एक निर्णय (भाग 3)

एक निर्णय भाग 1

एक निर्णय भाग 2

भाग ३

एक एक महीना सरकत होता आणि दोघेही अभ्यासाच्या मागे लागले होते. एक वेगळाच समजूतदार धागा त्यांच्यात तयार झाला होता. एकत्र अभ्यास चांगला होत होता. प्रिलिम झाली... मुख्य परीक्षा झाली आणि तीन महिन्यांची मोठी सुट्टी सुरु झाली. त्या काळात सुट्टीमधे भेटणे तसे जमत नसे. त्यामुळे दोघे एकदाच भेटले.

"तू पुढे काय ठरवल आहेस?" मिनाक्षीचा प्रश्न.

"काही नक्की नाही ग. तू?" प्रशांत.

"मी सायन्स. रुहियातुन बारावि करणार. आणि मग डॉक्टर" मीनाक्षी.

"हो. तू म्हणाली होतीस. मी अजुन विचार करतो आहे. तस C.A. चांगला ऑप्शन आहे. म्हणजे इतर स्पर्धांमधून भाग घेता येतो. इंजिनीअरिंग देखील बर आहे. पण अभ्यासाच्या बरच मागे लागावं लागत त्यात. तस डॉक्टर होण्यातही काही प्रॉब्लम नाही. अभ्यास करायचा म्हंटल की इंजिनियर काय आणि डॉक्टर काय? कॉलेज मात्र अस हव की जिथे इतर गोष्टी पण असतील. मला ना कॉलेजमधून नाटकात भाग घ्यायची इच्छा आहे. आणि असच काही करायच आहे." आणि मग क्षणभर थांबत हसत प्रशांत म्हणाला;"खर तर माझ नक्की काहीच ठरलेलं नाही".

"अरे तू तर सगळच् करायच म्हणतो आहेस." मीनाक्षी हसत म्हणाली. त्यावर प्रशांत खळखळून हसला.

"सुट्टीचा काय प्लॅन? मी गावाला जाणार दोन महीने. जून मधे येईन. रिजल्ट च्या अगोदर." प्रशांत म्हणाला.

"मी पण नाशिकला आजीकड़े जाणार. मग अकरावीच्या सुट्टीत नाही न जाता येणार. बारावीची तयारी असेल न. चल अच्छा. आपण जूनमधे भेटु रिझल्टच्या वेळी. जमल तर फॉर्म्स एकत्र आणुया कॉलेजचा. माझा फोन नंबर आहे न तुझ्याकडे? फोन कर ह आलास की." मीनाक्षी म्हणाली आणि बाय म्हणून दोघे निघाले.

जून उगवला. रिजल्ट लागला. दोघेही उत्तम मार्क्सनी पास झाले होते. दोघेही बोर्डात आले होते. मीनाक्षी सहावी आणि प्रशांत आठवा. प्रशांतला गणितात फुल मार्क्स होते आणि मीनाक्षी सायन्स आणि संस्कृत मधे टॉपवर होती.

मिनाक्षीच कॉलेज नक्की होत. प्रशांतने पण फारसा विचार न करता त्याच कॉलेजला एडमिशन घेतली. आत्ता तर सायन्स घेऊ; मग बघू पुढच पुढे... त्याने मनात ठरवल. त्याला खरच मीनाक्षी खूप आवडायची. त्यामुळे मिनाक्षीच्या सोबत राहायच एवढच् त्याने ठरवले होते. त्यात रुहीयामधून अनेक स्पर्धांमध्ये भाग घेण त्याला शक्य होत. त्याने ती माहिती देखील काढली होती. हळूहळू दोघांची मैत्री कॉलेजमधे चांगलीच माहितीची झाली होती. दहावी मधे जे चिडवण होत आणि त्यावरून ते दोघे भेटले होते त्याला आता बरेच महिने होऊन गेले होते. तरीही 'आपण एकत्र आहोत,' हे दोघांनी सहज स्विकारल होत. प्रशांत शाळेप्रमाणे कॉलेजमधे देखिल सांस्कृतिक विभागात खूपच रमायचा. शाळेत असताना ज्याप्रमाणे नाटकं.. वक्तृत्व... वाद-विवाद यात भाग घ्यायचा तसाच तो कॉलेजमधे देखिल सगळ्या कार्याकारामात भाग घ्यायला लागला होता. कॉलेजसाठी ट्रोफिज जिंकत होता. त्यामुळे त्याचा मित्र परिवार मोठा व्हायला लागला होता. प्रशांत मुळात दिसायला छान होता. आता कॉलेजच पाणी लागल्यावर अजूनच स्मार्ट वाटायला लागला होता. त्यामुळे फ़क्त मित्र असे नाही तर अनेक मूली त्याच्या मैत्रिणी झाल्या होत्या. त्याच्या व्यक्तिमत्वात् एक आकर्षण होते... प्रशांत हसरा, मोकळ्या स्वभावाचा आणि मुख्य म्हणजे अभ्यासाव्यतिरिक्त इतर विषयात जास्त रमणारा होता. त्यामुळे एकदा जर कोणी त्याचे दोस्त झाले तर ते कायमचेच. त्याचा मित्र-मैत्रिणींचा परिवार संपूर्ण कॉलेजभर पसरलेला होता. मात्र मिनाक्षीने कॉलेजमधे आल्यावर ठरवून फ़क्त अभ्यासाकडे लक्ष दिल. पण आता प्रशांतच्या नविन मैत्रिणींकडे तिच लक्ष असायच आणि तो कोणा कोणाशी बोलतो, किती बोलतो यावर देखिल.

ती प्रशांतची काळजी देखिल घ्यायची. त्याच खाण पीण... त्याची लायब्ररीची पुस्तक बदलण... आणि मुख्य म्हणजे त्याच्या मागे लागण अभ्यासासाठी. कारण तो जरी खूप हुशार असला तरी त्याचा सांस्कृतिक विभागाकडे वाढता कल तिच्या लक्षात आला होता. तिच्या मते 'हे अवांतर तर ठिक आहे, पण अभ्यास आणि उत्तम शिक्षणावर आधारित करियर जास्त महत्वाच् होत.'

मीनाक्षी तशी थोड़ी शिष्ठ होती. त्यात तिचा मूळ इंटरेस्ट अभ्यासात होता. पूर्ण फोकस डॉक्टर बनण्यावर होता. त्यामुळे तिने तर त्यादोघांच्या अभ्यासाची जणू जवाबदारीच् घेतली होती. प्रशांतही तिच ऐकायचा. ती म्हणेल तसा अभ्यास करायचा. एकपाठी असल्याने त्याला अभ्यास करणे जड़ जात नसे. त्याच फळ दोघानाही मिळाल. बारावीमधे दोघानाही उत्तम मार्क्स मिळाले. प्रशांतने तस स्वतः काहीच ठरवले नव्हते. मग मिनाक्षीनेच दोघांसाठी निर्णय घेतला.

दोघांनी ही M. B. B. S. व्हायच ठरवल. तसे दोघांच्याही घरचे सुशिक्षित आणि आर्थिक दृष्टीने उत्तम होते. त्यामुळे डॉक्टरी करीयर दोघानी निवडल तरी कोणालाही घरून विरोध होण्याचा प्रश्नच नव्हता.

मात्र प्रशांतला पीसीएम मधेदेखील उत्तम मार्क्स होते. त्यामुळे त्याच्या वडिलांनी त्याला एकदा फ़क्त विचारले,"बेटा तुला नक्की डॉक्टर व्हायचे आहे न? इंजिनिअरिग नाही न करणार? तुझ्या मनात C.A. करण्याच् देखिल होत. बघ... तुझी निवड आम्हाला मान्य आहे. आपला काही कुठला बिज़नस नाही. माझी नोकरी आहे. त्यामुळे तुझ तू काहीही ठरवलस तरी चालेल. आमचा काहीच आग्रह नाही."

"बाबा, मी आणि मीनाक्षी दोघेही एकाच कॉलेजला एडमिशन घेतो आहोत. दोघांनाही डॉक्टर व्हायचे आहे. मिनाक्षीच देखिल तेच मत आहे." प्रशांत म्हणाला. त्यावार मात्र मग प्रशांतच्या आई-वडिलांनी काहीच म्हंटले नाही.

एडमिशन झाली आणि कॉलेज सुरु झाले. शाळेपासूनचा टॉप करण्याचा ट्रेंड प्रशांत आणि मिनाक्षीने इथे देखिल कायम ठेवला; आणि इथे देखिल प्रशांतने आपली सांस्कृतिक आवड चालु ठेवली होतीच्. अकरावी बारावी प्रमाणे इथे देखिल त्याने नाटकं आणि इतर कल्चरल गोष्टीना महत्व दिले होते. मिनाक्षीने दोघांच्या अभ्यासाची बाजू सांभाळली होती. एकत्र शिक्षण... कॉमन मित्र मैत्रिणी... त्यामुळे मजा- मस्ती चालु असायची. परिक्षेच्या मोसमात मात्र कधी रुसवे-फुगवे... कधी अबोला.. कधी समजूत घालणे... हे व्हायचेच. कारण मिनाक्षीचा आग्रह असायचा फ़क्त अभ्यास करुया आणि प्रशांत तिला चुकवून इतर गोष्टी करायचाच. त्याची देखिल दोघाना आता सवय झाली होती. त्यातच कॉलेज लाइफ कधी संपले दोघानाही समजलेच नाही. दोघेही M. B. B. S. झाले आणि पुढे M. D. प्रशांत ओर्थोपेडिक सर्जन आणि मीनाक्षी गायनेकोलॉजिस्ट.

आतापर्यंत त्याचं एकत्र असण त्यांच्या अंगवळणीच पडल होत. आणि एकूणच सर्वानी मान्य देखील केल होत.... स्विकारल होत. त्यामुळे जेव्हा त्यांनी लग्न करण्याचा निर्णय सांगितला तेव्हा काही फ़ार चर्चा न होता तो स्विकारला गेला आणि मीनाक्षी-प्रशांत दोघेही लग्न बंधनात स्वखुशीने अडकले. मीनाक्षी नेरुरकर ही मीनाक्षी नेरुरकर प्रधान झाली. आणि तिने आग्रहाने असच नाव लावलं. त्यावेळी अस नाव लावण्याची प्रथा फारशी रूढ नव्हती. तरीही त्यालाही प्रशांतने कधी नाही म्हंटल नाही. त्याला त्यात काही वावग देखील वाटल नाही. मीनाक्षीने मंगळसूत्र घालायला देखील नकार दिला आणि तो देखील त्याने सहज स्वीकारला होत. मुळात मीनाक्षी जो निर्णय घ्यायची तो निर्णय प्रशांत बिनविरोध मान्य करायचा. ती सवयच लागली होती त्याला... आणि कधाचित मीनाक्षीला देखील.

क्रमश: