विलयखुणा जन्मावरती; मन उलगडते ती अनुप्रीती
चिरंजीव; खडकावरही असते प्रेमाची अनुभूती
काळ युगे हतबल शरणागत कली कळा निष्प्रभ भवती
हरित वाण अंकूर सदा; ऋतु वयातीत जणु वावरती
ओलांडे यातना पर्व वेदना पर्वतांच्या भिंती
खळे अवखळे फ़ेसाळे निर्झर निर्मळतम ध्येयगती
तमा ना कुणाची वा भीती लाघव सरिता ओघवती
काठ किनारे तृप्त; सुप्त समृद्ध क्षणांची ही भरती
…………………………. अज्ञात
युगे जाहली जळून पण अंगारा अजून दाही
कलेवरे उरली स्वप्नांची डोळा भरून कांही
काजळ वाटा धूळ फ़ुफ़ाटा दिशा व्यापल्या दाही
सुकलेला पाचोळा भिरभिर उडवत वारा वाही
अंध मोहरे काळे गहिरे पोत मानवत नाही
वठलेल्या रेषांचे व्रण अवशेष वाहती भोई
पराधीन मायामय जीवन झुळुक वादळे तीही
ओहटीत कवने वचनांची जगणे लाट सदाही
उलगडणे वाळूसम काठावर लोटांगण घेई
खोल तळातिल दडलेले सागर पृष्ठावर येई
फेस दुधी विरघळे उफाळे फुटे अंगभर लाही
श्वासांचे दळणे आदळणे चिर अंदोलत राही
…………………. अज्ञात
पुन्हा सुखे परतून न येती पानांवर जैसे दंव मोती
ओघळल्या स्वप्नांचे अंती व्रण कांचेचे उरती
परा शरांचे ढंग निराळे छटा उमलुनिया वावरती
विमल कोवळे पराग गंधित माल्य फुलांवर लवलवती
परम अलौकिक सण नियतीचे दरवळती वाटेवरती
क्षणभंगुर वैभव हे पण अस्वाद कुणी घेती ना घेती
पसा असू दे याचकसम आमंत्रक सदा नयन भरती
आसपास चिर अनंत कोटी अमृतमय कण भिरभिरती
धुंद सरोवर कुंद सभोवर शकुनांचे मेणे अवती
माया ईश वराची अवघी चराचरावर ओघवती
……………… अज्ञात
( चाल : नाही खर्चली कवडी दमडी...)
नाही चाखली चव 'लाडू'ची, नाही घेतला ठाव
उगिच घातला घाव, हाताने उगिच घातला घाव |धृ |
कुणी आपटे 'तो' फरशीवर
कुणा वाटते फुटे भिंतीवर
फुटण्याचे ना घेतो इतुके फोडियले तरी नाव .. |१|
'काळ' मम मुखी लाडू घरचा
जबडा न कळा सहतो वरचा
हात दुखोनी तुटेल भीती दाताचा न टिकाव .. |२|
जितुके लाडू तितुकी नावे
हृदये चिडुनी शिव्यासी द्यावे
मनीं न आवडे पत्नीपुढे मी दीन-अनाथ-'अ'भाव..|३|
.
अक्षर अक्षर ओघळताना झुळझुळणारे शब्द कवीता
हृदयाचा आकार मनातील सुप्त सुकोमल भाव कवीता
आशय गर्भित गूढ कथानक विश्लेषक तळ ठाव कवीता
कळणारी न कळणारीही अंतरातली धाव कवीता
कोण कुणाचा कधी न होता होता नव्हता डाव कवीता
आस जनाची कणव जगाची गाभाऱ्यातील घाव कवीता
मेघजळातिल गुदमरलेल्या सहवासाची हाव कवीता
विलय पावलेल्या पर्वातील हळवा क्षणगुंजारव कविता
सखी सोयरी जन्म तारिणी दु:ख हारिणी सरिता कविता
दाहक पावक श्रावक वाहक बखर जन्म जन्मांची कविता
आले गेले मुक्त जाहले मुक्त मौक्तिकांचीही कविता
एकांतातील एकांताचा, द्वैताचा आलेख कवीता
वय जवळ करी मज दूर पळे तरुणाई
मन आठवते लागते आळवू अंगाई
क्रमल्या वाटा पाडियले पथ पण तरी वाटते अस्थाई
स्थानक का कोठे अवघडले हरवली दशा नि दिशा दाही
किंचित थोडे संचित काही फ़ुंकर घाली शमवी लाही
शैशव दूजे नकळत देई स्पर्शाविण ऊर्जा या देही
शोधीत सुखे परतून पुन्हा नव जुने बालपण येई
विसरून जीर्णपण जन्माचे मउ कुशीत घेई आई
………………… अज्ञात
मेघांस कांही रुपेरी किनारी
तळी त्याच काळ्या कपारी कपारी
जणू कातळाचे भले अंग ओले
तया जोजवी भास्कराची सवारी
तमा ना जगाची भरे रोज मेळा
सावळ्या कतारी सकाळी सकाळी
क्षितीजी पहाट झुंजु मुंजू हिवाळी
सरी पावसाच्या आता,….
दूरच्या आभाळी …….
……………… अज्ञात
कोण कल्पिते कथा मनी जळी स्थळी
अंग जाळिते व्यथा उजाडते कळी
जाणिवा उण्याच का बुडून त्यात पोकळी
वंचना किती कशा दिशा न एक मोकळी
कोष्टकेच जुंपली व्यापली कुळी
झुंझली अनंग रोम रोम पाकळी
अंतरी उदंड कंड बंड कोश वादळी
थांग छिन्न बंद मुका ओहटी तळी
का कुणी कुणास जोजवावे उरी
अकारणे कशास आठवावे तरी
व्याध वेध घेत धाव धावतो परी
मिळेल जे मिळूनही रितीच टोकरी
……………… अज्ञात
जाणीव एक कोण्या बीजापरीस असते
संवेदना फळाची शाखेस भार नसते
गंधास स्वाद जेंव्हा परिपक्व फूल होते
शब्दात भावना अन सारीतेसामान झरते
त्या ओढ अर्पणाची समिधा समर्पणाची
व्हावा तृषार्थ कोणी आकंठ तृप्त ह्याची
………………… अज्ञात
चीत्कला चपळ चमके गगनी
स्वर उमड घुमड घन प्रतिध्वनी
थरकापे अवनी तपोवनी
डोळ्यात आंसवे विद्ध मनी
काळीज तळी अवखळ पाणी
जळ खळाळे विकल होवोनी
अस्वस्थ मेघ धावे कोणी
चातक चोचीत शुष्क रमणी
वेदना सखी मिरवे अंगी
श्रम दाह शमे ना एकांगी
शिडकावा तनभर भावुकसा
व्हावा अमृतमय शतरंगी
……………. अज्ञात
