नुक्ताचं बुवांना भेटलो. त्याचा आफ्टरइफेक्ट =))
आमचा पेर्णास्त्रोत:माझी मुक्ताफळे
मुळ कवितेचा आशय खरचं खुप सुंदर आहे. पण हाताची खाज अगदीच नं आवरली गेल्याने धागाकर्त्याची माफी मागुन. :)
"यह जिलबी किस पक्वान का नाम है
किस कडाई मे तळती है आजकल
जाने क्यों लोग हमारे जिलबी को
काव्यप्रतिभा समझ रहे है आजकल"
"भुखे न आप थे ना हम, बस वक्त का तकाजा था"
"जिलब्या वाकड्याच असतात..आपण त्यात अर्थ शोधतो"
"तांब्या हमेशा शायर के हात मै ही होता है"
(मिपा बंद असताना मिपाला चरफडत खूप शिव्या दिल्या. अर्थात प्रेमाने! मग शनिवारी रात्री हे विडंबन सुचले आणि खफवर सोमवारी मिपा परत आल्यावर टाकले. तिथल्या आमच्या हितचिंतकांनी -कोण म्हणाले रे कंपू कंपू ते! - वा वा! वा वा! बोर्डावर पण टाकून बाकीच्यांनाही छळा, असे आम्हांस भरीला पाडल्याने - दू दू कुठले - खफवरच्या पुरात वाहून गेलेली आमची रचना महत्प्रयासाने वर काढली आणि इथे डकवायचे धारिष्ट्य करत आहे... नमनाचे तेल संपले...!)
प्रेमात, युद्धात आणि विडंबनात सारे काही क्षम्य असते असे मानून खालील भेळ तिखट मानून घेणे -
('खरे' कवी यांची माफी मागून...)
