'सोनाली केबल'..

कमी बजेटच्या, जास्त मोठे चेहरे नसलेल्या चित्रपटांमधे बर्‍याचवेळा काहिना काही वेगळं बघायला मिळालयं. मग यारा सिलि सिली असेल किंवा डिअर डॅड. असे बरेच चित्रपट, त्यांचे विषय, त्यांना मांडणारे लेखक-दिग्दर्शक अगदीच नवखे असल्यानं त्यांच बजेट किंवा त्यांची जाहीरात, प्रसिद्धी या सर्व बाबतीत इतर बड्या बॅनर्सपेक्षा बर्‍याच मोठ्या प्रमाणात मागे राहतात. पण त्यांच्यामधे एक वेगळेपण असतं. याच पठडीतला गेल्या वर्षी प्रदर्शीत झालेला चित्रपट म्हणजे...'सोनाली केबल'..
मुंबईत आपला केबलचा व्यवसाय सांभाळताना अचानक शायनिंग केबल सारखी मोठी कंपनी आपला व्यवसाय गिळु पाहतेय हे कळल्यानंतरचा प्रवास म्हणजे सोनाली केबल. सोनाली दत्ताराम तांडेल हे मध्यवर्ती पात्र, तिची टिम, रघु हे दुय्यम महत्वाच पात्र, आणि शायनिंग केबलचा मालक या तिघांभोवती ही कथा फिरते. लेखक, पटकथाकार आणि दिग्दर्शक अशा तिन्ही आघाड्या सांभाळण्याचं धनुष्य चारुदत्त आचर्याने या चित्रपटात पेलण्याचा प्रयत्न केला आहे. अथा कितिहि उत्तम असली तरिही पटकथेत जर गड्बड झाली तर मात्र सगळा प्रयत्न फसतो हे सत्य बहुदा पटकथाकार विसरला असावा. एवढ असुनही काही द्रुश्य मात्र उत्तम वठली आहेत हे विशेष नमुद करावसं वाटतं. अगदीच मोठ्या नाहित पण दुर्लक्षही करु नयेत अशा चुका आपल्याला पटकथेत आढळतात. पुर्वार्धात ज्या वेगाने कथा पुढे जाते तोच वेग उत्तरार्धात वाढातो, ही देखिल त्यातलिच एक.
सोनाली ही मुंबईतली मराठी मुलगी आहे. ती साकरात असताना रेहा चक्रवर्तीला घ्यावी लागलेली मेहनत तिच्या अभिनयात दिसते. ती एक पोटेंशिअल असलेली अभेनेत्री आहे हे जाणवतं. रघु हा एका राजकारणी महिलेचा मुलगा आहे. ती महिला स्मिता जयकर यांनी साकरली आहे. रघु साकारताना अलि फैझल कुठेतरी कमी पडतो. त्याच्या अभिनयाच्या मर्यादा आपल्याला जाणवत राहतात. खरतर अलि आणि रेहा ही एक फ्रेश जोडी यानिमित्त पडद्यावर आली आहे. परंतु दोघांच्याही अभिनयाची तुलना करता रेहा बर्‍यापैकी वरचढ दिसते. थोडिशी करड्या रंगाची झालर असलेली व्यक्तिरेखा साकारताना अनुपम खेर अर्थात शायनिंग केबलचा मालक आपली छाप सोडतो. त्याची आपल्या मॅनेजरचे कान पकडणं असेल किंवा एका कानात इअरबड्स ठेवणं असेल लक्षात राहतं. सदाच्या व्यक्तिरेखेतला राघव सुद्धा आपलं काम चोख बजावतो. सगळ्यात शेवटी दत्ताराम तांडेल अर्थात स्वानंद किरकिरे यांची एकुण पडद्यावरची लांबी खुप कमी पण तरिही ते सुद्धा आपल्याला लक्षात ठेवायला भाग पाडतात.
चित्रपटातील गाणी फार सुश्राव्य नसली तरी एखाद दुसरं सोडलं तर बर्‍यापैकी वेळेवर आणी योग्य ठिकाणी येतात. तरीही 'एक मुलाकात' हे गाणं लक्षात राहण्याजोग आहे.
छायाचित्रणाच्या बाबतीत सुधीर पालसने यांचा कॅमेरा उत्तम बोलतो. कॅमेरासाठी त्यांना दाद द्यायलाच हवी.
एकंदरीत छोट्या व्यावसायिकांना समांतर पातळीवर मोठ्या व्यावसायिकांना कसं तोंड द्याव लागत याच व्यवस्थित चित्रण म्हणजे सोनाली केबल हा चित्रपट. उत्क्रुष्ट नाही पण बघुच नये याही पठडीतला हा चित्रपट नाही. एकदा तरी बघावा जरूर. कदाचित आपल्याला आवडण्याचे संकेत जास्तच!!