--- ओढ वादळी ...(सवंगलता छंद) ---

काल प्रातःस्मरणीय नित्यवंदनीय गुरुवर्य केशवसुमार स्वप्नात आले, म्हणाले "आंद्या शिंच्या अरे झोपतोस काय ? उठ भाड्या .. मोठ्या विश्वासाने तुमच्या खांद्यावर काही जबाबदारी टाकली होती .. तुम्ही पार चिंध्या केल्या रे विश्वासाच्या !!" ... गुरुवर्याचा क्रोधित स्वर ऐकुन अंमळ घाबरलोच .. गुरुबंधु रंगारावाला फोन लावावा म्हटला तर गुरुदेव कडाडले .. "थांब जरा !! .. आज आलोच आहे तर हा द्वंद .. सॉरी छंद शिकुन घे !" ..

त्यांनी शिकवला तो सुरेख असा "सवंगलता छंद" ... अन आमची प्रेरणा मनिषाताईंची ही कविता ओढ वादळी ...(लवंगलता छंद)

तर मेहेरबान कदरदान पानदान थुकदान ... सादर आहे ...

--- ओढ वादळी ...(सवंगलता छंद) ---

नको नको चकली
बेसन पीठाची
साद देतो मार्ग मला
पुरे रे पुरेरे !

पाउलांना ओढ माझ्या
एकांत वासाची
झटक्यात उतरली
पातळी टाकिची !

घोंघावती दरीतूनी
अनावर वारे
वैतागली टीमही
बोंब बोंब मारे |

फराळास आवरा
दिवाळी नकोहो
सौदामिनी कडाडते
कडा काळजीची |

सर्दलेल्या चिवड्याची
गाज मनी राही
वादळी ही ओढ अशी
उमलते देही |

गुंजन हे मंद नको
वास जिव घेई
साद द्यावी त्याने, ज्याचे
पंख गरुडाचे |

-
आपलाच छंदबद्ध छंदोपंत

केशवटुकार