडी रुखरुखच लागली. मनात म्हणलं हरकत नाही. उद्या घेउ ते गुच्छ. पण सिग्नल सुटल्यावर वळून थोडी पुढे आले आणि दिसले की काही बायका फुटपाथ वर हे असेच गुच्छ विकत होत्या. मी गाडी जरा लांब उभ्या असणाऱ्या एका वयस्क बाईच्या समोर जाऊन उभी केली. आजुबाजुला बघितलं तर, या फुट्पाथच्या एका कडेला या बायका आणि त्याचे नवरे मुले, ही फुले नीट लावून वेगवेगळ्या रंगांच्या फुलांचे गुच्छ तयार करत होती. जणू हा त्यांचा फॅमिली बिझिनेसच आहे. ते तिथेच राहातही असावित बहुदा. मी त्या बाईला विचारलं " कितीला एक देणार?" त्या बाईने २०-३० रुपयांनी जास्तच किंमत सांगितली. मी थोडी घासाघिस केली. पण ती बाई मला सांगायला लागली की "नाही ताई, एवढ्या कमी किमतीत नाही परवडत आम्हाला. सकाळत बाजारातून फुलं आणतो आम्ही. काही त्यातली दुपारपर्यंतच कशी खराब होतात. रात्रीपर्यंत फुलं खपली नाहित की कसं उरलेली फुले टाकून द्यावी लागतात आणि नुकसान होते आमचे". एवढं ऐकल्यावर मला वाटलं जाउदे. दोन पाचंच रुपये मिळणार यांना. तिनं कमी करून दिलेल्या किमतीला मी ती फुल घेउन घरी आले.

घरी येऊन फुले छान फ्लॉअरपॉट मधे सजवली. दिवाणखान्याला त्या फुलांनी एक वेगळचं रूप दिलं. येता जाता माझं लक्ष त्या फुलांकडेच लागुन राहायचं. आणि प्रत्येकवेळी त्या मावशी पण आठवयच्या. दोन दिवसांनी ती फुले कोमेजल्यावर मी पुन्हा त्याच बाईंकडून फुले घेऊन आले. मग दर दोन दिवसांनी त्याच मावशीं कडून फुले आणण्याचा जणु माझा नेमचं झाला.

मधे काही दिवस काही कारणानं मी फुले घ्यायची थांबले. आज घेउ, उद्या घेउ करता करता चांगले १५ दिवसांनी मी त्याच मावशीं कडे फुलं घ्यायला परत गेले. मधे इतके दिवस जाउनही ती मला विसरली नव्हती. मला तिने विचारलेही की ताई आला नाहीत खुप दिवस. तेवढ्यात तिथे तिचा नातु आला. आठ दहा वर्षाचा, गोल चेहऱ्याचा चुणचुणीत मुलगा. लांब त्याच्या मित्र मैत्रिणींमधे खेळता खेळता त्याचं लक्ष बहुदा माझ्याकडे गेलं असावं. आणि मी नवीन गिऱ्हाईक आले आहे असं वाटून तो तिथे पळत पळत आला असावा. आल्या आल्या त्याने एक दोन छान फुलांचे गुच्छ माझ्यासमोर धरले. आणि मोठ्या आजिजीने तो मला म्हणाला. "घ्या ना ताई, छान ताजी फुले घ्या" ती मावशी पण अभिमानाने आपल्या नातवा कडे बघत होती. त्याचं कौतुक तिच्या चेहऱ्यावर ओसंडून वाहात होत. मी त्या मुलाकडून फुले घेतली. पैसे देउन मनीपर्स पुन्हा बॅगेत ठेवताना लक्षात आले की माझ्या पर्स मधे एक मोठी कॅटबरी आहे. त्या मुलानं इतक्या स्मार्टली मला ती फुलं विकली होती की मला त्याचं फार कौतुक वाटल. तो दिसायला आणि बोलायला पण खुप लाघवी होता. ते चॉकलेट पटकन मला त्याला द्यावस वाटलं. मनात हाही विचार आला की या गरीब लोकांच्या मुलांना कुठुन मिळणार चॉकलेट सारख्या गोष्टी खायला. मग लगेच ते चॉकलेट मी त्या मुलासमोर धरलं आणि त्याला म्हणाले " घे, तुला बक्षीस, मला छान फुलं निवडून दिलीस ना तु त्या बद्दल" ते चॉकलेट बघताच क्षणार्धात त्याचा चेहरा अत्यानंदाने उजळला की ते पाहून मला पण खुदकन हसूच आल. त्यानं ते चॉकलेट हातात घेतल्यावर उडीच मारली. मला वाटलं की ते तो लगेच तिथेच रॅपर उघडून खायला लागेल. पण...

नाही. थोडी दुर त्याचे जे ५-६ सवंगडी खेळतं होते, त्यांच्या कडे तो मुलगा धावत उंच उड्या मारत गेला. त्याने ते चॉकलेट हातात उंच धरून सगळ्यांना दाखवले. त्या सगळयाच चिल्यापिल्यांनी ते चॉकलेट बघुन एकच हल्लागुल्ला केला. त्या मुलाने ते चॉकलेट चे रॅपर काढुन एक एक छोटा छोटा तुकडा आपल्या प्रत्येक मित्र मैत्रिणीला दिला. आणि उरलेला शेवटचा तुकडा आपण खाल्ला.

मी हे सगळ बघत तिथेच उभी होते. त्या मुलाबद्दल अतीव कौतुक, खुप सारे आश्चर्य अश्या वेगवेगळ्या भावना माझ्या मनात दाटून आल्या होत्या. त्या सगळ्या माझ्या चेहऱ्यावर दिसल्या असणार बहुतेक.. कारण त्या मावशीचे शब्द कानावर आले "ताई, ही पोर नेहमीच काहीही खाऊ असाच वाटून खातात"