उक्षुम्बाई !

अर्रर्र...

च्च च्च च्च.

गोष्ट आवडली असे तरी कसे म्हणु?

पैजारबुवा,

..

तू पण .....

जाऊ दे ......... वाचलेच नाही म्हणून वाचलो असंही म्हणवत नाही.

:(

कठीणे राव :(

हम्म

:(

चित्र डोळ्यासमोर उभे राहिले. अगदी यथार्थ वर्णन केले आहे,

.

.

:(

कथाशैली आवडली, कथेबद्दल बोलायला काही शब्द नाहीत.

:(

असो,

भारतातली गरिबी कधी दूर होणार?

कुणास ठावूक.

:(

खुपच प्रत्ययकरि वर्णन. वामनराव चोरघड्यान्च्या 'सान्गावा' नावाच्या कथेचि आठवण झालि.

तुम्ही असे (चटका लावणारे) लिहीत जावु नका हो
ते चटपटीत / खुमासदार / शालजोडीतले देणारे लेखच लिहा.

आयुष्यात पहिल्यांदा जेवत्या ताटावरून उठलो लेक चिनार भाऊ

:(

कथेतला एक एक क्षण डोळ्यासमोर उभा रहात होता. अप्रतिम लेखन

प्रतिसाद देणार नव्हतो; पण...

मनाला फार टोचली ही कथा. पूर्वीपासून हे असं आणि अशासारखं पाहात आलोय. एकीकडे शिळ्या भाकरीच्या चतकोर तुकड्याचाही हिशेब मांडणारी आणि दुसरीकडे मनाच्या अपार श्रीमंतीने कोडगेपणाला लाजवणारी; दोन्हीही माणसेच. आपण माणसे म्हणजे विरोधाभासाचा कळस असतो. माणुसकीचा दहावा घालणाराही समाजच आणि माणुसकीला अपार दयार्द्रतेने उरात वागवणाराही समाजच. आणि अर्थात, हा समाज बनवणारी व उद्ध्वस्त करणारी माणसेच... जगात गरिबी का आहे या प्रश्नाचे उत्तर आपण गरीब आहोत हे समजल्यापासून शोधतोय. अजूनही ठामपणे म्हणू शकत नाही उत्तर सापडलंय की नाही ते.

ललित आवडले. शैली टोकदार आहे, जी अशा लेखनासाठी आवश्यक असते.

भाकरीच्या चतकोरासाठी मोताद व्हावं माणसाने यासारखं दुर्दैव नाही.
कथा फार म्हणजे फारच टोचली. प्रत्यक्ष अनुभवातून आलेली असल्याने शब्द थेट आतूनच आलेत :((...
काय म्हणावं तुमच्या लेखणीला चिनारभौ!!

(पानात आधी वाढलेलं असेल ते सगळं विनातक्रार, अगदी कितीही आवडलं नाही, खारट, तिखट कसंही असलं तरी संपवायचंच तेही चकार शब्द न काढता, असा आजोबांचा दंडक असल्याने लहानपणापासूनच पानात टाकलेलं घरी चालत नसे. त्यानंतर ती सवय अंगवळणी पडली ती पडलीच. आजही कोणी पानात टाकले की माझा अक्षरशः तीळपापड होतो. त्या माणसाला बोलण्यापासून कसेबसे आवरावे लागते....)

लहानपणापासून खात्यापित्या घरात वाढलो. अर्थात पानात काहीही टाकायचे नाही हि घरची शिकवण होतीच. परंतु त्याचे मूळ माहिती नव्हते.
लष्करात असताना दिवस दिवस मिळेल ते अन्न खाल्ले आहे. उदा. मिल्कमेड बरोबर पाव. परंतु ओडिसा मध्ये गरीब लोक उंदीर शिजवून खाताना पाहिले आणि अंगावर काटा आला. बिहारमध्ये शेतमजुरांची मुले लष्कर भरती साठी आलेली. बापाला पगार दोन वेळचं जेवण आणि १८०० रुपये "वर्षाला" पाहून कुठेतरी आतड्यात तुटलं.
आपण अन्न वाया घालवतो याची लाज वाटायला लागली. आजही केवळ अन्नच नव्हे तर कोणतीही वस्तू वाया घालवायची नाही हा दंडक स्वतः लाच नव्हे तर बायको आणि मुलाना घालून दिला आहे.

खोलवर पोचली कथा.

सरदारकी गलीमे नाइकी दुकान?

लक्ष्मी दिल में सोचती होंगी ..
मेरे घर की मुफलिसी को देख कर बदनसीबी सर पटकती रह गई
और एक दिन की मुख़्तसर बारिश के बाद छत कई दिन तक टपकती रही...
लेकीन आंखोंकी बारीश के बारेमें क्या कहुं... क्या कहुं के अल्फाज हि नहीं रहे ...चुभेगी बारीश अब तो ..

शुक्रिया इस बात के लिए के मैं अब कभी भी किसी रोटी मांगने वालेको बिना रोटी का टुकडा दिएं अपने दहेलिज से नहीं लौटाउंगी

:(
मी लहान असताना पोटभर अन्न न मिळणाऱ्या माझ्या वर्गातल्या एका मुलाची परिस्थिती आठवली. त्या विषयी कधीतरी लेख लिहिणार आहेच.

च्यायला, कथा अनेक वाचल्या आहेत. फार कमी वेळा डोळ्यात टचकन पाणी येतं.
सावरता आलं नाही. कथा थेट पोहोचली. :(

-दिलीप बिरुटे

कथा मनाला भिडली,
स्वाती

फार वाईट वाटलं.. ताटात टाकलं की खुप राग येतो. काही काही घरात ताटातलं सगळं संपवलं (खास करुन लोकांकडे जेवायला गेल्यावर) तर आपल्याला घरी मिळत नाही असं लोकांना वाटेल म्हणुन टाकुन देण्याची पद्धत आहे. आपल्या घरी असे लोक आले की शेवटी उगाच थोडी भाजी घेऊन टाकुन देतात ते पाहुन भयानक राग येतो. काही ठिकाणी जावाई वगैरे लोकांना अघोरी आग्रह करुन ताटात तुपात भिजलेल्या पुरणपोळ्या फेकुन देताना पाहिलय.

ह्या सगळ्यांना तुमच्या लेखाची प्रिंट काढुन दिली पाहिजे...

चटका लावणारी कथा. मिरासदारांच्या अश्याच एका कथेची आठवण झाली.

टोचली

शैली सुरेख, कथा वाईट. :(

अरेरे... ! कथा काळजाला भिडली....
आणि लेखनशैली फारच आवडली....

:(

कथा आवडली..

मी लहान असताना दारावर एक भिकारी महीला यायची.तेंव्हा मी खाण्याचे फार नखरे करायचे. आजीने एक दिवस मुद्दाम तीला विचारले. आमचे नेतेस ते तुझ्या मुलांनी खाल्ले नाही तर काय करतेस. ती बोलली पोळ्या वाळवते.काही नाही मिळत तेंव्हा पाण्यात शिजवते त्या. वर भगवती (तिखट)टाकून गरम करुन देते पोरांना. ..हे सांगताना तिच्याआडून मी टाकलेल्या अन्नाकडे बघणारी तीच्या मुलाची नजर मला आजही बोचते... मी पानात टाकूच शकत नाही. माझी नाकारलेली गोष्ट माझ्याहूनही लहान मुलासाठी चैन आहे. आणि मी. ...लाज वाटली मला माझी तेंव्हा. .त्यानंतर जेंव्हा लोकांकडे राहताना वास येणार्या शिळ्या पोळ्यांवर तांब्याभर पाणी पिऊन भूक भागवली तेंव्हा त्या अन्नाचे महत्व जास्तच चांगल्या रितीने कळले. असो. कथा फार भावली.

काटा आला अंगावर वाचताना. पानात हमखास अन्न टाकणारे दोन-चार नमुने आठवले.

कथा खुपच आवडली

लेखनशैली आवडली!कथा चटका लावणारी.