प्राजुच्या कल्पनेचा विस्तार !

कवितेची पार्श्वभूमी:
काल संध्याकाळी प्राजुशी फोनवर बोलताना तिने सहज एक ओळ सांगितली. ती ओळ अशी --
हृदयात सागराच्या फेसाळती लाटा

प्राजु म्हणाली, "बघ, तुला ह्या ओळींवर पुढे काही करता येतं का? गझल, कविता काहीही !"

नंतर रात्रीपर्यंत हा विषय डोक्यातून निघून गेला होता. असं म्हणतात आपण रात्री झोपतो तेव्हा आपलं सुप्त मन जागंच असतं. पहाटे तीन-साडेतीनला झोप चाळवली गेली तेव्हा दुसरी ओळ सुचली. अर्धवट झोप, अर्धवट जाग अशा अवस्थेत कधीतरी डोक्यात बहुतेक कवितेचा आकृतिबंध आला. अडलेलं पाणी आणि अडलेली कल्पना ह्या गोष्टी मोकळ्या होण्यासाठी एखादी फट पुरते, त्यानंतरचा ओघ सोपा होतो. सकाळी उठल्यावर मग अर्ध्या तासात पुढच्या ओळी सुचत गेल्या.

आधी प्राजुला ही कविता कळवली. तिला आनंद झालाच शिवाय तिने ही कविता मिपावर टाकण्यासाठी आवर्जून सांगितलं. अर्थात कुठल्याही इमारतीसाठी पायाचा दगड महत्वाचा ! पायाचा दगड भक्कम देण्यासाठी प्राजुचे आभार :)
तर असा आहे प्राजुच्या ओळींचा कल्पनाविस्तार --

हृदयात माणसाच्या….

हृदयात सागराच्या फेसाळती लाटा
रंगात दिसे अंबराच्या इंद्रधनुषी छटा
सृष्टीत भारलेले प्रेम आणि जिव्हाळा
का हृदयात माणसाच्या द्वे्षाचा दुरावा ?

डोळ्यांत गायीच्या तर वत्सलशी भावना
पंजात वाघाच्याही जगण्याचीच कामना
धुंदीत मोर नाचे येता पावसाचा गारवा
का हृदयात माणसाच्या द्वे्षाचा दुरावा ?

पोटात जरी की धरेच्या अग्नी रस तापला
पारिजात शुभ्र तो, पहाटे दवात भिजला
श्रावणात सभवताल चैतन्य हात फिरावा
का हृदयात माणसाच्या द्वे्षाचा दुरावा ?

संदीप
९/१९/२००८