व्यक्तिचित्र

आसतेस घरी तू जेव्हा
कोंड्याचे होती मांडे
कळत नाही कसे ते
भरती दुधा दह्यांचे हांडे

नसतेस घरी तू जेव्हा
वाहती दुधाचे पाट
अवतार घराचा होतो
जसा आठवडी बाजार हाट

आसतेस घरी तू जेव्हा
कधी रणभूमी सम घर वाटे
दामिनी कडाडे वाजे
हतप्रभ होती सारी शस्त्रे
जेव्हां ब्रह्मास्त्र जलंधारांचे गाजे

नसतेस घरी तू जेव्हा
अन्न वस्त्रांचे होती वांधे
धुणे भांडी करूनी
दुखतात किती ते सांधे

आसतेस घरी तू जेव्हा
चिंता नसे कशाची
साम्राज्य आपुले म्हणूनी
मिरवतो मीजा़स फुकाची

तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले
सुख सारे असूनही भासे काहीतरी उणे ||

किती आठव काढावी
किती स्मृती जपावी
त्या आठवांनी डोळा पाणी आले
तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले ||१||

रिक्त झाली तुमची नेहमीची जागा
तुम्ही दिसणार तेथे आम्हा असे आशा
असे कसे मधूनच जग सोडूनिया गेले?
तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले ||२||

कार्ये केली अनेक; ओंजळ भरून दिले दान
दया केली दीनांवर; सदा काळजी काळीज भरून
रिक्त राहीले स्वतः केले दुसर्‍यांचे भले
तुमच्या जाण्याने जग सुने झाले ||३||

तू जीव माझा -
तू प्राण माझा -
घ्यावया
नच होतीस आली
मालूम होते मला

शौच्यालयात घुसता
मग सावरून बसता
मोबाइलात रमता
आलीस तू अवचिता

जवळि जवळ येता
मग कडकडून डसता
मम उष्ण रक्त प्रशिता
मेरा चैन-वैन सब लुटिता

वाजवून टाळिका
मी जीव तुझा - मी प्राण तुझा
- हरिला -
अल्विदा मच्छरिनी -
अल्विदा.

त्याचा अस्त जणू

माझ्या आठवणींचा उदय

मी आणि माझ्या आठवणी

रंगत जाते महफील नूरानी

घेर वाढता अंधाराचा

हळूच येते अश्रू घेऊनि

कैक आठवणी ताज्या अजुनी

पुन्हा परतती नव्या होऊनि

वेळेचा मग मी माग काढतो

आठवणींवर स्वार होऊनि

पुन्हा निराशा हाती येते

अश्रुंचे बहू मोल देउनी

कधी तिमिर मज सखा भासतो

तरीही स्वतःशी एकटा हसतो

नेहेमीप्रमाणे तो पुन्हा उगवतो

आठणींचा पुन्हा अस्त होतो