स्त्री - काल आणि आज

एक पुरुष म्हणून कुणी आपल्या परीने काय केले पाहिजे मग?

कविता पटली

छान आहे कविता. आवडली.

साला कावळा पण डेम्बिस असतो पुरुषांना कधीच शिवत नाही आणि त्या बद्दल कुठल्या मिपा बाईने (किंवा गेलाबाजार मिपा पुरुषाने) कविता पाडल्याचे आठवत नाही. जळो असले उपेक्षीत जीवन.

रच्याकने:- पुण्यात तरी शनिवार रविवार हाटेलांमधे पाउल टाकायला जागा नसते ते कशाचे द्योतक असावे बरे? भिकाराताल भिकार हाटेलहि या दोन दिवसात आठवड्याभराचा धंदा करुन घेतं.

त्या दिवशी केव्हाही हाटेलात गेलं तरी एका टेबला मागे कमीत कमी १२ ते १५ जणं / जणी / जणे टेबलावर बसलेल्या चार जणांकडे "किती खातो / खाते / खातं ? आता उठ" अशा नजरेने पहात बसलेले दिसतात.

मी केवळा एक निरीक्षण नोंदवले आहे ह्याची कृपया वाचकांनॆ नोंद घ्यावी.

बाकी फोटोच म्हणाल तर मी देखिल मंगळावर जाउन आलो होतो.
हा घ्या पुरावा....

हे चित्र आम्ही अंजा वरुन साभार उचललेले आहे.

पैजारबुवा,

एक काल्पनिक संवाद -

जेलरः काय, कसा काय नवीन जॉब?

अनेक वर्षांपूर्वी शिक्षा पूर्ण करून सुटलेला कैदी: बरा आहे. फक्त दिवसभर क्युबिकलच्या खुराड्यात कॉम्प्युटरसमोर बसून असतो; त्याचा कधीतरी कंटाळा येतो.

जेलरः बघितलं!! इथे असताना दिवसातून निदान अर्धा तास तरी पटांगणात, मोकळ्या आकाशाखाली श्वास घ्यायची फुरसत होती. आता भोगा आपल्या कर्माची फळं.

(* शीर्षक - मराठी, हिंदी/पंजाबी किंवा नाम/विशेषण; ज्या अर्थाने घ्याल ते!)

काही मैत्रिणींच्या आई आजीला त्या चार दिवसात गडीनोकरांसारखी कठीण कामे करावी लागत असे ऐकले आहे. सुटी कसली!