आक्षेपार्ह काय ?

आक्षेप नोंदवला नव्हता तर हा लेख टिकला तर मला आश्चर्य वाटेल असं म्हटल होतं:

कारणे दोन :
१.कुठल्याही प्रकारची टिंगल नसलेला पण थेट नाव घेतलेला लेख होता तो.
२.तुमची आणि त्यांची मैत्री परिचय आहे का नाही त्याच्याशी माझ्या प्रतिक्रियेच काहीही (सुतराम) संबध नाही.
३.आपण माझ्यासारख्या अडाणी मिपाकरांकडेही (यांचा उद्धार कोण करणार) अश्या कणवयुक्त नजरेने पाहात नसाल तर त्याकरिता खास अभिनंदन.आणि जाहीर आभार

धन्यवाद
(जग थेट फक्त काळे किंवा फक्त पांढरे आहे असा अजिबात पुर्वग्रह नसलेला नाखु)

संक्षिप्त व्यक्तिचित्रण म्हणूनही छान.

आता मिपावरील लेखाबद्दल. एक देव नाही म्हणणारा, सर्वथ: देवाला नाकारणारा व दुसरा भक्तश्रेष्ठ संत यांच्यात काय समान असणार असा कोणालाही प्रश्न पडावा. पण मला त्यांच्यात एक समान दुवा दिसला.. दोघेही कवी, ओव्या अभंग लिहणारे, अज्ञ जनाबद्दल मनापासून कळवळा असणारे, निरीश्वरवादी

शरदरावांना अज्ञ जीवांविषयी जो कळवळा आहे तो दुर्देवाने काही अभाग्यांच्या लक्षातच येत नाही. तो दाखवुन देण्यासाठी त्यांना जे कष्ट पडतात ते आता बघवत नाहीत.
काही अज्ञ जीव म्हणतात की आमचेही इथे मित्र आहेत पण आम्ही सार्वजनिक स्थळी त्यांना अलिंगन देत नाही. कारण असे की जे आमच्या मित्राच्यावर इतर कारणांसाठी प्रेम करत असतात त्यांना ही मग त्यांना अलिंगन द्यावेसे वाटते. अलिंगनामुळे आमच्या मित्रावर प्रेम करण्यास चिथावणी मिळते.
आमचा मित्र आणि आम्ही जो काय राडा घालायचा तो सार्वजनिक जागेत घालत नाही.
जेव्हा आम्ही तसे करतो तेव्हा आमची एक भुमिका असते.

खुलासा करण्याची गरज होती असे वाटत नाही. पण तरी देखील हा प्रतिसाद/खुलासा आवडला.

मुलांच्या चालीने चालावे, मुलांच्या बोलीने बोलावे |
तैसे जनासी शिकवावे हळू हळू || - समर्थ रामदास

गुटगुटीत मित्रास पाठीवर धपाटा घालून "अरे कित्ती वाळलाहेस अशा अर्थाने.

निरीश्वरवादाचे वैचारिक श्रेष्टत्व मान्य करूनही मला देवावर विश्वास ठेवणार्‍यांवर "हे अडाणी, यांना सुधारले पाहिजे" असे वाटत नाही. उलट सत्, चित्, आनंद यापैकी आनंद मिळवण्यास ती एक सुलभ वाट वाटते. @ नाखुदा
अगदी अशीच नव्हे पण अशा स्वरूपाची टिपण्णी करून मी व यनावाला यान्चातील फर्क मी अन्यत्र दाखविला आहे हे आपण जाणताच .मला फक्त या चिद आनंदाचे पर्यावसान काही वेळा मक्केत नाशकात भक्तगण चिर्डून ठार झाले अडीच लाखाच्या समुदायाने अमुकाना ठार मारले एका स्टेशनात एका जमावाने दुसर्‍या धर्माच्या जमावाला जाळले असे झाल्याचे दिसते त्यावेळी हा चिद्विलास उन्माद तर नाही ना अशी शंका येते.

आपण दोघांनाही मी भेटलेलो नाही. आपल्या दोघांच्याही लेखनाची शैली मला मात्र चांगली परिचित आहे. आणि ती मला नेहमीच आवडते. शरदसरांचे साहित्यविषयक विशेषतः ललित लेखन, जुन्या कवितांचे रसग्रहण आणि वालावलकरसेठ यांचा आधुनिक विचार, विज्ञाननिष्ठ लेखन आणि डोळसपणाने पारंपरिक गोष्टींकडे पाहण्याचा आग्रह धरणे ही आपल्या दोघांच्याही लेखनाची खास वैशिष्ट्ये. आपण दोघांनीही आपापल्या लेखनासहित मिपावर नेहमी लिहित राहावे. मैत्रीपूर्वक गंमत सार्वजनिक म्हणजे मुख्य बोर्डावर आल्यामुळे अनेक मिपाकरांना ते आक्षेपार्ह वाटणे साहजिकच होते. असो.

आपल्या दोघांमधे एखाद्या लेखनावरुन तिरप्या प्रतिसादाची जुगलबंदी मला पाहता यावी अशी माझी इच्छा मात्र कायम आहे. :)

अखिल भारतीय मराठी साहित्य संमेलना निमित्त पुण्यात येतोय. वल्लीला जरा वेळ मिळाला तर संध्याकाळी तुमच्या मैफिलीच्या ठिकाणी तुम्हा दोघांना गाठल्याशिवाय मी मात्र राहणार नाही. आपल्या मैत्रीला, वैचारिक भांडनाला असेच दीर्घायुरारोग्य लाभो अशी मनोमन पार्थना करतो.

आपण माझी निराशा केली म्हणुन यनावालांचा शिव शिव रे काऊ | हा पिंडाचा घेई खाऊ | तर तुम्हा दोघांनाही मला गुरु करुन घ्यायचे असल्यामुळे गुरु... एक कोडे हा शरद सरांचा लेख वाचुन येतो.

-दिलीप बिरुटे
(विद्यार्थी)

आपल्या लेखाला मी कोण आक्षेप घेणारा ? आपले आणि यनावालांचे भरपूर लेखन मी वाचले आहे. तुमची आणि त्यांची मैत्री, नवीन सभासदांना माहिती नसेल. त्यामुळे, त्यातील मतितार्थ न समजता, व्यक्तिगत लेख मिपावर रुजणे, ही एक शक्यता वाटली. त्याला अनुसरुन प्रतिक्रिया लिहिली.
मिपावरच्या दिग्गज लेखकांसमोर तिमा ही माती आहे असे समजा.

त्या लेखात मला आक्षेपार्ह काय वाटले ते मी माझ्या प्रतिसादातच दिले आहे. त्यामुळे पुन्हा वेगळे स्पष्टीकरण देणे मला आवश्यक वाटत नाही.
एखाद्याच्या भक्तीवर, श्रद्धेवर माझाही आक्षेप नाही पण वाढत्या अंधश्रद्ध भक्तांमुळे देवळांची, उत्सवांची वाढती दुकानदारी उघड्या डोळ्यांनी दिसते आणि स्वातंत्र्यानंतर इतकी वर्षे होऊनही भारतात खेडोपाडी असणारी शिक्षण, वैद्यकिय सुविधा, रस्ते, पिण्याचे पाणी, वीज आदी सोयीसुविधांची मुलभूत गरज पुरी झालेली नसताना इश्वरचरणी होणारी पैशांची उधळण मनाला खटकते. देवाच्या डोक्यावर ओतून वाया जाणारे दूध, शिवाय मिठाई स्वरूपात खवा (आटीव दूध), साखर पाहता मला कुपोषणाने मरणारी मुलं आठवतात. त्यामुळे कुठेतरी ह्याला आळा बसावा अशी माझी प्रामाणिक इच्छा आहे. देवावर भरवसा टाकून, ईश्वरेच्छा असे म्हणत प्रयत्नशीलता हरवून बसलेले अनेकजणं मी पाहीले आहेत. ते सर्वजणं 'प्रयत्नांती परमेश्वर' ही व्यावहारीक भूमिका सोयिस्कररित्या दूर लोटून 'आधी-मधे-शेवटी फक्त 'तो' आणि फक्त 'तोच' तारणहार' ह्या विचारधारणेत गुंतत चाललेले दिसतात. हे दृश्य त्या व्यक्ती साठी आणि अशा व्यक्तींची वाढती संख्या पाहता आपल्या समाजाला घातक आहे. 'असेल माझा हरी तर देईल खाटल्यावरी' ह्या निष्क्रियतेच्या वाटेवर नेणारी आहे. ह्यात कोणावर जबरदस्ती नाही, कुणा 'अज्ञा'ला 'सुज्ञ' करण्याचा आव नाही. पण शंभरातील एकाला जरी माझे विचार पटले तरी मला आनंद होईल.